Χρόνιος Πόνος στην Πλάτη: Μακροχρόνια πάσχοντες από χρόνιο πόνο στην πλάτη παρουσίασαν δραματική μείωση του πόνου και της σχετικής αναπηρίας που παρέμεινε κατά την παρακολούθηση ενός έτους μετά τη συμμετοχή τους σε μια νέα θεραπεία που δοκιμάστηκε από έρευνα του Πανεπιστημίου Curtin-Macquarie-Monash. Η έρευνα, που δημοσιεύεται σήμερα στο περιοδικό The Lancet, διαπίστωσε μεγάλες κλινικά σημαντικές βελτιώσεις στην ένταση του πόνου και στην αναπηρία που σχετίζεται με τον πόνο μεταξύ σχεδόν 500 ατόμων που αναζητούσαν βοήθεια για τον πόνο τους κατά μέσο όρο τέσσερα χρόνια πριν δοκιμάσουν τη νέα θεραπεία.
Η θεραπεία, η οποία επέφερε εξοικονόμηση υγειονομικής περίθαλψης και παραγωγικότητας της εργασίας άνω των 5.000 δολαρίων ανά άτομο, ακολούθησε μια ολόπλευρη προσέγγιση, βοηθώντας επίσης τους ανθρώπους να κάνουν αλλαγές στον τρόπο ζωής τους με στόχο τη βελτίωση της κοινωνικής και συναισθηματικής τους υγείας. Ο επικεφαλής συγγραφέας αναπληρωτής καθηγητής Peter Kent, από τη Σχολή Συναφών Υπηρεσιών Υγείας του Curtin, δήλωσε ότι τα ευρήματα παρήγαγαν αδιάσειστα στοιχεία ότι η νέα θεραπεία είχε μεγάλο και διαρκή αντίκτυπο σε “κλινικά σημαντικό” επίπεδο. “Η οσφυαλγία είναι η κύρια αιτία αναπηρίας σε όλο τον κόσμο, συμβάλλοντας στην απώλεια της παραγωγικότητας της εργασίας και στην πρόωρη συνταξιοδότηση παγκοσμίως”, δήλωσε ο αναπληρωτής καθηγητής Kent. “Αυτά τα συναρπαστικά αποτελέσματα δίνουν ελπίδα στα εκατομμύρια των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο που αντιμετωπίζουν αναπηρία λόγω του πόνου στην πλάτη. Παρέχουν, επίσης, έναν σαφή οδικό χάρτη για τους κλινικούς γιατρούς, τις υπηρεσίες υγείας και τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής σχετικά με τον τρόπο μείωσης του αυξανόμενου φορτίου του χρόνιου πόνου στην πλάτη με μια προσέγγιση υψηλής αξίας και χαμηλού κινδύνου που βασίζεται στα καλύτερα επιστημονικά στοιχεία”.
Ο συνταξιούχος μαθηματικός Volker Rehbocks, πατέρας δύο παιδιών, ζούσε με χρόνιο πόνο στην πλάτη για τουλάχιστον 18 μήνες. Ο γενικός γιατρός του είπε ότι οι μέρες που ασχολούνταν με την κηπουρική είχαν τελειώσει, να αποφεύγει τα σκύβοντας και σηκώνοντας, του έδωσε αντιφλεγμονώδη και τον συμβούλευσε να ξεκουράζει την πλάτη του. Ο συνεχής πόνος και ο αντίκτυπος στην καθημερινή του ζωή τον άφησαν να αισθάνεται αγχωμένος και καταθλιπτικός. Ο κ. Rehbocks στράφηκε στη νέα θεραπεία για βοήθεια – και η διαφορά άλλαξε τη ζωή του. Χρειάστηκαν μόλις έξι με οκτώ μήνες για να ξαναβρεί τη ζωή του – γρήγορα καθόταν άνετα, έδενε τα κορδόνια του, έσκυβε, έκανε κηπουρική, καθάριζε, δούλευε στο σπίτι και στο αυτοκίνητό του, ακόμη και σήκωνε μια κυλινδροκεφαλή από τον χώρο του κινητήρα ενός αυτοκινήτου. Σήμερα, ο τρόπος μετακίνησής του είναι σπάνια το αυτοκίνητό του, επιλέγοντας να διανύει μεγάλες αποστάσεις με το ποδήλατό του χωρίς πόνο. “Ο πόνος μου έχει ουσιαστικά εξαφανιστεί”, δήλωσε. Η θεραπεία, που ονομάζεται Γνωστική Λειτουργική Θεραπεία (CFT), προσέφερε εξατομικευμένες και εντατικές συνεδρίες καθοδήγησης που βοηθούσαν τους ανθρώπους να κατανοήσουν τον πόνο τους, επικεντρώνονταν στην επανεκπαίδευσή τους να κινούνται με τρόπους που μείωναν τον πόνο τους και ενίσχυαν την αυτοπεποίθησή τους σε κινήσεις και δραστηριότητες που φοβόντουσαν ή απέφευγαν. Η θεραπεία παρασχέθηκε σε 20 κλινικές στο Περθ και το Σίδνεϊ από 18 φυσιοθεραπευτές που είχαν εκπαιδευτεί ειδικά για την παροχή CFT.
