Νευρομάτωση ορισμός: Τα άτομα με νευροϊνωμάτωση μπορεί να αναπτύξουν σκολίωση (κυρτότητα της σπονδυλικής στήλης) ή άλλες σκελετικές ανωμαλίες. Εάν παρατηρήσετε ασυνήθιστη ανάπτυξη ή παραμόρφωση των οστών, συνιστάται να αναζητήσετε ιατρική αξιολόγηση.
Νανισμος δυσκολίες: Ο νανισμός είναι μια ιατρική ή γενετική πάθηση που χαρακτηρίζεται από χαμηλό ανάστημα, που τυπικά ορίζεται ως ενήλικος ύψους 4 πόδια 10 ίντσες (147 εκατοστά) ή μικρότερος.
Σύνδρομο Ehlers-Danlos: Το σύνδρομο Ehlers-Danlos (EDS) είναι μια ομάδα σπάνιων γενετικών διαταραχών που επηρεάζουν τους συνδετικούς ιστούς που υποστηρίζουν το δέρμα, τα οστά, τα αιμοφόρα αγγεία και πολλά άλλα όργανα και ιστούς.
Χρησιμοποιώντας προηγμένες τεχνικές νευροαπεικόνισης, οι ερευνητές μπόρεσαν να εντοπίσουν δύο βασικές περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με την αστάθεια της διάθεσης στη διπολική διαταραχή: το κοιλιακό ραβδωτό σώμα και τον προμετωπιαίο φλοιό
Νόσος Wilson: Η νόσος Wilson, γνωστή και ως ηπατοφθαλμική εκφύλιση, είναι μια σπάνια αυτοσωματική υπολειπόμενη γενετική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από υπερβολική συσσώρευση χαλκού στο σώμα, ιδιαίτερα στο ήπαρ, τον εγκέφαλο και άλλα ζωτικά όργανα.
Διαταραχή Αποθησαύρισης: Η διαταραχή αποθησαυρισμού είναι μια κατάσταση ψυχικής υγείας που χαρακτηρίζεται από επίμονη δυσκολία απόρριψης ή αποχωρισμού περιουσιακών στοιχείων, ανεξάρτητα από την πραγματική τους αξία.
Νόσος Πάρκινσον: Η νόσος του Πάρκινσον είναι μια προοδευτική νευροεκφυλιστική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από κινητικά συμπτώματα όπως τρόμος, ακαμψία, βραδυκινησία (επιβράδυνση της κίνησης) και αστάθεια στάσης.
Διαταραχή προσωπικότητας: Τα άτομα με αυτή τη διαταραχή έχουν συχνά μια διογκωμένη αίσθηση της σημασίας του εαυτού τους και μπορεί να επιδεικνύουν χειριστικές ή εκμεταλλευτικές συμπεριφορές στις σχέσεις τους.
Αιμορροφιλία: Η αιμορροφιλία είναι μια σπάνια γενετική διαταραχή του αίματος που προκαλείται από την έλλειψη ή τη μειωμένη λειτουργία ενός από τους παράγοντες πήξης του αίματος
Με την αύξηση της ευαισθητοποίησης και της ζήτησης του κοινού, μπορεί να δοθούν περισσότερα κίνητρα στους γιατρούς πρωτοβάθμιας περίθαλψης να προσφέρουν φάρμακα για τη διαταραχή της χρήσης οπιοειδών, ειδικά με την κατάλληλη κλινική και διοικητική υποστήριξη, λένε οι συγγραφείς.
