Ο χειρουργός του θυρεοειδούς που απομακρύνει εντελώς ή εν μέρει τον αδένα μπορεί να αυξήσει τον μακροπρόθεσμο κίνδυνο αραίωσης των οστών και θραύσεων των οστών, ειδικά για τους νεότερους ασθενείς και τις γυναίκες, σύμφωνα με μια μεγάλη μελέτη από την Ταϊβάν.
Ειδικότερα, η οστεοπόρωση και τα κατάγματα των οστών είναι πιθανή σε ασθενείς που έλαβαν θεραπεία με θυροξίνη για περισσότερο από ένα χρόνο μετά τη χειρουργική επέμβαση, αναφέρουν οι συντάκτες της μελέτης στο World Journal of Surgery.
“Η συχνότητα εμφάνισης του καρκίνου του θυρεοειδούς αυξάνεται σταδιακά, με αποτέλεσμα την αύξηση του αριθμού των επεμβάσεων θυρεοειδεκτομής”, δήλωσε ο Δρ Ian Ganly του Κέντρου Καρκίνου Memorial Sloan Kettering στη Νέα Υόρκη, ο οποίος συμμετείχε στη μελέτη.
“Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρξει αντίστοιχη αύξηση στους ασθενείς με οστεοπόρωση και κάταγμα”, δήλωσε ο Ganly. “Τα ευρήματα από αυτή τη μελέτη θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως επιχείρημα για τη θεραπεία αυτών των ασθενών με παρατήρηση (ή καθυστερημένη χειρουργική επέμβαση) και όχι χειρουργική επέμβαση”.
Ερευνητές σε τέσσερα πανεπιστήμια στην Ταϊβάν ανέλυσαν στοιχεία στην εθνική βάση δεδομένων ασφάλισης υγείας για 1.400 ασθενείς που είχαν απομακρύνει όλο ή μέρος του θυρεοειδούς μεταξύ 2000 και 2005 και 5.700 παρόμοιους ανθρώπους που δεν το έκαναν.
Θεωρούσαν την ηλικία, το φύλο και άλλες καταστάσεις υγείας, όπως ο διαβήτης, η υπέρταση, η παχυσαρκία, οι καρδιακές παθήσεις, η νεφρική νόσος, η πνευμονική νόσος και οι καρκίνοι εκτός του καρκίνου του θυρεοειδούς. Συγκεκριμένα, η ερευνητική ομάδα εξέτασε επίσης μια νέα διάγνωση οστεοπόρωσης ή σχετικού κατάγματος οστού.
Διαπίστωσαν ότι 120 ασθενείς στην ομάδα που είχαν χειρουργική επέμβαση θυρεοειδούς και 368 στην ομάδα χωρίς χειρουργική επέμβαση ανέπτυξαν οστεοπόρωση ή κατάγματα. Συνολικά, ο κίνδυνος ήταν περίπου 1,5 φορές υψηλότερος τόσο για τους ασθενείς με μερική όσο και για τη συνολική θυρεοειδεκτομή. Ο κίνδυνος ήταν επίσης υψηλότερος στους νεότερους ασθενείς ηλικίας 20 έως 49 ετών και σε γυναίκες που είχαν χειρουργική επέμβαση θυρεοειδούς.
“Πιστεύουμε ότι είναι ο βαθμός καταστολής της θυρεοειδικής ορμόνης (TSH) που αποτελεί την κύρια αιτία για αυξημένη οστεοπόρωση”, ανέφερε ο Ganly. “Η μείωση του βαθμού καταστολής, ιδιαίτερα σε ασθενείς με καρκίνο θυρεοειδούς χαμηλού κινδύνου που αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο μέρος όλων των ασθενών με καρκίνο του θυρεοειδούς, θα φαινόταν η πιο προφανής πρώτη θεραπεία”.
Ο περιορισμός της μελέτης είναι ότι πρόκειται για μια αναδρομική εμφάνιση δεδομένων που δεν μπορούν να ελέγξουν για μεταβλητές όπως η χρήση στεροειδών, η χρήση οινοπνεύματος, η παρουσία ρευματοειδούς αρθρίτιδας, ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός και άλλοι παράγοντες που οδηγούν σε μειωμένη οστική πυκνότητα και οστεοπόρωση, επισήμανε η Μαρία Παπαλεωντίου του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν στην Ann Arbor.
Οι μελλοντικές μελέτες θα πρέπει να εξετάσουν προσεκτικότερα τη θεραπεία καταστολής της θυρεοειδικής ορμόνης (ή TSH), η οποία αποτελεί σήμερα το πρότυπο της περίθαλψης για ασθενείς με ενδιάμεσο κίνδυνο και υψηλού κινδύνου καρκίνο του θυρεοειδούς, ανέφερε.
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν διεξάγουν αρκετές μελέτες σε βετεράνους για να κατανοήσουν τους πιθανούς δεσμούς μεταξύ της υπερπαραγωγής του θυρεοειδούς ή της θεραπείας καταστολής και της οστεοπόρωσης, σημείωσε. Επίσης, μελετούν τους Αμερικανούς γιατρούς για να κατανοήσουν τους γιατρούς της πρωτοβάθμιας περίθαλψης και τις πεποιθήσεις των ειδικών για τη θεραπεία υποκατάστασης θυρεοειδικών ορμονών και την πυκνότητα των οστών.