Επιστήμη έλξης: Γιατί ερωτευόμαστε ορισμένους ανθρώπους;

Επιστήμη έλξης: Για ποιον λόγο αισθανόμαστε έλξη για συγκεκριμένους ανθρώπους;

Μερικές φορές οι πιο ουσιαστικές σχέσεις της ζωής αναπτύσσονται από τις πιο σύντομες συνδέσεις. Όπως όταν πηγαίνετε σε ένα πάρτι και συναντάτε κάποιον που φοράει το μπλουζάκι του αγαπημένου σας συγκροτήματος, ή που γελάει με τα ίδια αστεία με εσάς ή που αρπάζει αυτό το αντιδημοφιλές σνακ που μόνο εσείς πιστεύατε ότι αγαπάτε. Ένα μικρό, κοινό ενδιαφέρον πυροδοτεί μια συζήτηση – «αυτό είναι και το αγαπημένο μου!» – και ανθίζει σε μια διαρκή στοργή. Αυτό ονομάζεται φαινόμενο ομοιότητας-έλξης: γενικά μας αρέσουν οι άνθρωποι που είναι σαν εμάς. Τώρα, νέα ευρήματα από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης αποκάλυψαν τον λόγο.

Σε μια σειρά μελετών, ο Charles Chu, επίκουρος καθηγητής Διοίκησης και Οργανισμών του BU Questrom School of Business, δοκίμασε τις συνθήκες που διαμορφώνουν εάν αισθανόμαστε έλξη ή απογοήτευση ο ένας από τον άλλο. Βρήκε ότι ένας κρίσιμος παράγοντας ήταν αυτό που οι ψυχολόγοι αποκαλούν αυτο-ουσιαστικό συλλογισμό, όπου οι άνθρωποι φαντάζονται ότι έχουν κάποιο βαθύ εσωτερικό πυρήνα ή ουσία που διαμορφώνει αυτό που είναι. Ο Τσου ανακάλυψε ότι όταν κάποιος πιστεύει ότι μια ουσία κατευθύνει τα ενδιαφέροντα, τις συμπάθειες και τις αντιπάθειές του, υποθέτει ότι είναι το ίδιο και για τους άλλους.

Εάν βρουν κάποιον με ένα αντίστοιχο ενδιαφέρον, σκέφτονται ότι αυτό το άτομο θα μοιραστεί την ευρύτερη κοσμοθεωρία του. Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στο Journal of Personality and Social Psychology. «Αν έπρεπε να καταλήξουμε σε μια εικόνα της αίσθησης του εαυτού μας, θα ήταν αυτό το ψήγμα, ένας σχεδόν μαγικός πυρήνας μέσα που αναδύεται και προκαλεί αυτό που μπορούμε να δούμε και να παρατηρήσουμε για τους ανθρώπους και τον εαυτό μας», λέει ο Chu, ο οποίος δημοσίευσε το έγγραφο με τον Brian S. Lowery του Stanford Graduate School of Business.

«Υποστηρίζουμε ότι οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι έχουν μια υποκείμενη ουσία, που μας επιτρέπει να υποθέσουμε ή να συμπεράνουμε ότι όταν βλέπουμε κάποιον που μοιράζεται ένα μοναδικό χαρακτηριστικό, πρέπει να μοιράζεται και ολόκληρη τη βαθιά ριζωμένη ουσία μας». Αλλά η έρευνα του Chu υποδηλώνει ότι αυτή η βιασύνη να αγκαλιάσουμε μια απροσδιόριστη, θεμελιώδη ομοιότητα με κάποιον λόγω ενός ή δύο κοινών ενδιαφερόντων μπορεί να βασίζεται σε λανθασμένη σκέψη – και ότι θα μπορούσε να περιορίσει με ποιον βρίσκουμε σχέση.

Το να δουλεύουμε παράλληλα με την έλξη του φαινομένου της ομοιότητας-έλξης είναι μια ώθηση: αντιπαθούμε εκείνους που δεν πιστεύουμε ότι είναι σαν εμάς, συχνά λόγω ενός μικρού πράγματος—τους αρέσει αυτός ο πολιτικός, το συγκρότημα, το βιβλίο ή η τηλεοπτική εκπομπή μας. σιχαίνομαι. «Είμαστε όλοι τόσο πολύπλοκοι», λέει ο Τσου. «Αλλά έχουμε πλήρη εικόνα μόνο για τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, και το μυαλό των άλλων είναι συχνά ένα μυστήριο για εμάς. Αυτό που προτείνει αυτό το έργο είναι ότι συχνά γεμίζουμε τα κενά του μυαλού των άλλων με τη δική μας αίσθηση του εαυτού μας και ότι μπορεί μερικές φορές να μας οδηγήσει σε κάποιες αδικαιολόγητες υποθέσεις».

Προσπαθώντας να κατανοήσετε τους άλλους ανθρώπους

Για να εξετάσει γιατί μας ελκύουν μερικοί άνθρωποι και όχι άλλοι, ο Τσου δημιούργησε τέσσερις μελέτες, καθεμία σχεδιασμένη για να πει διαφορετικές πτυχές του τρόπου με τον οποίο κάνουμε φίλους ή εχθρούς. Στην πρώτη μελέτη, οι συμμετέχοντες είπαν για ένα φανταστικό πρόσωπο, τον Τζέιμι, που είχε είτε συμπληρωματικές είτε αντιφατικές στάσεις απέναντί τους. Αφού ρώτησε τους συμμετέχοντες τις απόψεις τους για ένα από τα πέντε θέματα – άμβλωση, θανατική ποινή, οπλοκατοχή, δοκιμές σε ζώα και αυτοκτονία με τη βοήθεια γιατρού – ο Chu ρώτησε πώς ένιωθαν για τον Jamie, ο οποίος είτε συμφωνούσε είτε διαφωνούσε μαζί τους για το θέμα-στόχο.

