Οι νέοι με ΔΕΠΥ παλεύουν με τη μοναξιά περισσότερο από τους συνομηλίκους τους 

Ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους οι νέοι με ΔΕΠΥ μπορεί να αισθάνονται μοναξιά είναι η επίδραση που μπορεί να έχουν τα συμπτώματά τους στις κοινωνικές τους δεξιότητες. Πολλά άτομα με ΔΕΠΥ αγωνίζονται με την παρορμητικότητα, η οποία μπορεί να τους δυσκολέψει την αποτελεσματική καθοδήγηση στις κοινωνικές καταστάσεις. Μπορεί να μιλούν εκτός σειράς, να διακόπτουν τους άλλους ή να δυσκολεύονται να ακούσουν και να παραμείνουν συγκεντρωμένοι κατά τη διάρκεια των συνομιλιών. Αυτές οι συμπεριφορές μπορούν να τους αποξενώσουν από τους συνομηλίκους τους και να τους κάνουν πιο δύσκολο να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν ουσιαστικές συνδέσεις.

Επιπλέον, τα άτομα με ΔΕΠΥ μπορεί να έχουν δυσκολία στη ρύθμιση των συναισθημάτων τους, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε ξεσπάσματα ή εναλλαγές της διάθεσης που μπορεί να απομακρύνουν τους άλλους. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει μια αίσθηση απομόνωσης και μοναξιάς για τους νέους με ΔΕΠΥ, καθώς μπορεί να αισθάνονται ότι δεν μπορούν να συνδεθούν με τους γύρω τους με ουσιαστικό τρόπο.

Επιπλέον, τα συμπτώματα της ΔΕΠΥ μπορούν επίσης να επηρεάσουν τον τρόπο επικοινωνίας, καθιστώντας δύσκολο για τα άτομα με τη διαταραχή να εκφραστούν αποτελεσματικά και να κατανοήσουν τις κοινωνικές ενδείξεις των άλλων. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε παρεξηγήσεις και κακές επικοινωνίες, συμβάλλοντας περαιτέρω σε αισθήματα μοναξιάς και απομόνωσης.

Επιπλέον, η φύση της ΔΕΠΥ μπορεί να κάνει πιο δύσκολο για τα άτομα να συμβαδίσουν με τις απαιτήσεις διατήρησης σχέσεων. Η λήθη, η αποδιοργάνωση και οι δυσκολίες στη διαχείριση του χρόνου μπορούν όλα να επηρεάσουν την ικανότητα των νέων με ΔΕΠ-Υ να προγραμματίζουν κοινωνικές εκδηλώσεις, να παρακολουθούν φίλους ή να συμμετέχουν σε ομαδικές δραστηριότητες. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια αίσθηση αποσύνδεσης από τους συνομηλίκους τους και να συμβάλει σε αισθήματα μοναξιάς.

Είναι σημαντικό για τους νέους με ΔΕΠ-Υ να αναζητήσουν υποστήριξη και πόρους για να τους βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν αυτές τις προκλήσεις και να δημιουργήσουν ουσιαστικές συνδέσεις με άλλους. Η θεραπεία, η φαρμακευτική αγωγή και οι συμπεριφορικές παρεμβάσεις μπορούν να είναι αποτελεσματικές στη διαχείριση των συμπτωμάτων και στη βελτίωση των κοινωνικών δεξιοτήτων. Επιπλέον, η συμμετοχή σε ομάδες υποστήριξης, η συμμετοχή σε δραστηριότητες που ευθυγραμμίζονται με τα ενδιαφέροντά τους και η αναζήτηση φιλιών με άτομα που τα κατανοούν και τα αποδέχονται μπορούν όλα να βοηθήσουν στην καταπολέμηση των συναισθημάτων μοναξιάς και απομόνωσης.