Για παράδειγμα, η εμπειρία της ζάλης και του μυϊκού και αρθρικού πόνου ήταν υψηλότερη μεταξύ των ασθενών τουρκικής καταγωγής σε σύγκριση με άλλες ομάδες ασθενών. Από την άλλη πλευρά, η εμπειρία ταχυκαρδίας και δυσκολίας στον ύπνο ήταν υψηλότερη μεταξύ των ασθενών μαροκινής καταγωγής. Τέλος, η μελέτη διαπίστωσε ότι περίπου το 14% των συμπτωμάτων της μακροχρόνιας COVID εξακολουθούσαν να επιμένουν ένα έτος μετά το εξιτήριο, ιδίως μεταξύ των ασθενών με καταγωγή από τη Νότια Ασία και το Σουρινάμ.
Μακρά COVID: Όλες οι εξέχουσες ομάδες μεταναστών στις Κάτω Χώρες υποφέρουν περισσότερο από τη μακρά covid από ό,τι ο γηγενής ολλανδικός πληθυσμός, σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ (Amsterdam UMC). Η μελέτη, που δημοσιεύεται σήμερα στο περιοδικό Περιφερειακή Υγεία-Ευρώπη The Lancet, δείχνει ότι σε ορισμένες ομάδες τα ποσοστά της μακροχρόνιας COVID είναι έως και 50% υψηλότερα από ό,τι στον ολλανδικό πληθυσμό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλές ομάδες μεταναστών “να υποφέρουν σιωπηλά”, σύμφωνα με τα λόγια του επικεφαλής συγγραφέα καθηγητή Charles Agyemang.
H COVID-19 έχει καταστροφικές επιπτώσεις στις ευάλωτες κοινότητες, ιδίως στα άτομα από εθνικές μειονότητες και με μεταναστευτικό υπόβαθρο. Έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ είχε ήδη διαπιστώσει ότι οι πληθυσμοί αυτοί έχουν υποστεί σοβαρές επιπτώσεις από τον ιό και είχαν πολλαπλάσιες πιθανότητες να μολυνθούν από τον ιό COVID-19 και να πεθάνουν από αυτόν, σε σύγκριση με τους πλειοψηφικούς πληθυσμούς σε χώρες υψηλού εισοδήματος. Διάφοροι παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων των κακών κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών, των εμποδίων επικοινωνίας και του υγειονομικού αλφαβητισμού, συμβάλλουν σε αυτή τη διαφορά. Για να διερευνήσει τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της COVID-19 σε ασθενείς με διαφορετικό υπόβαθρο, συμπεριλαμβανομένων ασθενών ολλανδικής καταγωγής, αφρικανικής καταγωγής Σουρινάμης, νοτιοασιατικής καταγωγής Σουρινάμης, Μαροκινής και τουρκικής καταγωγής, το Πανεπιστήμιο Amsterdam UMC συνεργάστηκε με το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης και το Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης για τη διεξαγωγή μελέτης. Τα ευρήματά τους αποκάλυψαν ότι περίπου το 26% των ασθενών που νοσηλεύτηκαν με COVID ανέπτυξαν μακρά COVID. Όλες οι ομάδες μεταναστών είχαν υψηλότερο κίνδυνο ανάπτυξης μακράς COVID από ό,τι οι Ολλανδοί ασθενείς. Μεταξύ του τουρκικού πληθυσμού, ο κίνδυνος αυτός είναι 50% υψηλότερος από ό,τι στον γηγενή ολλανδικό πληθυσμό. Οι γυναίκες, καθώς και οι ασθενείς που παρέμειναν περισσότερο χρόνο στο νοσοκομείο, εισήχθησαν στη μονάδα εντατικής θεραπείας και έλαβαν οξυγόνο, είχαν επίσης περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν μακρά COVID από εκείνους που δεν το έκαναν. Η μελέτη διαπίστωσε επίσης ότι η εμπειρία των συμπτωμάτων μακράς COVID διέφερε μεταξύ των ομάδων.
Για παράδειγμα, η εμπειρία της ζάλης και του μυϊκού και αρθρικού πόνου ήταν υψηλότερη μεταξύ των ασθενών τουρκικής καταγωγής σε σύγκριση με άλλες ομάδες ασθενών. Από την άλλη πλευρά, η εμπειρία ταχυκαρδίας και δυσκολίας στον ύπνο ήταν υψηλότερη μεταξύ των ασθενών μαροκινής καταγωγής. Τέλος, η μελέτη διαπίστωσε ότι περίπου το 14% των συμπτωμάτων της μακροχρόνιας COVID εξακολουθούσαν να επιμένουν ένα έτος μετά το εξιτήριο, ιδίως μεταξύ των ασθενών με καταγωγή από τη Νότια Ασία και το Σουρινάμ. Σύμφωνα με τον επικεφαλής συγγραφέα της μελέτης, καθηγητή Charles Agyemang, καθηγητή Παγκόσμιας Μετανάστευσης, Εθνικότητας και Υγείας στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ, τα ευρήματα δεν αποτέλεσαν έκπληξη, καθώς “οι κοινωνικοί καθοριστικοί παράγοντες της υγείας που διαμόρφωσαν το δυσανάλογα υψηλό ποσοστό μόλυνσης και θανάτων από COVID-19 σε εθνικές μειονότητες και μετανάστες εξακολουθούν να υφίστανται”. “Πολλοί ευάλωτοι πληθυσμοί της κοινότητας υποφέρουν από τη μακροχρόνια COVID στη σιωπή λόγω της έλλειψης ενημέρωσης για την πάθηση σε αυτές τις κοινότητες. Η προώθηση της ευαισθητοποίησης σχετικά με τη μακρά COVID και η διευκόλυνση της εύκολης πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη και τις υπηρεσίες στις εθνοτικές μειονότητες και στις κοινότητες των μεταναστών και σε άλλους ευάλωτους πληθυσμούς είναι ζωτικής σημασίας για την αντιμετώπιση αυτών των ανισοτήτων στον τομέα της υγείας”, προσθέτει ο Agyemang
Ο επικεφαλής συγγραφέας, Dr. Felix Chilunga, επίκουρος καθηγητής στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ, πρόσθεσε: “Οι ασθενείς με μακρά COVID είναι πιθανό να αντιμετωπίζουν λειτουργικούς περιορισμούς στην καθημερινή τους ζωή, όπως αδυναμία εργασίας ή καθημερινών δραστηριοτήτων. Η έκταση αυτών των περιορισμών είναι ακόμη άγνωστη. Ως εκ τούτου, ο έλεγχος του βαθμού στον οποίο η μακρά COVID επηρεάζει τις καθημερινές δραστηριότητες μπορεί να εξασφαλίσει μια στοχευμένη προσέγγιση των συμπτωμάτων που συμβάλλουν στους μεγαλύτερους περιορισμούς”.
Ακολουθήστε το healthweb.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Ακολουθήστε το healthweb.gr στο κανάλι μας στο YouTube
