"Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο παππούς και η γιαγιά θα μπορούσε να είναι ένας άλλος εξαρτώμενος που αφαιρεί πόρους. Σε άλλες, ο παππούς και η γιαγιά μπορεί να συνεισφέρουν στη φροντίδα και την εκπαίδευση των παιδιών - ίσως ακόμη και να παρέχουν την πλειονότητα της φροντίδας εάν και οι δύο γονείς εργάζονται", είπε. "Μπορεί να δείτε πολύ διαφορετικά αποτελέσματα από αυτές τις δύο καταστάσεις.
Γλωσσική Ανάπτυξη των Παιδιών: Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Τέξας στη Σχολή Επιστημών Συμπεριφοράς και Εγκεφάλου του Ντάλας (BBS) εξετάζουν λεπτομερέστερα πώς η γλωσσική ανάπτυξη των παιδιών επηρεάζεται από τον αριθμό των ανθρώπων στα νοικοκυριά τους. Οι αναπληρωτές καθηγητές Δρ. Mandy Maguire, διευθύντρια του Κέντρου για Παιδιά και Οικογένειες (CCF), η Δρ. Jackie Nelson και οι συνάδελφοί τους αξιολόγησαν τον αντίκτυπο της αναλογίας ενηλίκων προς παιδί σε κάθε κατοικία, καθώς και τον αριθμό των συνολικών ενοίκων , σχετικά με τη γλωσσική ανάπτυξη των παιδιών σε μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Developmental Psychology.
Τα αμερικανικά δημογραφικά στοιχεία έχουν αλλάξει σημαντικά τα τελευταία 40 χρόνια, με πολλά περισσότερα παιδιά να ζουν σε σπίτια με μεγάλες οικογένειες. Η μεγαλύτερη οικιακή πυκνότητα -η αναλογία των ανθρώπων προς τα υπνοδωμάτια σε ένα σπίτι- έχει αποδειχθεί ότι έχει αρνητική επίδραση στη γλωσσική ανάπτυξη των παιδιών. Αυτά τα συμπεράσματα βασίζονται σε νοικοκυριά με όχι περισσότερους από δύο ενήλικες. Η Maguire, ανώτερος συγγραφέας της μελέτης και αναπληρώτρια καθηγήτρια λόγου, γλώσσας και ακοής, καθώς και μέλος του Κέντρου Callier για Διαταραχές Επικοινωνίας, και οι συνάδελφοί της αναρωτήθηκαν εάν επιπλέον ενήλικες στο νοικοκυριό είχαν θετική επίδραση στην κατάκτηση της γλώσσας. «Σε πολλούς πολιτισμούς, το να έχουν παππούδες και γιαγιάδες στο σπίτι για να υποστηρίξουν την ανάπτυξη ενός παιδιού είναι ο κανόνας», είπε η Maguire. «Οι παραλλαγές στη σύνθεση του νοικοκυριού είναι πολύ πιο συνηθισμένες σήμερα λόγω φυλετικών και εθνικοτήτων, καθώς και κοινωνικοοικονομικής κατάστασης». Η νέα μελέτη διαπίστωσε ότι η ύπαρξη περισσότερων ενηλίκων στο νοικοκυριό είναι ευεργετική, αλλά ακριβώς γιατί και υπό ποιες συνθήκες απαιτεί περαιτέρω εξερεύνηση, είπε ο Maguire. “Αυτή η μελέτη ήταν ένα σημείο αιχμής για να τεθούν αυτές οι πρόσθετες ερωτήσεις”, είπε. «Η δυναμική της οικογένειας είναι πολύ περίπλοκη και αυτό αντικατοπτρίζεται στη μεταβλητότητα σε αυτήν την πρώτη μελέτη». Στη μελέτη συμμετείχαν 275 παιδιά ηλικίας 8 έως 15 ετών. Η ερευνητική ομάδα ποσοτικοποίησε τις σχέσεις μεταξύ της πυκνότητας του νοικοκυριού και της αναλογίας ενηλίκων προς παιδί με τις βαθμολογίες του λεξιλογίου των παιδιών, καθώς και το επίπεδο εκπαίδευσης της μητέρας και ένα υποκειμενικό μέτρο του οικιακού χάους. Επιβεβαίωσαν ότι η υψηλότερη πυκνότητα του νοικοκυριού σχετίζεται με χαμηλότερες βαθμολογίες λεξιλογίου, αλλά προσδιόρισαν επίσης ότι η υψηλότερη αναλογία