Οι ψυχικές διαταραχές στην επιληψία είναι ιδιαίτερα συχνές, έχουν άτυπους χαρακτήρες και συχνά παραμένουν αδιάγνωστες με αποτέλεσμα την επιδείνωση της λειτουργικότητας και της ποιότητας ζωής των ασθενών. Μια ανάλυση των δημοσιευμένων μελετών βρήκε ότι σε άτομα με επιληψία, υπάρχει επιπολασμός των αγχωδών διαταραχών στο 20,2% (95% διάστημα αξιοπιστίας – [CI] = 15,3%–26,0%) και κατάθλιψη στο 22,9% (95% CI = 18,2–28,4%). Οι ερευνητές δεν βρήκαν επίσης καμία διαφορά στον επιπολασμό είτε της κατάθλιψης ή του άγχους με βάση τη βαρύτητα της νόσου. Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο ιατρικό περιοδικό Epilepsia.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες – σύμφωνα με το The Epilepsy Foundation – ο αριθμός των Αμερικανών που πάσχουν από επιληψία κυμαίνεται από 1,3 εκατομμύρια έως 2,8 εκατομμύρια. Περίπου 200.000 νέα περιστατικά επιληπτικών κρίσεων και επιληψίας διαγιγνώσκονται στις ΗΠΑ κάθε χρόνο. Το 10% όλων των Αμερικανών θα βιώσει μια επιληπτική κρίση κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Σύμφωνα με την Εθνική Εταιρεία Επιληψίας (Μεγάλη Βρετανία), περίπου 60 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν επιληψία παγκοσμίως. Η βελτίωση της κατανόησης, της ανίχνευσης και της διαχείρισης τόσο του άγχους όσο και των καταθλιπτικών διαταραχών σε άτομα με επιληψία είναι ζωτικής σημασίας για την παροχή της βέλτιστης φροντίδας στα προσβεβλημένα άτομα.
Οι ερευνητές εξέτασαν 27 μελέτες που πληρούσαν τα κριτήρια ένταξης στην μετα-ανάλυσή τους (με 3.221 άτομα με επιληψία). «Αποτελεί διαδεδομένη αντίληψη ότι η κατάθλιψη είναι πιο συχνή από ό, τι το άγχος σε άτομα με επιληψία. Τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι στην κλινική πρακτική η κατάθλιψη διαγιγνώσκεται πιο συχνά από ό, τι οι αγχώδεις διαταραχές. Ωστόσο, σε μελέτες με τη χρήση δομημένων συνεντεύξεων, η κατάθλιψη και το άγχος ήταν εξίσου συνηθισμένες 27.3% (95% CI = 22,1–33,3%)», δήλωσε η Δρ Lοuise Sharpe, συν-συγγραφέας της μελέτης στο περιοδικό και καθηγήτρια ψυχιατρικής στο πανεπιστήμιο του Σίδνεϋ, Αυστραλία.
«Αυτό δείχνει ότι οι τα άτομα με επιληψία που έχουν αγχώδη διαταραχή μπορεί να υπο-διαγιγνώσκονται στην κλινική πράξη. Πρέπει να κατανοήσουμε περισσότερα για το άγχος στην επιληψία, ώστε να μπορούμε να το εντοπίζουμε πιο εύκολα και να μπορούμε να αποδίδουμε αποτελεσματικές θεραπείες». Τα άτομα με επιληψία θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ολιστικά και οι γιατροί θα πρέπει να αποφεύγουν να εστιάζουν αποκλειστικά στον έλεγχο των κρίσεων. Οι ψυχοκοινωνικές προεκτάσεις της νόσου, πολλές φορές, δημιουργούν προβλήματα σημαντικότερα από αυτές καθ’ εαυτές τις κρίσεις. Αυτό είναι κάτι που τόσο οι θεράποντες ιατροί όσο και οι ασθενείς θα πρέπει να έχουν πάντα υπόψη όταν σχεδιάζουν το θεραπευτικό πλάνο.
