Υπερφαγία: Η διαταραχή δεν είναι τόσο παροδική όσο πιστεύαμε προηγουμένως

Από τη λήξη της μελέτης, οι ερευνητές διερευνούν και αναπτύσσουν θεραπευτικές επιλογές για τη διαταραχή υπερφαγίας και εξετάζουν μεθόδους προσυμπτωματικού ελέγχου για τον καλύτερο εντοπισμό ατόμων που θα ωφελούνταν από τη θεραπεία.

Υπερφαγία: Η διαταραχή υπερφαγίας είναι η πιο διαδεδομένη διατροφική διαταραχή στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά προηγούμενες μελέτες έχουν παρουσιάσει αντικρουόμενες απόψεις για τη διάρκεια της διαταραχής και την πιθανότητα υποτροπής. Μια νέα πενταετής μελέτη με επικεφαλής ερευνητές από το νοσοκομείο McLean, μέλος του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης Mass General Brigham, έδειξε ότι το 61% και το 45% των ατόμων εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν 2,5 και 5 χρόνια μετά την αρχική τους διάγνωση, αντίστοιχα.

Αυτά τα αποτελέσματα έρχονται σε αντίθεση με προηγούμενες προοπτικές μελέτες που τεκμηρίωσαν ταχύτερους χρόνους ύφεσης, σύμφωνα με τους συγγραφείς. «Το μεγάλο πλεονέκτημα είναι ότι η διαταραχή υπερφαγίας βελτιώνεται με τον καιρό, αλλά για πολλούς ανθρώπους διαρκεί χρόνια», είπε η πρώτη συγγραφέας Kristin Javaras, DPhil, Ph.D., βοηθός ψυχολόγος στο Τμήμα Ψυχικής Υγείας των Γυναικών στο McLean. “Ως κλινικός ιατρός, συχνά οι πελάτες με τους οποίους συνεργάζομαι αναφέρουν πολλά, πολλά χρόνια διαταραχής υπερφαγίας, η οποία αισθάνθηκε πολύ αντίθετη με μελέτες που υποδεικνύουν ότι ήταν μια παροδική διαταραχή. Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε πόσο διαρκεί η διαταραχή υπερφαγίας και πόσο πιθανό είναι οι άνθρωποι να υποτροπιάσουν, ώστε να μπορούμε να παρέχουμε καλύτερη φροντίδα». Τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν στις 28 Μαΐου στο Psychological Medicine. Η διαταραχή υπερφαγίας, η οποία εκτιμάται ότι επηρεάζει κάπου μεταξύ 1% και 3% των ενηλίκων των Η.Π.Α., χαρακτηρίζεται από επεισόδια κατά τα οποία οι άνθρωποι αισθάνονται ότι χάνουν τον έλεγχο της διατροφής τους. Η μέση ηλικία έναρξης είναι τα 25 έτη. Ενώ προηγούμενες αναδρομικές μελέτες, οι οποίες βασίζονται στις μερικές φορές εσφαλμένες αναμνήσεις των ανθρώπων, έχουν αναφέρει ότι η διαταραχή υπερφαγίας διαρκεί επτά έως δεκαέξι χρόνια κατά μέσον όρο, προοπτικές μελέτες που παρακολουθούν τα άτομα με τη διαταραχή με την πάροδο του χρόνου έχουν προτείνει ότι πολλά άτομα με τη διαταραχή εισέρχονται σε ύφεση εντός ενός πολύ μικρότερου χρονικού πλαισίου—από ένα έως δύο χρόνια. Ωστόσο, οι ερευνητές σημείωσαν ότι οι περισσότερες προηγούμενες προοπτικές μελέτες είχαν περιορισμούς, συμπεριλαμβανομένου ενός μικρού μεγέθους δείγματος (<50 συμμετέχοντες) και δεν ήταν αντιπροσωπευτικές επειδή επικεντρώθηκαν μόνο σε έφηβες ή νεαρές ενήλικες γυναίκες, οι περισσότερες από τις οποίες είχαν ΔΜΣ μικρότερο από 30, ενώ περίπου τα δύο τρίτα των ατόμων με διαταραχή υπερφαγίας έχουν ΔΜΣ 30 ή περισσότερο.

