Επιληψία γενετική: Εάν μπορέσουμε να αυξήσουμε τα επίπεδα του CDKL2, μπορεί μια μέρα να μπορέσουμε να σταματήσουμε την ανάπτυξη ή την επιδείνωση των συμπτωμάτων επιληψίας.
Επιστήμονες στο Ινστιτούτο Francis Crick βρήκαν έναν νέο στόχο θεραπείας για τη διαταραχή ανεπάρκειας CDKL5 (CDD), έναν από τους πιο συνηθισμένους τύπους γενετικής επιληψίας. Το CDD προκαλεί επιληπτικές κρίσεις και εξασθενημένη ανάπτυξη στα παιδιά και τα φάρμακα περιορίζονται στη διαχείριση των συμπτωμάτων αντί στην αντιμετώπιση της βασικής αιτίας της νόσου. Η διαταραχή περιλαμβάνει την απώλεια της λειτουργίας ενός γονιδίου που παράγει το ένζυμο CDKL5, το οποίο φωσφορυλιώνει τις πρωτεΐνες, που σημαίνει ότι προσθέτει ένα επιπλέον μόριο φωσφορικού άλατος για να αλλάξει τη λειτουργία τους.
Μετά από πρόσφατη έρευνα από το ίδιο εργαστήριο που έδειξε ότι ένας δίαυλος ασβεστίου θα μπορούσε να είναι στόχος θεραπείας για CDD, η ομάδα έχει τώρα εντοπίσει έναν νέο τρόπο για πιθανή θεραπεία του CDD ενισχύοντας τη δραστηριότητα ενός άλλου ενζύμου για να αντισταθμίσει την απώλεια του CDKL5. Σε έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Molecular Psychiatry, οι επιστήμονες μελέτησαν ποντίκια που δεν παράγουν το ένζυμο CDKL5. Αυτά τα ποντίκια παρουσιάζουν παρόμοια συμπτώματα με άτομα με CDD, όπως μειωμένη μάθηση ή κοινωνική αλληλεπίδραση.
Οι ερευνητές εντόπισαν για πρώτη φορά ότι το CDKL5 είναι ενεργό στα νευρικά κύτταρα σε ποντίκια, αλλά όχι σε έναν άλλο τύπο εγκεφαλικών κυττάρων που ονομάζεται αστροκύτταρο. Στα νευρικά κύτταρα, μέτρησαν το επίπεδο φωσφορυλίωσης του EB2, ενός μορίου που είναι γνωστό ότι στοχεύει το CDKL5, για να καταλάβουν τι συμβαίνει όταν το CDKL5 δεν παράγεται. Είναι ενδιαφέρον ότι ακόμη και σε ποντίκια που δεν παράγουν CDKL5, υπήρχε ακόμα κάποια φωσφορυλίωση EB2, η οποία υποδηλώνει ότι ένα άλλο παρόμοιο ένζυμο πρέπει επίσης να μπορεί να το φωσφορυλιώνει.
Εξετάζοντας ένζυμα παρόμοια με το CDKL5, οι ερευνητές εντόπισαν ότι ένα που ονομάζεται CDKL2 στοχεύει επίσης το EB2 και υπάρχει στους ανθρώπινους νευρώνες. Σε ποντίκια χωρίς CDKL5 και CDKL2, η υπόλοιπη φωσφορυλίωση EB2 έπεσε σχεδόν πλήρως. Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αν και η περισσότερη δραστηριότητα προέρχεται από το CDKL5, περίπου το 15% είναι από το CDKL2 και το υπόλοιπο < 5% από άλλο ένζυμο που δεν έχει ακόμη εντοπιστεί. Η έρευνά τους προτείνει ότι η αύξηση του επιπέδου του CDKL2 σε άτομα που έχουν έλλειψη CDKL5 θα μπορούσε ενδεχομένως να αντιμετωπίσει ορισμένες από τις επιπτώσεις στον εγκέφαλο στην πρώιμη ανάπτυξη.
Η Sila Ultanir, επικεφαλής της ομάδας του Εργαστηρίου Κινάσες και Ανάπτυξης Εγκεφάλου στο Crick, δήλωσε: «Το CDD είναι μια καταστροφική κατάσταση που επηρεάζει τα μικρά παιδιά από τη γέννηση και δεν γνωρίζουμε πάρα πολλά για το γιατί η απώλεια αυτού του ενζύμου είναι τόσο καταστροφική για τον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο. Μέσω αυτής της έρευνας, εντοπίσαμε έναν πιθανό τρόπο αντιστάθμισης της απώλειας του CDKL5. Εάν μπορέσουμε να αυξήσουμε τα επίπεδα του CDKL2, μπορεί μια μέρα να μπορέσουμε να σταματήσουμε την ανάπτυξη ή την επιδείνωση των συμπτωμάτων επιληψίας».
Η Margaux Silvestre, πρώην Ph.D. φοιτητής στο Crick και τώρα μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Ινστιτούτο Max Planck για Έρευνα Εγκεφάλου στη Φρανκφούρτη, είπε: “Οι ανακαλύψεις μας προσφέρουν νέες ιδέες για την έκφραση και τη ρύθμιση του CDKL5 στον εγκέφαλο. Επιπλέον, η αναγνώριση του CDKL2 ως δυνητικού αντισταθμιστικού ενζύμου παρέχει ελπίδα για την αποκάλυψη καλύτερων θεραπειών επιληψίας που θα μπορούσαν πραγματικά να κάνουν τη διαφορά στη ζωή των παιδιών με αυτή την καταστροφική κατάσταση. Αυτή η έρευνα οφείλει την επιτυχία της σε όλους τους συγγραφείς που συμμετείχαν στη δημοσίευση αλλά και στην ακλόνητη υποστήριξη που λάβαμε από τις τεχνικές ομάδες στο Crick”.
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις για την υγεία από την Ελλάδα και τον ΚόσμοΑκολουθήστε το healthweb.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Ακολουθήστε το healthweb.gr στο κανάλι μας στο YouTube
