Η παχυσαρκία – η οποία είναι ήδη γνωστή για τη μείωση της επιβίωσης σε διάφορους τύπους καρκίνου – μπορεί να εξηγήσει την αναποτελεσματικότητα των αναστολέων αγγειογένεσης στη θεραπεία του καρκίνου του μαστού.
Μια ερευνητική ομάδα του γενικού νοσοκομείου Μασαχουσέττης (MGH) περιγράφει για πρώτη φορά ότι οι παχύσαρκοι και οι σχετικοί με την παχυσαρκία μοριακοί παράγοντες φαίνεται να προκαλούν αντίσταση στην αντιαγγειογόνο θεραπεία σε ασθενείς με καρκίνο του μαστού και σε δύο μοντέλα ποντικών της νόσου. Η έκθεσή τους στην Science Translational Medicine περιγράφει επίσης τους συγκεκριμένους παράγοντες που σχετίζονται με την παχυσαρκία και υπογραμμίζει τις πιθανές θεραπευτικές στρατηγικές που μπορεί να την ξεπεράσουν.
“Συλλογικά, τα κλινικά και προκλινικά μας αποτελέσματα δείχνουν ότι η παχυσαρκία καταστέλλει την αντίσταση στη θεραπεία αντιβλεννογόνου ενδοθηλιακού αυξητικού παράγοντα στον καρκίνο του μαστού μέσω της παραγωγής πολλών φλεγμονωδών και προ-αγγειογενών παραγόντων, ανάλογα με τον υπότυπο καρκίνου”, λέει ο Joao Incio, MD, Ph , Των Εργαστηρίων Edwin L. Steele για τη Βιολογία Όγκου στο Τμήμα Ακτινολογικής Ογκολογίας της MGH, επικεφαλής της έκθεσης. “Η στόχευση αυτών των παραγόντων αντίστασης μπορεί να αναζωογονήσει τη χρήση της αντι-αγγειογόνου θεραπείας στη θεραπεία του καρκίνου του μαστού .”
Σχεδόν το 70% των ασθενών με καρκίνο του μαστού είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι κατά τη διάγνωση και οι όγκοι του μαστού είναι γνωστό ότι περιέχουν σημαντικό ποσοστό λιπώδους ιστού. Η παχυσαρκία σχετίζεται επίσης με αυξημένα επίπεδα φλεγμονωδών και αγγειογόνων παραγόντων εκτός του VEGF, που μπορεί να συνεισφέρει στην ανθεκτικότητα έναντι του VEGF. Η παρούσα μελέτη σχεδιάστηκε για να διερευνήσει την υπόθεση ότι η παχυσαρκία προάγει την αντίσταση στη θεραπεία αντι-VEGF για καρκίνο του μαστού μέσω της αυξημένης παραγωγής αυτών των παραγόντων.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι συμμετέχοντες με δείκτη μάζας σώματος(BMI) των 25 ή περισσότερων – ταξινομώντας τα ως υπέρβαροι ή παχύσαρκοι – είχαν όγκους που κατά μέσο όρο ήταν 33% μεγαλύτεροι κατά τη διάγνωση από ότι οι ασθενείς με BMI μικρότεροι από 25. Επιπλέον, τα δείγματα όγκων από ασθενείς με υψηλότερα επίπεδα σωματικού λίπους είχαν μειωμένη αγγειακή παροχή, η οποία μπορεί να επηρεάσει την ανταπόκριση στη χημειοθεραπεία. Τα επίπεδα κυκλοφορίας των ιντερλευκίνης 6 (IL-6), ενός προ-φλεγμονώδους μορίου και του αυξητικού παράγοντα των ινοβλαστών 2 (FGF-2), ενός προ-αγγειογόνου μορίου, ήταν αυξημένα σε ασθενείς με υψηλότερα BMI και αυτοί οι παράγοντες εκφράστηκαν σε λιποκύτταρα λιπώδη κύτταρα) και σε άλλα γειτονικά κύτταρα εντός των όγκων.