ενηλίκων προς παιδί συσχετίστηκε με υψηλότερες βαθμολογίες στο λεξιλόγιο των παιδιών και χαμηλότερες βαθμολογίες στο οικιακό χάος. Αυτό το μοτίβο ήταν ιδιαίτερα εμφανές στις ισπανόφωνες οικογένειες, οι οποίες αποτελούσαν περίπου το ήμισυ του δείγματος. «Είδαμε μια οριακά θετική συσχέτιση μεταξύ της αναλογίας ενηλίκων προς παιδί και του λεξιλογίου των παιδιών σε όλο το δείγμα», δήλωσε η Nelson, η οποία, επίσης, συνδέεται με το Κέντρο για Παιδιά και Οικογένειες CCF. “Ωστόσο, όταν το εξετάζουμε ανά εθνοτική ομάδα, βλέπουμε μια ισχυρή θετική επίδραση μεταξύ των ισπανόφωνων οικογενειών.” Η Nelson εξήγησε ότι το χάος του νοικοκυριού -που αναφέρεται υποκειμενικά από τους φροντιστές του νοικοκυριού- είναι ένα πολύτιμο μέτρο για την αντίληψη των ανθρώπων για το περιβάλλον τους και τα δικά τους επίπεδα άγχους. «Το ίδιο περιβάλλον μπορεί να είναι χαοτικό για μένα και όχι χαοτικό για εσάς», είπε. “Η συλλογή αυτών των πληροφοριών μέσω των αντιλήψεων των ανθρώπων – αντί της αντικειμενικής αξιολόγησης ενός ξένου – μπορεί να είναι πιο ευαίσθητη πολιτιστικά επειδή άτομα από διαφορετικούς πολιτισμούς μπορεί να αισθάνονται πιο άνετα με διαφορετικά επίπεδα θορύβου στο σπίτι.” Ο Maguire τόνισε τους τρόπους με τους οποίους αυτή η μελέτη επιχειρεί να προωθήσει το πεδίο πέρα από τη δημογραφική ομοιομορφία. «Η αναπτυξιακή ψυχολογία έχει μελετήσει παραδοσιακά λευκές οικογένειες της ανώτερης μεσαίας τάξης, οι οποίες τείνουν να είναι κατά μέσο όρο δύο ενήλικες και δύο παιδιά», είπε. “Ο αριθμός των νοικοκυριών απλοποιείται πολύ άμεσα με τον αριθμό των παιδιών σε αυτά τα σπίτια.
Έλειπε η κατανόηση άλλων πολιτισμών και άλλων οικιακών σεναρίων.” Ο Maguire είπε ότι ο ρόλος του παππού και της γιαγιάς σε ένα νοικοκυριό είναι επίσης σημαντικό να εξεταστεί περαιτέρω. “Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο παππούς και η γιαγιά θα μπορούσε να είναι ένας άλλος εξαρτώμενος που αφαιρεί πόρους. Σε άλλες, ο παππούς και η γιαγιά μπορεί να συνεισφέρουν στη φροντίδα και την εκπαίδευση των παιδιών – ίσως ακόμη και να παρέχουν την πλειονότητα της φροντίδας εάν και οι δύο γονείς εργάζονται”, είπε. “Μπορεί να δείτε πολύ διαφορετικά αποτελέσματα από αυτές τις δύο καταστάσεις. Επομένως, πρέπει να καταλάβουμε: Ποιος είναι στο σπίτι και γιατί; Μετριάζουν το χάος ή αφαιρούν την προσοχή από τα παιδιά; Ποιες κοινωνικοοικονομικές πτυχές εμπλέκονται;” Συνολικά, οι ερευνητές πιστεύουν ότι το μέγεθος του νοικοκυριού ως αρνητικός παράγοντας πρόβλεψης της γλωσσικής ανάπτυξης στα παιδιά πρέπει να επανεξεταστεί. «Ο αριθμός των νοικοκυριών πολλών γενεών έχει τετραπλασιαστεί τα τελευταία 20 χρόνια», είπε η Maguire. “Το περιβάλλον ενός παιδιού Αμερικανού έχει εξελιχθεί, ανοίγοντας μια τεράστια πύλη της έρευνας που πρέπει να κάνουμε. Παραβλέψαμε ένα πραγματικά σημαντικό, δυναμικό στοιχείο της οικογενειακής ζωής.”
Ακολουθήστε το healthweb.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Ακολουθήστε το healthweb.gr στο κανάλι μας στο YouTube
