Οι εξηγήσεις που εξετάστηκαν περιλαμβάνουν την ενίσχυση υγιεινών συμπεριφορών, όπως η μεγαλύτερη σωματική δραστηριότητα και η καλύτερη διατροφή. Η κοινωνικοποίηση μπορεί επίσης να μετριάσει τις επιπτώσεις των χρόνιων στρεσογόνων παραγόντων, λένε οι ερευνητές.
Kοινωνικοποίηση: Η συχνή κοινωνικοποίηση μπορεί να παρατείνει τη διάρκεια ζωής των ηλικιωμένων, δείχνει μελέτη σε περισσότερους από 28.000 Κινέζους, η οποία δημοσιεύθηκε online στο Περιοδικό Επιδημιολογίας & Κοινοτικής Υγείας (Journal of Epidemiology & Community Health). Η σχεδόν καθημερινή κοινωνικοποίηση φαίνεται να είναι η πιο ευεργετική για μια μακρά ζωή, σύμφωνα με τα ευρήματα. Το 2017, 962 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο ήταν άνω των 60 ετών και ο αριθμός τους αναμένεται να διπλασιαστεί μέχρι το 2050. Κατά συνέπεια, σημαντική προσοχή έχει επικεντρωθεί στην έννοια της “ενεργού” ή “επιτυχημένης” γήρανσης, σημαντική συνιστώσα της οποίας φαίνεται να είναι η ενεργή κοινωνική ζωή, σημειώνουν οι ερευνητές. Όμως, τα περισσότερα στοιχεία για τα οφέλη της κοινωνικοποίησης στην υγεία βασίζονται σε ανθρώπους στις δυτικές χώρες, ενώ ελάχιστα είναι τα δημοσιευμένα στοιχεία για ανθρώπους στην Ασία. Για να προσπαθήσουν να καλύψουν αυτό το κενό γνώσης, οι ερευνητές θέλησαν να διερευνήσουν αν η συχνότητα της κοινωνικοποίησης μπορεί να συνδέεται με τη συνολική επιβίωση σε μια σχετικά μεγάλη ομάδα ηλικιωμένων που ζουν στην Κίνα. Βασίστηκαν στους συμμετέχοντες της κινεζικής διαχρονικής έρευνας για την υγιή μακροζωία (CLHLS), μιας συνεχιζόμενης, προοπτικής, εθνικά αντιπροσωπευτικής μελέτης ηλικιωμένων που ζουν ανεξάρτητα, η οποία ξεκίνησε το 1998. Οι πληροφορίες σχετικά με τη συχνότητα κοινωνικοποίησης άρχισαν να συλλέγονται μόλις το 2002 και η τρέχουσα μελέτη επικεντρώνεται σε 5 ξεχωριστά κύματα συλλογής δεδομένων έως το 2018-19, με τη συμμετοχή συνολικά 28.563 συμμετεχόντων με μέση ηλικία 89 ετών.
Οι συμμετέχοντες ρωτήθηκαν πόσο συχνά συμμετέχουν σε κοινωνικές δραστηριότητες: σχεδόν κάθε μέρα, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, τουλάχιστον μία φορά τον μήνα, περιστασιακά και ποτέ. Συλλέχθηκαν επίσης πληροφορίες σχετικά με δυνητικά επιδραστικούς παράγοντες, όπως το φύλο, η εκπαίδευση, η οικογενειακή κατάσταση, το εισόδημα του νοικοκυριού, η πρόσληψη φρούτων και λαχανικών, ο τρόπος ζωής και η κακή υγεία. Η επιβίωση παρακολουθήθηκε κατά μέσον όρο για 5 χρόνια ή μέχρι τον θάνατο. Κατά τη διάρκεια των πρώτων 5 ετών 25.406 άτομα δήλωσαν ότι δεν συμμετείχαν σε καμία κοινωνική δραστηριότητα, 1.379 ανέφεραν ότι το έκαναν μερικές φορές, 693 τουλάχιστον μία φορά τον μήνα, 553 τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα και 532 σχεδόν καθημερινά. Κατά τη διάρκεια ολόκληρης της περιόδου παρακολούθησης, 21.161 (74%) συμμετέχοντες πέθαναν, 15.728 εκ των οποίων πέθαναν μέσα στα πρώτα 5 χρόνια. Συνολικά, η συχνότερη κοινωνική δραστηριότητα συσχετίστηκε με σημαντικά μεγαλύτερη επιβίωση. Όσο μεγαλύτερη ήταν η συχνότητα, τόσο μεγαλύτερη ήταν η πιθανότητα μεγαλύτερης διάρκειας ζωής.
