Άγχος: Όλοι έχουμε προβλήματα - είναι αναπόφευκτο να ζούμε χωρίς αυτά. Αλλά μερικές φορές όταν προσπαθούμε να εστιάσουμε τις ενέργειές μας στην επίλυση αυτών των προβλημάτων, μπορεί στην πραγματικότητα να κάνουμε κάτι πολύ λιγότερο παραγωγικό: δηλαδή απλά να ανησυχούμε.
Στη βιβλιογραφία που αφορά στο άγχος, η ανησυχία ορίζεται ως ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο αρνητικής σκέψης για ανεπίλυτα και απειλητικά ζητήματα που θα μπορούσαν να έχουν άσχημη κατάληξη. Δεν έχει να κάνει μόνο με μια αρνητική σκέψη («Ωχ όχι, ξέχασα να γράψω αυτό το report για τη Δευτέρα!»). Αντίθετα, η ανησυχία είναι μια παρατεταμένη περίοδος αρνητικής σκέψης για το ζήτημα και συχνά επικεντρώνεται στα αποτελέσματα με το χειρότερο σενάριο (π.χ., «Τι γίνεται αν δεν μπορώ να τελειώσω εγκαίρως; Τι θα σκεφτούν οι άλλοι άνθρωποι για ‘μένα; Ίσως να απολυθώ! Και ούτω καθεξής»).
Δεν είναι ασυνήθιστο για τους ανθρώπους να συγχέουν την ανησυχία με την επίλυση προβλημάτων. Δυστυχώς, παρά τις καλύτερες προθέσεις μας, η ανησυχία πραγματικά εκτροχιάζει τη διαδικασία επίλυσης προβλημάτων.
Όταν ανησυχώ για τα προβλήματά μου, προσπαθώ να τα λύσω, έτσι;
Βασικά, όχι. Η ανησυχία ΔΕΝ είναι το ίδιο με την επίλυση προβλημάτων. Αλλά φαίνεται ότι πολλοί από εμάς δυσκολεύονται να δουν τη διαφορά. Για παράδειγμα, η έρευνα δείχνει ότι όταν οι άνθρωποι ρωτήθηκαν γιατί ανησυχούν, πολλοί είπαν πως αυτό οφείλεται στην επίλυση προβλημάτων. Και αυτό μπορεί να ισχύει ιδιαίτερα για όσους από εμάς ανησυχούν πολύ: Μια άλλη μελέτη διαπίστωσε ότι η χρόνια ανησυχία συνδέεται με το να πιστεύουμε ότι απαιτείται παρατεταμένη σκέψη για την εξεύρεση των καλύτερων λύσεων.
Ωστόσο, η αναγνώριση αυτής της διάκρισης και εν συνεχεία η δυνατότητα να μετατοπιστούμε από την ανησυχία στην πιο παραγωγική σκέψη, μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά στο πόσο αποτελεσματικά επιλύετε τα προβλήματά σας.
Εντάξει, λοιπόν, τι είναι η επίλυση προβλημάτων και σε τι διαφέρει από την ανησυχία;
Στην ερευνητική βιβλιογραφία, η επιτυχής επίλυση προβλημάτων περιγράφεται ως εξής: ακολουθώντας με σαφήνεια και προσδιορίζοντας το πρόβλημα, καθορίζοντας τι ελπίζετε να επιτύχετε με τη λύση, καταλήγοντας σε μια σειρά λύσεων, παρακωλύοντας οποιαδήποτε κρίση σχετικά με την ποιότητα αυτών των λύσεων (brainstorming), σταθμίζοντας τις λύσεις με βάση τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα και, στη συνέχεια, προσδιορίζοντας τη βέλτιστη λύση (D’Zurilla & Goldfried, 1971). Σε γενικές γραμμές, οι καλύτεροι στο να επιλύουν προβλήματα διατηρούν επίσης μια θετική στάση απέναντι στα προβλήματά τους – αποδεχόμενοι ότι οι δυσκολίες πρέπει να συμβαίνουν από καιρό σε καιρό και πιστεύοντας ότι είναι ικανοί να ανταποκριθούν κατάλληλα.
Η ανησυχία, από την άλλη πλευρά, είναι περισσότερο επικεντρωμένη σε όλα τα πράγματα που μπορεί να πάνε στραβά. Προσδιορίζουμε την απειλή (π.χ. εργασία που ξεχάσαμε να κάνουμε), αλλά στη συνέχεια κολλήσαμε είτε στην πρόβα της ίδιας της απειλής («Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το ξέχασα! Πώς συνέβη αυτό; Είμαι τόσο ανεύθυνη») Ή σκεφτόμαστε όλες τις πιθανές επιπτώσεις («Ο εργοδότης μου θα είναι τόσο απογοητευμένος. Αυτό θα με πετάξει πραγματικά έξω από αυτό το έργο. Όλοι στη δουλειά θα είναι θυμωμένοι μαζί μου»). Όταν ανησυχούμε, είμαστε τόσο επικεντρωμένοι σε αυτά τα πράγματα που δεν μπορούμε ποτέ να φτάσουμε στο σημείο να βρούμε λύσεις.
Να γιατί η ανησυχία είναι κακή επιλογή όσον αφορά στην επίλυση προβλημάτων.
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις για την υγεία από την Ελλάδα και τον ΚόσμοΑκολουθήστε το healthweb.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Ακολουθήστε το healthweb.gr στο κανάλι μας στο YouTube
