Τεχνητή Νοημοσύνη: Η τεχνητή νοημοσύνη γίνεται πιο συνηθισμένη, αν και οι ορισμοί τού τι συνιστά τεχνητή νοημοσύνη αποτελούν από μόνοι τους χώρο συζήτησης. Ένας τομέας εφαρμογής είναι στα κλινικά περιβάλλοντα. Προκειμένου η τεχνητή νοημοσύνη να προοδεύσει και να κερδίσει την κοινωνική αποδοχή, πρέπει να αναπτυχθούν και να συμφωνηθούν σαφή ηθικά πρότυπα και καθοδήγηση, καθώς και ευρέως κατανοητά από τους ερευνητές και τον γενικό πληθυσμό. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε χώρους υγειονομικής περίθαλψης.
Η μεγαλύτερη εφαρμογή από άποψη ηθικής είναι η αναγκαιότητα διατήρησης της σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ γιατρών και ασθενών.
Υπάρχει επίσης μια ευρύτερη σκέψη, σε σχέση με τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αυτά τα σημαντικά ζητήματα επισημαίνονται σε μια έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης, της Διοικούσας Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στους τομείς της Βιοϊατρικής και της Υγείας.
Συγγραφέας της έκθεσης είναι ο Δρ Brent Mittelstadt, Διευθυντής Έρευνας στο Ινστιτούτο Διαδικτύου της Οξφόρδης και κορυφαίος ερευνητής της ηθικής δεδομένων. Παραδείγματα όπου η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να χρησιμοποιηθεί στον χώρο της υγειονομικής περίθαλψης είναι για άμεση επικοινωνία με ασθενείς, ως διαγνωστικό εργαλείο και ως παράγοντας φροντίδας.
Κεντρική θέση στη συζήτηση για την ηθική είναι η σχέση γιατρού-ασθενούς. Η έκθεση προειδοποιεί ότι η καταλληλότητα της τεχνητής νοημοσύνης παραμένει «μη αποδεδειγμένη» και αυτό θα μπορούσε, εάν εφαρμοστεί κακώς ή πολύ ευρέως, να υπονομεύσει τη «σχέση θεραπείας». Σύμφωνα με την έκθεση: «Μια ριζική αναδιαμόρφωση της σχέσης γιατρού-ασθενούς του τύπου που φαντάζονται ορισμένοι σχολιαστές, στην οποία τα τεχνητά συστήματα διαγιγνώσκουν και θεραπεύουν ασθενείς απευθείας με ελάχιστη παρέμβαση από ανθρώπινους ιατρούς, συνεχίζει να φαίνεται πολύ μακριά».
Η κύρια προειδοποιητική σημείωση από τον Δρ Mittelstadt είναι: «Η σχέση γιατρού-ασθενούς είναι θεμελιώδης λίθος της «καλής» ιατρικής πρακτικής, και ωστόσο φαίνεται ότι μετατρέπεται σε σχέση γιατρού-ασθενούς-AI.
Η πρόκληση…είναι να τεθούν ισχυρά πρότυπα και απαιτήσεις για αυτόν τον νέο τύπο «σχέσης θεραπείας» για να διασφαλιστεί ότι τα συμφέροντα των ασθενών και η ηθική ακεραιότητα της ιατρικής ως επαγγέλματος δεν θίγονται θεμελιωδώς από την εισαγωγή της τεχνητής νοημοσύνης».
Με άλλα λόγια, η σχέση μεταξύ γιατρού και ασθενή υπόκειται σε ψηφιακό μετασχηματισμό αλλά ο ασθενής και οι ανάγκες του παραμένουν αναλλοίωτες.
Ο ασθενής παραμένει ευάλωτος όπως πριν.
Τίθεται επίσης ένα ερώτημα σχετικά με το εάν η ευπάθεια επιδεινώνεται λόγω της διασπαστικής φύσης της τεχνολογίας.
Τα κύρια ζητήματα βιοηθικής που πηγάζουν από αυτό και τα οποία όλα τα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης πρέπει να εξετάσουν προσεκτικά είναι: Ανισότητα στην πρόσβαση σε υψηλής ποιότητας υγειονομική περίθαλψη. Διαφάνεια σε επαγγελματίες υγείας και ασθενείς. Κίνδυνος κοινωνικής προκατάληψης σε συστήματα τεχνητής νοημοσύνης. Αραίωση του απολογισμού της ευημερίας του ασθενούς.
Κίνδυνος μεροληψίας αυτοματισμού, αφαίρεσης δεξιοτήτων και εκτοπισμένης ευθύνης.
Επιπτώσεις στο δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή.
Το βασικό ζήτημα για επίλυση είναι η επίδραση της τεχνητής νοημοσύνης στη διαφάνεια και τη συγκατάθεση μετά από ενημέρωση.
Το δεύτερο αφορά την προκατάληψη και τον τρόπο με τον οποίο αναγνωρίζονται οι κοινωνικές προκαταλήψεις που είναι εγγενείς στην τεχνητή νοημοσύνη. Ο τρίτος τομέας είναι ο χειρισμός δεδομένων και το δικαίωμα του μεμονωμένου ασθενούς στην ιδιωτική ζωή.