Οι άνθρωποι με ψωρίαση αντιμετωπίζουν συχνά ανθρώπους που δεν θέλουν να δουν τα χέρια τους και που τους αντιμετωπίζουν – εσφαλμένα – θεωρώντας ότι η ασθένεια είναι μεταδοτική, σύμφωνα με νέα μελέτη. “Οι ασθενείς με ψωρίαση συχνά εκφράζουν απογοήτευση ότι αντιμετωπίζουν διακρίσεις σε δημόσιους χώρους και στο εργασιακό περιβάλλον”, δήλωσε ο γιατρός Joel Gelfand του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια στη Φιλαδέλφεια. “Οι ασθενείς λένε ότι τους ζητήθηκε να μην χρησιμοποιήσουν μια πισίνα, να αισθάνονται ντροπή να πηγαίνουν στο κομμωτήριο ή τους απολύσει από θέσεις εργασίας που απαιτούν αλληλεπίδραση με το κοινό”.
Η ψωρίαση είναι μια αυτοάνοση ασθένεια που επιταχύνει τον κύκλο ζωής των κυττάρων του δέρματος, προκαλώντας τα να αναπτύσσονται γρήγορα στην επιφάνεια του δέρματος. Τα επιπλέον κύτταρα του δέρματος προκαλούν πλάκες και κόκκινα έμπλαστρα που δημιουργούν φαγούρα και μερικές φορές αυτό είναι επώδυνο. Μερικοί άνθρωποι με ψωρίαση αναπτύσσουν επίσης αρθρίτιδα.
Η έρευνα
Σύμφωνα με το Εθνικό Ίδρυμα Ψωρίασης, μέχρι 7,5 εκατομμύρια Αμερικανοί, ή περίπου 2% του πληθυσμού, έχουν ψωρίαση. Ο Gelfand και οι συνεργάτες του παρακολούθησαν δύο ομάδες ατόμων χωρίς ψωρίαση: 187 φοιτητές ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια και 198 ενήλικες από την υπηρεσία συλλογής δεδομένων Mechanical Turk της Amazon.com.
Η έρευνα έδειξε εικόνες ανθρώπων με ψωρίαση, συμπεριλαμβανομένων διευρυμένων εικόνων από ψωριασικό δέρμα. Οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να αξιολογήσουν το βαθμό στον οποίο ένιωθαν συμπόνια, κρίμα, αηδία, φταίξιμο, περιφρόνηση και περιέργεια ως απάντηση στις εικόνες. Ζητήθηκε επίσης να επιλέξουν τα επίθετα που περιγράφουν κάποιον με ψωρίαση, όπως “καθαρό” ή “βρώμικο”, και βαθμολογούν τις πεποιθήσεις τους για τους κοινούς μύθους και παρανοήσεις γύρω από την ψωρίαση.
Συνολικά, περίπου το 54% των ανθρώπων δήλωσαν ότι δεν θέλουν να έρθουν σε επαφή με κάποιον που πάσχει από ψωρίαση, το 40% δήλωσε ότι δεν θα ήθελαν να σφίξουν τα χέρια και το 32% δήλωσε ότι δεν θα ήθελαν να έχουν ασθενείς ψωρίασης στα σπίτια τους. Τα συνηθέστερα επικυρωμένα στερεότυπα ήταν ότι τα άτομα με ψωρίαση είναι επισφαλή, άρρωστα και μη ελκυστικά. Το ένα τρίτο των συμμετεχόντων υποστήριξε επίσης μύθους ότι η ψωρίαση δεν επηρεάζει μόνο το δέρμα και δεν είναι σοβαρή ασθένεια.
“Παρά την τόσο μεγάλη πρόοδο στην κατανόηση της ανοσολογίας, της γενετικής, των συννοσηρότητας και της θεραπείας της ψωρίασης, οι επιβλαβείς μύθοι και τα στερεότυπα σχετικά με αυτή την κοινή ασθένεια είναι διαδεδομένα”, δήλωσε ο Gelfand.
Ωστόσο, οι άνθρωποι που γνώριζαν κάποιον με ψωρίαση ήταν λιγότερο πιθανό να αναφέρουν μύθους και στερεότυπα. Ακόμη και όσοι είχαν ακούσει για την ψωρίαση είχαν περισσότερες πιθανότητες να αναφέρουν μεγαλύτερη συμπόνια, λιγότερη ευθύνη και λιγότερη περιφρόνηση.
“Αυτό υποδηλώνει ότι η εκμάθηση περισσότερων πληροφοριών σχετικά με την ασθένεια και η θετική αλληλεπίδραση με ανθρώπους που έχουν ψωρίαση μπορεί να βοηθήσει στην εξάλειψη των μύθων και των στερεοτύπων”, δήλωσε η Rebecca Pearl του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας.
Η Pearl, ο Gelfand και οι συνάδελφοί τους σχεδιάζουν να συνεχίσουν να μελετούν τις στάσεις του κοινού, συμπεριλαμβανομένων των αναφορών των ασθενών σχετικά με τις εμπειρίες του στιγματισμού, ώστε να κατανοήσουν καλύτερα το κοινωνικό και ψυχολογικό βάρος της νόσου. Οι μελλοντικές μελέτες πρέπει να εξετάσουν εάν οι εκπαιδευτικές εκστρατείες θα μπορούσαν να μειώσουν τους μύθους και τα στερεότυπα γύρω από την ψωρίαση, έγραψαν στην Εφημερίδα της Αμερικανικής Ακαδημίας Δερματολογίας.
“Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η εξωτερική εμφάνιση δεν μας δίνει πληροφορίες σχετικά με τα εσωτερικά χαρακτηριστικά ή τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας”, δήλωσε η Pearl. “Όλοι μπορούν να σταματήσουν και να επανεξετάσουν ή να αμφισβητήσουν τις πεποιθήσεις και τις υποθέσεις τους ως ένα πρώτο βήμα προς τη μείωση του στιγματισμού”.
Μέρος αυτού του στόχου είναι η εκπαίδευση των γιατρών και των φοιτητών ιατρικής. Παρόλο που οι μαθητές συμφώνησαν με λιγότερους μύθους και στερεότυπα, ορισμένοι από αυτούς εξακολουθούσαν να υποστηρίζουν στιγματιστικές απόψεις. Ακόμη και αν δεν ενεργούν ή δεν εκφράζουν αυτές τις σκέψεις, θα μπορούσαν να εμποδίσουν τη διάγνωση, τη θεραπεία και την κατανόηση των ψυχοκοινωνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς.
«Οι ασθενείς αισθάνονται αμηχανία και ντροπή που συνδέονται με την κατάστασή τους, αλλά δεν αναγνωρίζονται συχνά από τους γιατρούς», δήλωσε η Katie Wang της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Yale στο New Haven του Connecticut. Ο Wang, ο οποίος δεν ασχολήθηκε με αυτή τη μελέτη, έχει ερευνήσει το βάρος του στιγματισμού για την υγεία και την ευημερία. “Όλοι πρέπει να μάθουμε περισσότερα για τις ιατρικές συνθήκες αντί να κάνουμε υποθέσεις με βάση τις προηγούμενες γνώσεις μας”, δήλωσε.
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις για την υγεία από την Ελλάδα και τον ΚόσμοΑκολουθήστε το healthweb.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Ακολουθήστε το healthweb.gr στο κανάλι μας στο YouTube