Μέχρι 5 χρόνια από την έναρξη της περιόδου παρακολούθησης τα τυποποιημένα ποσοστά θανάτου ήταν 18,4 ανά 100 άτομα που παρακολουθούνταν για ένα έτος μεταξύ εκείνων που δεν κοινωνικοποιούνταν ποτέ, 8,8 μεταξύ εκείνων που το έκαναν περιστασιακά, 8,3 μεταξύ εκείνων που το έκαναν τουλάχιστον κάθε μήνα, 7,5 μεταξύ εκείνων που κοινωνικοποιούνταν τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα και 7,3 μεταξύ εκείνων που το έκαναν σχεδόν κάθε μέρα. Ο χρόνος μέχρι τον θάνατο καθυστέρησε κατά 42% σε εκείνους που συναναστρέφονταν περιστασιακά, κατά 48% σε εκείνους που συναναστρέφονταν τουλάχιστον μηνιαίως, κατά 110% σε εκείνους που συναναστρέφονταν τουλάχιστον εβδομαδιαίως και κατά 87% σε εκείνους που συναναστρέφονταν σχεδόν καθημερινά, σε σύγκριση με εκείνους που δήλωσαν ότι δεν συναναστρέφονταν ποτέ. Μετά από 5 χρόνια, οι επιζώντες περιελάμβαναν 8.420 άτομα που δήλωσαν ότι δεν κοινωνικοποιήθηκαν ποτέ, 688 που το έκαναν περιστασιακά, 350 που το έκαναν τουλάχιστον μηνιαίως, 295 που το έκαναν τουλάχιστον εβδομαδιαίως και 272 που το έκαναν σχεδόν κάθε μέρα. Τα τυποποιημένα ποσοστά θανάτου ήταν 6,2 ανά 100 άτομα που παρακολουθούνταν για ένα έτος μεταξύ εκείνων που δεν συναναστρέφονταν ποτέ, 4,8 μεταξύ εκείνων που το έκαναν περιστασιακά, 5 μεταξύ εκείνων που συναναστρέφονταν τουλάχιστον μία φορά τον μήνα, 5,4 μεταξύ εκείνων που το έκαναν τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα και 3,6 μεταξύ εκείνων που το έκαναν σχεδόν κάθε μέρα.
Ένα φαινόμενο κατωφλίου ήταν εμφανές: Μόνον η σχεδόν καθημερινή κοινωνικοποίηση συνδέθηκε με σημαντικά μεγαλύτερη επιβίωση σε αυτή την ομάδα, μεταξύ των οποίων ο χρόνος μέχρι τον θάνατο καθυστέρησε κατά 204%. Οι παράγοντες που σχετίζονται με την μεγαλύτερη κοινωνική δραστηριότητα ήταν το ανδρικό φύλο, η νεότερη ηλικία, το υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης, ο γάμος, η διαβίωση σε πόλη ή/και με συγγενείς και η πραγματική/αυτοεκτιμώμενη καλή υγεία. Όταν τα δεδομένα διαστρωματώθηκαν περαιτέρω με βάση την ηλικία, η κοινωνική δραστηριότητα φάνηκε να συνδέεται ακόμη πιο έντονα με την παράταση της επιβίωσης εντός των πρώτων 5 ετών για τους ηλικιωμένους, γεγονός που υποδηλώνει ότι θα πρέπει να ενθαρρύνονται στρατηγικές για την προώθηση της διατήρησης μιας ενεργού κοινωνικής ζωής στους πολύ ηλικιωμένους, λένε οι ερευνητές.
Πρόκειται για μια μελέτη παρατήρησης, οπότε δεν μπορεί να διαπιστωθεί η αιτία. Και οι ερευνητές αναγνωρίζουν ότι δεν ήταν σε θέση να συμπεριλάβουν πιθανές αλλαγές στην κοινωνικοποίηση ή στις συμπεριφορές υγείας με την πάροδο του χρόνου. Ούτε είναι σαφές γιατί ακριβώς η κοινωνικοποίηση σε μεγαλύτερη ηλικία μπορεί να παρατείνει την επιβίωση. Οι εξηγήσεις που εξετάστηκαν περιλαμβάνουν την ενίσχυση υγιεινών συμπεριφορών, όπως η μεγαλύτερη σωματική δραστηριότητα και η καλύτερη διατροφή. Η κοινωνικοποίηση μπορεί επίσης να μετριάσει τις επιπτώσεις των χρόνιων στρεσογόνων παραγόντων, λένε οι ερευνητές. “Στη μελέτη μας, αν και η συσχέτιση μεταξύ της συχνότητας της κοινωνικής δραστηριότητας και της συνολικής επιβίωσης εξασθένησε μετά την προσαρμογή για κοινωνικοδημογραφικούς παράγοντες, την κοινωνικοοικονομική κατάσταση, τις υγιείς συμπεριφορές και διάφορες νοσηρότητες, παρέμεινε ακόμη στατιστικά σημαντική, γεγονός που υποδεικνύει ότι η συμμετοχή στην κοινωνική δραστηριότητα καθαυτή αποτελεί ανεξάρτητο προγνωστικό παράγοντα για τη συνολική επιβίωση των ηλικιωμένων”, καταλήγουν.
Ακολουθήστε το healthweb.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Ακολουθήστε το healthweb.gr στο κανάλι μας στο YouTube