Οι συμμετέχοντες που ζούσαν με χρόνιο πόνο στην πλάτη -συμπεριλαμβανομένων πολλών που είχαν υψηλά επίπεδα αναπηρίας- δοκίμασαν το πρόγραμμα σε έως και επτά συνεδρίες σε διάστημα 12 εβδομάδων, ακολουθούμενες από μια αναμνηστική συνεδρία σε έξι μήνες. Παρακολουθήθηκαν με ερωτηματολόγια μέχρι τους 12 μήνες. Περισσότερο από το 80% των συμμετεχόντων ήταν ικανοποιημένοι από τη θεραπεία. Ο συν-συγγραφέας καθηγητής Peter O’Sullivan, επίσης από τη Σχολή Συμμαθητικής Υγείας του Curtin, ο οποίος ανέπτυξε τη νέα θεραπεία, δήλωσε ότι έθεσε τον ασθενή στο επίκεντρο της φροντίδας. “Αυτή η νέα θεραπεία λαμβάνει υπόψη τα ατομικά χαρακτηριστικά του ατόμου που ζει με χρόνιο πόνο στην πλάτη, αντιμετωπίζοντας τις ανησυχίες και τους περιορισμούς της κίνησής του υπό την εξειδικευμένη καθοδήγηση ενός εκπαιδευμένου φυσιοθεραπευτή”, δήλωσε ο καθηγητής O’Sullivan. “Αυτό διαφέρει από τις παραδοσιακές, πιο παθητικές προσεγγίσεις -συμπεριλαμβανομένων του μασάζ, του χειρισμού της σπονδυλικής στήλης, της φαρμακευτικής αγωγής και των ενέσεων- επειδή θέτει το άτομο επικεφαλής της κατάστασής του, βοηθώντας το να κατανοήσει τους παράγοντες που συμβάλλουν στον πόνο του, οικοδομώντας τον έλεγχο και την εμπιστοσύνη στο σώμα του για να επιστρέψει στις πολύτιμες δραστηριότητες. Ήταν ιδιαίτερα σπάνιο και συναρπαστικό να ανακαλύπτουμε ότι η σημαντική μείωση του πόνου και της δυσφορίας που βίωναν αυτοί οι άνθρωποι που ζούσαν με χρόνιο πόνο στην πλάτη παρέμενε μέχρι και ένα χρόνο μετά τη δοκιμή αυτής της νέας θεραπείας”.
Ο συν-συγγραφέας καθηγητής Terry Haines, από το Πανεπιστήμιο Monash, ο οποίος διερεύνησε την οικονομική αποδοτικότητα, δήλωσε ότι τα ευρήματα απέφεραν σημαντική εξοικονόμηση υγειονομικής περίθαλψης και παραγωγικότητας της εργασίας. “Τα κύρια αποτελέσματα οικονομικής αποδοτικότητας έδειξαν ότι οι συμμετέχοντες που έλαβαν μέρος στη θεραπεία CFT εξοικονόμησαν περισσότερα από 5.000 δολάρια ανά άτομο, κυρίως λόγω της βελτίωσης της παραγωγικότητάς τους τόσο στην αμειβόμενη όσο και στην απλήρωτη εργασία”, δήλωσε ο καθηγητής Haines. “Αυτό έχει τη δυνατότητα να αποφέρει σημαντική εξοικονόμηση πόρων στην παγκόσμια οικονομία, διότι γνωρίζουμε την επιβάρυνση που προκαλούν οι πόνοι στη μέση, οι οποίοι συμβάλλουν στην απώλεια της παραγωγικότητας της εργασίας και στην πρόωρη συνταξιοδότηση παγκοσμίως”. Ο συν-συγγραφέας καθηγητής Mark Hancock, από το Πανεπιστήμιο Macquarie, δήλωσε ότι οι φυσιοθεραπευτές που πραγματοποίησαν τη νέα θεραπεία σε Περθ και Σίδνεϊ είχαν εμπειρία στη θεραπεία ατόμων με επίμονο πόνο στη μέση και υποβλήθηκαν σε εξειδικευμένη εκπαίδευση επί πέντε μήνες για να παρέχουν τη φροντίδα που προβλέπεται στη νέα θεραπεία.
“Ένα σημαντικό μάθημα από τη μελέτη μας ήταν ότι χρειάστηκε αρκετή εκπαίδευση για να αναπτύξουν οι φυσιοθεραπευτές τις δεξιότητες και την αυτοπεποίθηση ώστε να γίνουν ικανοί να παρέχουν την παρέμβαση σε υψηλό επίπεδο, παρά το γεγονός ότι πολλοί ήταν ήδη έμπειροι”, δήλωσε ο καθηγητής Hancock. “Η εκπαίδευση περιελάμβανε πρακτική εξάσκηση σε πραγματικούς ασθενείς και λήψη ανατροφοδότησης από τους εκπαιδευτές”.Διεθνής ομάδα εμπειρογνωμόνων σε θέματα οσφυαλγίας, με επικεφαλής ερευνητές από τα Πανεπιστήμια Curtin και Macquarie σε συνεργασία με ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Monash, το Πανεπιστήμιο του Limerick, το Imperial College του Λονδίνου, το Πανεπιστήμιο της Νότιας Δανίας και το Πανεπιστήμιο της Δυτικής Αυστραλίας διεξήγαγε την έρευνα.