Οι Αυστραλοί γονείς αντιμετωπίζουν παρόμοια εμπόδια στην παροχή τακτικών και θρεπτικών γευμάτων όπως οι οικογένειες τη δεκαετία του 1990, εν μέσω αυξανόμενου κόστους ζωής και πιέσεων χρόνου που αγνοούνται εδώ και τριάντα χρόνια, σύμφωνα με νέα έρευνα. Δύο νέες μελέτες με επικεφαλής τη Δρ Τζόρτζια Μίντλετον στο Ινστιτούτο Caring Futures του Πανεπιστημίου Flinders εξέτασαν τις ομοιότητες και τις διαφορές στις οικογενειακές εμπειρίες όσον αφορά την προετοιμασία γευμάτων καθιστικού σε δύο περιόδους στη Νότια Αυστραλία: τη δεκαετία του 1990 και το 2020.
Η ερευνητική εργασία με τίτλο «Το οικογενειακό γεύμα, ένα τελετουργικό παγωμένο στο χρόνο· μια μελέτη αυστραλιανής θεμελιωμένης θεωρίας» δημοσιεύεται στο Health Promotion International. Η δεύτερη μελέτη, «Εμπόδια και παράγοντες για το οικογενειακό γεύμα διαχρονικά· μια μελέτη βασισμένης θεωρίας που συγκρίνει τις απόψεις των γονέων της Νότιας Αυστραλίας», δημοσιεύεται στο Appetite. Και στις δύο μελέτες, 22 γονείς το 2020 πήραν συνέντευξη σχετικά με τις εμπειρίες τους με τα οικογενειακά γεύματα όταν εξισορροπούν τις χρονικές δεσμεύσεις, το κόστος και την αλλαγή των προτιμήσεων για τα τρόφιμα μεταξύ των παιδιών.
Στη συνέχεια, οι απαντήσεις τους συγκρίθηκαν με αυτές που έδωσαν 32 γονείς τη δεκαετία του 1990. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι οικογένειες συνεχίζουν να αποδίδουν σημαντική κοινωνική αξία στο να μοιράζονται γεύματα, αλλά οι γονείς από γενιά σε γενιά έχουν λιγότερο χρόνο και χρήμα για να παράγουν οικογενειακά γεύματα λόγω των αυξημένων τιμών των τροφίμων και των εργασιακών υποχρεώσεων. Είναι ενδιαφέρον ότι οι γονείς ετοίμασαν ξεχωριστά γεύματα για να καλύψουν τις διατροφικές προτιμήσεις των παιδιών τους και στις δύο γενιές, επομένως αυτή η τάση δεν απευθύνεται σε μια νέα γενιά παιδιών.
Οι ερευνητές λένε ότι η μελλοντική υποστήριξη για φτωχές οικογένειες θα μπορούσε να περιλαμβάνει ευέλικτες πολιτικές στο χώρο εργασίας, θρεπτικά και οικονομικά γεύματα φιλικά προς την οικογένεια ή προγράμματα στο σχολείο ή στον χώρο εργασίας που παρέχουν γεύματα για να τα πάρετε στο σπίτι και να τα μοιραστείτε. Η έρευνα δείχνει επίσης ότι οι σύγχρονοι γονείς είτε είναι πιο πρόθυμοι να συμβιβάσουν τα δικά τους γεύματα για να ετοιμάσουν μόνο μία επιλογή είτε επιμένουν περισσότερο να τρώνε τα παιδιά τους ό,τι σερβίρεται. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τη δεκαετία του 1990, όταν τα παιδιά και οι ενήλικες απολάμβαναν συχνά διαφορετικά γεύματα.
Η Δρ Τζόρτζια Μίντλετον λέει ότι πολλά από τα εμπόδια που αντιμετώπισαν οι οικογένειες τη δεκαετία του 1990 εξακολουθούν να υφίστανται σήμερα, επειδή ποτέ δεν τέθηκαν σε εφαρμογή συστήματα υποστήριξης, επομένως η ευθύνη για την αντιμετώπιση αυτών των φραγμών δεν πρέπει να βαρύνει αποκλειστικά τους γονείς. «Αυτά τα νέα ευρήματα δείχνουν ότι οι γονείς αντιμετώπισαν παρόμοιες προκλήσεις για δεκαετίες και εξακολουθούν να μην υποστηρίζονται επαρκώς για να προσφέρουν τακτικά οικογενειακά γεύματα», λέει.
“Μας είπαν ότι για να επιτύχουμε τα οφέλη των οικογενειακών γευμάτων, πρέπει να ακολουθήσουμε μια ιδεαλιστική, παλιά φόρμουλα: όλα τα μέλη της οικογένειας στο τραπέζι, να μοιράζονται ευχάριστα ένα σπιτικό γεύμα και να συζητούν χωρίς περισπασμούς. Αλλά η σύγχρονη πραγματικότητα περιλαμβάνει χρόνο- φτωχές οικογένειες, ιδιότροποι που τρώνε, αδέρφια σε αντίθεση και άγχος για το τι γεύματα να μαγειρέψουν – για να μην αναφέρουμε τις πιέσεις του κόστους ζωής. Αυτός ο συνδυασμός μπορεί να κάνει την επίτευξη οικογενειακών γευμάτων δύσκολη, αν όχι αδύνατη, για πολλές οικογένειες.”
Ο προγραμματισμός και η ευελιξία, οι διαταραχές και η ανεξαρτησία των παιδιών, τα προνόμια που απαιτούνται για να έχουν οικογενειακά γεύματα και τα κίνητρα και η δέσμευση στο οικογενειακό γεύμα αναγνωρίστηκαν ως επίμονοι παράγοντες και εμπόδια διαχρονικά από τον Δρ Μίντλετον και τους συγγραφείς της έρευνας.