Τους ρωτήθηκε επίσης για τις ρίζες της ταυτότητάς τους για να μετρηθεί η συγγένειά τους με τον αυτο-ουσιαστικό συλλογισμό. Ο Chu διαπίστωσε ότι όσο περισσότερο ένας συμμετέχων πίστευε ότι η άποψή του για τον κόσμο διαμορφωνόταν από έναν ουσιαστικό πυρήνα, τόσο περισσότερο ένιωθε συνδεδεμένος με τον Jamie που μοιραζόταν τις απόψεις του για ένα θέμα. Σε μια δεύτερη μελέτη, εξέτασε εάν αυτό το αποτέλεσμα παρέμεινε όταν τα θέματα-στόχοι ήταν λιγότερο ουσιαστικά. Αντί να σκάβει αν οι άνθρωποι συμφωνούσαν με τον Τζέιμι σε κάτι τόσο διχαστικό όπως η άμβλωση, ο Τσου ζήτησε από τους συμμετέχοντες να υπολογίσουν τον αριθμό των μπλε κουκκίδων σε μια σελίδα και, στη συνέχεια, τους κατέτασσε —και τον φανταστικό Τζέιμι— ως υπερ- ή υποεκτιμητές.

Ακόμη και με αυτή τη λεπτή σύνδεση, τα ευρήματα ίσχυαν: όσο περισσότερο κάποιος πίστευε σε έναν ουσιαστικό πυρήνα, τόσο πιο κοντά ένιωθε με τον Τζέιμι ως συνάδελφο που υπερεκτιμούσε ή υποτιμούσε. «Διαπίστωσα ότι τόσο με πολύ σημαντικές διαστάσεις ομοιότητας όσο και με αυθαίρετες, ελάχιστες ομοιότητες, οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι έχουν μια ουσία είναι πιο πιθανό να έλκονται από αυτούς τους παρόμοιους άλλους σε αντίθεση με τους ανόμοιους», λέει. Τσου.

Σε δύο συνοδευτικές μελέτες, ο Chu άρχισε να διαταράσσει αυτή τη διαδικασία έλξης, αφαιρώντας την επιρροή της αυτο-ουσιαστικής λογικής. Σε ένα πείραμα, χαρακτήρισε χαρακτηριστικά (όπως το να αρέσει σε έναν συγκεκριμένο πίνακα) είτε ως ουσιαστικά είτε ως μη ουσιώδη. Σε ένα άλλο, είπε στους συμμετέχοντες ότι η χρήση της ουσίας τους για να κρίνουν κάποιον άλλο θα μπορούσε να οδηγήσει σε ανακριβή αξιολόγηση των άλλων.

«Σπάζει αυτή την ουσιοκρατική συλλογιστική διαδικασία, κόβει την ικανότητα των ανθρώπων να υποθέτουν ότι αυτό που βλέπουν αντικατοπτρίζει μια βαθύτερη ομοιότητα», λέει ο Chu. «Ένας τρόπος που το έκανα ήταν να υπενθυμίσω στους ανθρώπους ότι αυτή η διάσταση της ομοιότητας στην πραγματικότητα δεν συνδέεται ή σχετίζεται με την ουσία σου· ο άλλος τρόπος ήταν λέγοντας στους ανθρώπους ότι χρησιμοποιώντας την ουσία του κληρονόμου ως τρόπο κατανόησης των άλλων ανθρώπων δεν είναι πολύ αποτελεσματική».

Σε μια εποχή που ο πολιτικός διχασμός έχει εισβάλει σχεδόν σε κάθε σφαίρα της ζωής μας, συμπεριλαμβανομένων των χώρων εργασίας, οι εφαρμογές των ευρημάτων του Τσου ξεπερνούν κατά πολύ το εταιρικό εμπόριο αλόγων. Το διοικητικό προσωπικό, η συνεργασία σε έργα, η ομαδική σύνδεση – όλα διαμορφώνονται από τις κρίσεις που κάνουμε ο ένας για τον άλλον. Η αυτοουσιοκρατική συλλογιστική μπορεί ακόμη και να επηρεάσει την κατανομή των πόρων της κοινωνίας, λέει ο Chu: ποιον θεωρούμε άξιο υποστήριξης, ποιος παίρνει κεφάλαια και ποιος όχι, θα μπορούσε να οδηγηθεί από «αυτή την πεποίθηση ότι τα αποτελέσματα των ανθρώπων προκαλούνται από κάτι βαθιά μέσα τους.

Ο γάμος τελικά σκοτώνει τον έρωτα;

Tρόποι με τους οποίους η γιόγκα μπορεί να ζωντανέψει τη σπίθα στη σχέση σας

5 σημάδια ότι έχετε σεξουαλική χημεία με κάποιον

Οι σχέσεις πράγματι φτάνουν σε τέλμα μετά από 5 χρόνια;