Ομάδα ερευνητών στο Πανεπιστήμιο του Exeter διαπίστωσε ότι η ποσότητα της παραγόμενης ινσουλίνης μειώνεται σχεδόν κατά 50% κάθε χρόνο για επτά χρόνια σε άτομα με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1. Σε αυτό το σημείο, τα επίπεδα ινσουλίνης σταθεροποιούνται.
Το εύρημα αποτελεί ένα σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση της κατανόησης του διαβήτη τύπου 1 και έρχεται σε αντίθεση με προηγούμενες απόψεις ότι η ινσουλίνη που παράγεται στα άτομα με τη νόσο μειώνεται ακάθεκτα με την πάροδο του χρόνου. Προσφέρει την ελπίδα ότι, κατανοώντας τις αλλαγές μετά από επτά χρόνια, θα μπορούσαν να αναπτυχθούν νέες στρατηγικές για τη διατήρηση των β-κυττάρων που εκκρίνουν ινσουλίνη σε ασθενείς.
Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Diabetes Care , μέτρησε το C-πεπτίδιο, το οποίο παράγεται ταυτόχρονα και στις ίδιες ποσότητες με την ινσουλίνη που ρυθμίζει το σάκχαρό μας στο αίμα. Μετρώντας τα επίπεδα του C-πεπτιδίου στο αίμα ή στα ούρα, οι επιστήμονες μπορούν να εκτιμήσουν πόση ινσουλίνη παράγεται ενδογενώς, ακόμα κι αν το άτομο λαμβάνει ινσουλινοθεραπεία.
Η ομάδα μελέτησε 1.549 άτομα με διαβήτη τύπου 1 από το Exeter της Αγγλίας και το Tayside της Σκωτίας στη μελέτη UNITED. Η Dr Beverley Shields, από το Πανεπιστήμιο του Exeter Medical School, η οποία ήταν επικεφαλής της έρευνας, δήλωσε: “Αυτό το εύρημα είναι πραγματικά συναρπαστικό και υποδηλώνει ότι ένα άτομο με διαβήτη τύπου 1 θα διατηρήσει όλα τα β-κύτταρά του που του έχουν απομείνει επτά χρόνια μετά τη διάγνωση. Δεν είμαστε σίγουροι για ποιο λόγο γίνεται αυτό. Μπορεί να υπάρχει μια μικρή ομάδα β-κυττάρων ανθεκτικών στην ανοσολογική επίθεση τα οποία παραμένουν μετά την καταστροφή όλων των λοιπών ευαίσθητων βήτα κυττάρων. Αυτά τα ανθεκτικά β-κύτταρα μπορούν να ανοίξουν νέες οδούς για τη θεραπεία του διαβήτη τύπου 1. “
Ο διαβήτης τύπου 1 πλήττει περίπου 400.000 άτομα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η νόσος συνήθως αρχίζει στην παιδική ηλικία αλλά μπορεί να αναπτυχθεί σε οποιαδήποτε ηλικία και προκαλείται όταν το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού επιτίθεται και καταστρέφει τα κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη στο πάγκρεας, αφήνοντας τον ασθενή να εξαρτάται από ενέσεις ινσουλίνης δια βίου.
Ο καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Exeter Andrew Hattersley, εξέφρασε την ικανοποίησή του. “Τώρα γνωρίζουμε ότι υπάρχει ένας επταετής μετασχηματισμός , το επόμενο ερώτημα είναι γιατί έχει σταματήσει η ανοσολογική επίθεση ή εάν έχουμε να κάνουμε με υπερανθεκτικά β-κύτταρα που μπορούν να αντισταθούν στην ανοσολογική επίθεση. Τα κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη είναι πολύτιμα και δεν θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε περαιτέρω τις μελέτες μας χωρίς τη βοήθεια των υπεράνω των 1.500 ασθενών της τρέχουσας εργασίας. Τους οφείλουμε να προσπαθήσουμε να βρούμε απαντήσεις που θα μπορούσαν να βοηθήσουν γρήγορα στη φροντίδα των ασθενών”.