Οι παιδίατροι συνήθως ξεκινούν να εξετάζουν τα παιδιά για ενδεχόμενο κίνδυνο παχυσαρκίας από την ηλικία των 2 ετών και μετά, αλλά μια μελέτη δείχνει ότι η παιδική παχυσαρκία είναι προβλέψιμη ακόμη και από την ηλικία των 6 μηνών.
Η παιδική παχυσαρκία αυξάνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς τα τελευταία χρόνια. Ερευνητές από το Νοσοκομείο Παίδων στο Σινσινάτι των ΗΠΑ διαπίστωσαν, ότι η μέτρηση του Δείκτη Μάζας Σώματος (ΔΜΣ) του παιδιού από την βρεφική ηλικία των 6 μηνών, θα μπορούσε να προειδοποιήσει τρόπον τινά γονείς και παιδιάτρους για τάσεις παχυσαρκίας του παιδιού σε πρώιμη ηλικία.
Η μελέτη, που παρουσιάστηκε στο συνέδριο της αμερικανικής Ενδοκρινολογικής Εταιρείας το 2016 στη Βοστόνη, είναι η πρώτη που δείχνει ότι η αύξηση του σωματικού βάρους σε βρεφική ηλικία διαφέρει σε εκείνα τα παιδιά, τα οποία, τελικά, αναπτύσσουν παχυσαρκία.
Πώς έγινε η έρευνα
Για να ερευνήσουν καλύτερα τους προγνωστικούς δείκτες της παχυσαρκίας, οι επιστήμονες ανέλυσαν ηλεκτρονικά αρχεία παιδιών ηλικίας κάτω των 6 ετών, συμπεριλαμβανομένων 783 παιδιών χωρίς περιττά κιλά και 480 παιδιών που ήταν παχύσαρκα (όχι απλά υπέρβαρα) σε αυτή την ηλικία.
Οι συγγραφείς ανέφεραν ότι οι αξιολογήσεις του ΔΜΣ στα παιδιά που αργότερα γίνονται σοβαρά παχύσαρκα μέχρι την ηλικία 6 ετών, διαφέρουν από τα παιδιά που παραμένουν σε κανονικό βάρος, και αυτό αρχίζει να φαίνεται από την ηλικία των 4 μηνών!
“Βρήκαμε σε αυτή τη μελέτη ότι τα πρότυπα ανάπτυξης διαφέρουν σε ηλικία 6 μηνών στα παιδιά που γίνονται σοβαρά παχύσαρκα”, είπε η επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, δρ Allison Smego, από το τμήμα Ενδοκρινολογίας στο Νοσοκομείο Παίδων του Σινσινάτι.
Συστάσεις στους παιδιάτρους
Υπό το φως των νέων επιστημονικών ευρημάτων, η δρ Smego ανέφερε ότι συνιστάται πλέον στους παιδιάτρους να αρχίσουν να παρακολουθούν τον ΔΜΣ των παιδιών από την ηλικία των 6 μηνών και μετά. Ανέφερε πως, όταν ο ΔΜΣ υπερβαίνει το 85ο εκατοστημόριο σε ηλικία 6, 12, και 18 μηνών, τότε το παιδί διατρέχουν κίνδυνο για πρώιμη παχυσαρκία. Η πρόωρη παχυσαρκία είναι λόγος σοβαρής ανησυχίας, διότι μπορεί να συμβάλλει στην ανάπτυξη σοβαρών και χρόνιων παθήσεων, όπως ο διαβήτης και οι καρδιοπάθειες.