Για να κατανοήσουν καλύτερα τη χρονική πορεία της διαταραχής υπερφαγίας, οι ερευνητές παρακολούθησαν 137 ενήλικα μέλη της κοινότητας με τη διαταραχή για πέντε χρόνια. Οι συμμετέχοντες, που κυμαίνονταν σε ηλικία από 19 έως 74 χρόνια και είχαν μέσο ΔΜΣ 36, αξιολογήθηκαν για διαταραχή υπερφαγίας στην αρχή της μελέτης και επανεξετάστηκαν 2,5 και 5 χρόνια αργότερα. Μετά από πέντε χρόνια, οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες στη μελέτη εξακολουθούσαν να αντιμετωπίζουν επεισόδια υπερφαγίας, αν και πολλοί εμφάνισαν βελτιώσεις. Μετά από 2,5 χρόνια, το 61% των συμμετεχόντων πληρούσε ακόμη τα πλήρη κριτήρια για τη διαταραχή υπερφαγίας τη στιγμή που διεξήχθη η μελέτη και ένα επιπλέον 23% παρουσίασε κλινικά σημαντικά συμπτώματα, αν και ήταν κάτω από το όριο για τη διαταραχή υπερφαγίας. Μετά από 5 χρόνια, το 46% των συμμετεχόντων πληρούσε τα πλήρη κριτήρια και ένα επιπλέον 33% εμφάνιζε κλινικά σημαντικά αλλά υποκατώτατα συμπτώματα. Σημειωτέον, το 35% των ατόμων που βρίσκονταν σε ύφεση στην παρακολούθηση 2,5 ετών είχαν υποτροπιάσει είτε σε πλήρη είτε σε υποκατώτερη διαταραχή υπερφαγίας κατά την 5ετή παρακολούθηση. Τα κριτήρια για τη διάγνωση της διαταραχής υπερφαγίας έχουν αλλάξει από τη διεξαγωγή της μελέτης και η Javaras σημειώνει ότι σύμφωνα με τις νέες κατευθυντήριες γραμμές, ένα ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό των συμμετεχόντων στη μελέτη θα είχε διαγνωστεί με τη διαταραχή κατά την παρακολούθηση 2,5 και 5 ετών . Η Javaras πρόσθεσε ότι επειδή οι συμμετέχοντες στη μελέτη ήταν μέλη της κοινότητας που μπορεί να λάμβαναν θεραπεία ή όχι, αντί για ασθενείς που είχαν εγγραφεί σε πρόγραμμα θεραπείας, τα αποτελέσματα της μελέτης είναι πιο αντιπροσωπευτικά της φυσικής χρονικής πορείας της διαταραχής υπερφαγίας.

Κατά τη σύγκριση αυτού του κοινοτικού δείγματος με αυτά σε μελέτες θεραπείας, η θεραπεία φάνηκε να οδηγεί σε ταχύτερη ύφεση, υποδηλώνοντας ότι τα άτομα με διαταραχές υπερφαγίας θα ωφεληθούν από την παρέμβαση. Υπάρχουν μεγάλες ανισότητες ως προς το ποιος λαμβάνει θεραπεία για διατροφικές διαταραχές, σύμφωνα με την Javaras. Αν και υπήρχε διακύμανση μεταξύ των συμμετεχόντων ως προς την πιθανότητα ύφεσης και τον χρόνο που χρειάστηκε, οι ερευνητές δεν μπόρεσαν να βρουν ισχυρούς κλινικούς ή δημογραφικούς προγνωστικούς παράγοντες για τη διάρκεια της διαταραχής. “Αυτό υποδηλώνει ότι κανείς δεν είναι πολύ λιγότερο ή πιο πιθανό να γίνει καλύτερος από οποιονδήποτε άλλο”, είπε η Javaras. Από τη λήξη της μελέτης, οι ερευνητές διερευνούν και αναπτύσσουν θεραπευτικές επιλογές για τη διαταραχή υπερφαγίας και εξετάζουν μεθόδους προσυμπτωματικού ελέγχου για τον καλύτερο εντοπισμό ατόμων που θα ωφελούνταν από τη θεραπεία. «Μελετούμε τη διαταραχή υπερφαγίας με νευροαπεικόνιση για να κατανοήσουμε καλύτερα τη νευροβιολογία που εμπλέκεται, η οποία θα μπορούσε να βοηθήσει στην ενίσχυση ή την ανάπτυξη νέων θεραπειών», δήλωσε ο Javaras. «Εξετάζουμε επίσης τρόπους να πιάσουμε ανθρώπους νωρίτερα, επειδή πολλοί δεν συνειδητοποιούν καν ότι έχουν διαταραχή υπερφαγίας και υπάρχει μεγάλη ανάγκη για αυξημένη ευαισθητοποίηση και έλεγχο ώστε η παρέμβαση να ξεκινήσει νωρίτερα».

Ο αντίστοιχος συγγραφέας της μελέτης ήταν η Javaras, DPhil Ph.D. (ΜακΛιν). Πρόσθετοι συν-συγγραφείς ήταν οι Victoria F. Franco, MS(McLean), Boyu Ren, Ph.D.(McLean) Cynthia M Bulik, Ph.D. (UNC), Scott J. Crow, MD (UMN), Susan L. McElroy, MD (UCCOM); Harrison G. Pope, Jr MD, MPH (McLean), James I. Hudson, MD, ScD (McLean)

Πώς η online αυτοβοήθεια είναι ευεργετική για τη διαταραχή υπερφαγίας;

Η λαχτάρα για ζάχαρη μπορεί να προκαλείται από τη μοναξιά, σύμφωνα με μελέτη

Πώς το άγχος και η νευρικότητα οδηγούν σε αύξηση του λίπους στην κοιλιά;