Μοναξιά: Στους ηλικιωμένους παραμένει σε ανησυχητικά υψηλά επίπεδα

Τα ευρήματα δείχνουν ότι ενώ η απότομη αύξηση της μοναξιάς που παρατηρήθηκε κατά την κορύφωση της πανδημίας έχει υποχωρήσει κάπως, τα επίπεδα κοινωνικής απομόνωσης στους ηλικιωμένους παραμένουν σημαντικά αυξημένα σε σχέση με τα έτη πριν από την πανδημία. Πριν από την πανδημία, περίπου το 30% των ηλικιωμένων δήλωναν ότι ένιωθαν μοναξιά ή απομόνωση, αλλά τώρα, πάνω από το 40% των ηλικιωμένων εκφράζουν παρόμοια συναισθήματα. Αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό, καθώς η μοναξιά έχει συνδεθεί με διάφορες αρνητικές συνέπειες για την υγεία, όπως υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης, άγχους, καρδιοαγγειακών παθήσεων και ακόμη και αυξημένο κίνδυνο θνησιμότητας.

Η μελέτη τονίζει επίσης ότι οι παράγοντες που συμβάλλουν στη μοναξιά στους ηλικιωμένους είναι περίπλοκοι. Ενώ η πανδημία επιδείνωσε το πρόβλημα, αποκάλυψε επίσης συστημικές ελλείψεις που καθιστούν τους ηλικιωμένους ιδιαίτερα ευάλωτους στην απομόνωση. Πολλοί ηλικιωμένοι ζουν μόνοι ή έχουν χάσει στενούς συγγενείς ή φίλους, κάτι που δημιουργεί έλλειψη κοινωνικής υποστήριξης. Επιπλέον, φυσικές περιορισμένες δυνατότητες ή προβλήματα κινητικότητας συχνά εμποδίζουν τους ηλικιωμένους να συμμετέχουν σε κοινωνικές δραστηριότητες ή να παρακολουθήσουν εκδηλώσεις στην κοινότητα. Οι συνεχείς επιπτώσεις της πανδημίας, όπως οι ανησυχίες για την υγεία, έχουν επίσης προκαλέσει πολλούς ηλικιωμένους να παραμένουν επιφυλακτικοί για να αλληλεπιδράσουν σε δημόσιους χώρους, επιδεινώνοντας περαιτέρω την αίσθηση της απομόνωσης.

Ένα ακόμη σημαντικό εύρημα από τη μελέτη είναι ο ρόλος της τεχνολογίας στην καταπολέμηση της μοναξιάς. Η πανδημία επιτάχυνε την υιοθέτηση ψηφιακών πλατφορμών για επικοινωνία και πολλοί ηλικιωμένοι έμαθαν να χρησιμοποιούν βιντεοκλήσεις και μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να παραμείνουν συνδεδεμένοι. Ωστόσο, η μελέτη σημειώνει ότι όχι όλοι οι ηλικιωμένοι έχουν την ίδια πρόσβαση στην τεχνολογία ή τις δεξιότητες για να την χρησιμοποιούν αποτελεσματικά. Αυτό το ψηφιακό χάσμα παραμένει ένα εμπόδιο για πολλούς στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν τακτικές κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, ειδικά για ηλικιωμένους σε κοινότητες με χαμηλότερο εισόδημα ή αυτούς με λιγότερη τεχνολογική εκπαίδευση.

Οι ειδικοί τονίζουν ότι η αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος απαιτεί μια πολυδιάστατη προσέγγιση. Πολιτικές για την ενίσχυση της κοινωνικής συμμετοχής, την αύξηση της πρόσβασης σε ψυχική υγειονομική φροντίδα και την παροχή εκπαίδευσης στην τεχνολογία για τους ηλικιωμένους είναι απαραίτητες για να αντιμετωπιστούν οι μακροπρόθεσμες συνέπειες της μοναξιάς. Κοινωνικά προγράμματα που φέρνουν τους ηλικιωμένους κοντά, όπως τα κοινοτικά κέντρα, οι χώροι φιλοξενίας ηλικιωμένων και οι ευκαιρίες εθελοντισμού, είναι επίσης κρίσιμα για την ενίσχυση της αίσθησης σύνδεσης.

Συμπερασματικά, ενώ οι άμεσες επιπτώσεις της πανδημίας στη μοναξιά των ηλικιωμένων έχουν μειωθεί, το ευρύτερο ζήτημα της απομόνωσης παραμένει μια σημαντική ανησυχία. Στο μέλλον, η κοινωνία πρέπει να προτεραιοποιήσει στρατηγικές που να μειώνουν τη μοναξιά στους ηλικιωμένους, προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι θα ζουν πιο υγιείς και συνδεδεμένες ζωές.