Ιατρική του Τρόπου Ζωής: Μια ερευνητική μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Αμερικανικό περιοδικό Προαγωγής Υγείας (American Journal of Health Promotion) διαπίστωσε ότι όσο περισσότερο οι κλινικοί γιατροί της ιατρικής του τρόπου ζωής μπορούσαν να ενσωματώσουν την ιατρική του τρόπου ζωής στις ιατρικές τους πρακτικές, τόσο λιγότερες πιθανότητες ήταν να εμφανίσουν εξουθένωση. Η εξάσκηση περισσότερο στην ιατρική στον τρόπο ζωής συσχετίστηκε με 43% μείωση στις πιθανότητες να βιώσετε εξουθένωση σε αυτή τη συγχρονική έρευνα του 2019 σε 482 μέλη του Αμερικανικού Κολλεγίου Ιατρικής Τρόπου Ζωής (Lifestyle Medicine) (ACLM). Επιπλέον, το 90% των ερωτηθέντων ανέφερε ότι η ιατρική στον τρόπο ζωής επηρέασε θετικά την επαγγελματική τους ικανοποίηση. Από αυτούς, το 37% απέδωσε αυτόν τον θετικό αντίκτυπο στα αισθήματα ολοκλήρωσης όταν βλέπουν τους ασθενείς να βελτιώνονται, το 31% στην αυξημένη ικανοποίηση των ασθενών λόγω βελτιωμένων αποτελεσμάτων και το 21% στην απόλαυση της διδασκαλίας και της καθοδήγησης που οδηγεί σε πιο προσωπικές σχέσεις κλινικού-ασθενούς.
Η εξουθένωση μεταξύ των επαγγελματιών υγείας είναι ένα επείγον εθνικό πρόβλημα, με το 63% των επαγγελματιών υγείας να το αντιμετωπίζουν το 2022, από 44% το 2017. Ορισμένοι εγκαταλείπουν το ήδη ελλιπές ιατρικό επάγγελμα εξαιτίας της. Η Ένωση Αμερικανικών Ιατρικών Κολλεγίων προβλέπει έλλειψη γιατρών μεταξύ 37.800 και 124.000 έως το 2034. Η ιατρική του τρόπου ζωής είναι μια ιατρική ειδικότητα που χρησιμοποιεί θεραπευτικές παρεμβάσεις στον τρόπο ζωής ως κύρια μέθοδο για τη θεραπεία χρόνιων παθήσεων, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά, των καρδιαγγειακών παθήσεων, του διαβήτη τύπου 2 και της παχυσαρκίας. Οι πιστοποιημένοι κλινικοί γιατροί της ιατρικής για τον τρόπο ζωής εκπαιδεύονται να εφαρμόζουν βασισμένες σε τεκμηριωμένα στοιχεία, σε ολόκληρο το άτομο, συνταγογραφική αλλαγή τρόπου ζωής για τη θεραπεία και, όταν χρησιμοποιούνται εντατικά, συχνά αντιστρέφουν τέτοιες καταστάσεις. Η εφαρμογή των έξι πυλώνων της ιατρικής του τρόπου ζωής—ένα διατροφικό μοτίβο ολικής τροφής, φυτικά κυρίαρχα, σωματική δραστηριότητα, ύπνος αποκατάστασης, διαχείριση του στρες, αποφυγή επικίνδυνων ουσιών και θετικές κοινωνικές σχέσεις— παρέχει επίσης αποτελεσματική πρόληψη για αυτές τις καταστάσεις. Σχεδόν τα δύο τρίτα των ερωτηθέντων στην έρευνα ήταν αλλοπαθείς (MD) ή οστεοπαθητικοί γιατροί (DO). Άλλοι ερωτηθέντες περιελάμβαναν εγγεγραμμένους νοσηλευτές, εγγεγραμμένους διαιτολόγους, φυσιοθεραπευτές, εργοθεραπευτές και γιατρούς νοσηλευτικής πρακτικής. Είναι σημαντικό ότι το 28% των ερωτηθέντων ανέφεραν ότι δεν βιώνουν πλέον εξάντληση. Από αυτούς, το 84% το απέδωσε στην αλλαγή της εργασιακής τους κατάστασης. Μεταξύ αυτών, το 43% είπε ότι η ευκαιρία να ενσωματώσουν καλύτερα την ιατρική του τρόπου ζωής στην πρακτική τους ήταν το κίνητρο για την αλλαγή της δουλειάς τους. Ένας ερωτώμενος έγραψε ότι η ιατρική του τρόπου ζωής “ευθυγραμμίζεται με τον σκοπό μου, επομένως παρέχει ικανοποίηση. Βρίσκω χρόνο με τους ασθενείς και μπορώ να αντιμετωπίσω συναισθηματικά/πνευματικά ζητήματα εκτός από σωματικά παράπονα, απευθυνόμενος έτσι σε ολόκληρο το άτομο.” Ένας άλλος ερωτώμενος έγραψε ότι η ιατρική στον τρόπο ζωής «η πρακτική έχει φέρει χαρά και νόημα στην επαγγελματική μου δουλειά». Η βελτιωμένη αυτοεξυπηρέτηση, όπως η ενσωμάτωση αλλαγών στη συμπεριφορά του τρόπου ζωής στη ζωή τους, ήταν επίσης ένας σημαντικός λόγος που αναφέρθηκε για μειωμένες εμπειρίες εξουθένωσης. Ένας ερωτώμενος έγραψε: «Εφάρμοσα επίσης τις δικές μου αλλαγές στον τρόπο ζωής του φαρμάκου—αύξηση της σωματικής δραστηριότητας, στροφή σε φυτική διατροφή, καλύτερη διαχείριση του στρες». Η μελέτη σημειώνει ότι οι προσπάθειες μείωσης της επαγγελματικής εξουθένωσης παραδοσιακά επικεντρώνονται σε οργανωτικές αλλαγές που σχετίζονται με το προσωπικό, τη γραφειοκρατία ή τις μειωμένες εναλλαγές, αλλά έχουν παράγει μόνο μέτρια αποτελέσματα.
Αυτή είναι η πρώτη μελέτη που διερευνά τις εμπειρίες της επαγγελματικής εξουθένωσης και, το πιο σημαντικό, της μείωσης της επαγγελματικής εξουθένωσης μεταξύ των κλινικών ιατρών στον τρόπο ζωής. Η μελλοντική έρευνα θα πρέπει να εξετάσει και να συγκρίνει τις εμπειρίες της επαγγελματικής εξουθένωσης μεταξύ των κλινικών ιατρών στον τρόπο ζωής και παρόμοιων ομάδων κλινικών ιατρών που δεν αφορούν τον τρόπο ζωής, ανέφερε η μελέτη. Η ιατρική του τρόπου ζωής έχει επίσης αναγνωριστεί ως μια πιθανή στρατηγική για να εμπνεύσει τους φοιτητές γιατρούς να επιλέξουν μια ειδικότητα πρωτοβάθμιας φροντίδας μέσω της αυξημένης εστίασης στη διατροφή, τη σωματική δραστηριότητα και άλλες τροποποιήσεις του τρόπου ζωής στην ιατρική εκπαίδευση. Η έλλειψη γιατρών πρωτοβάθμιας περίθαλψης προβλέπεται να αυξηθεί μεταξύ 17.800 και 48.000 έως το 2034. «Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας είναι άκρως ενθαρρυντικά επειδή η εξουθένωση των κλινικών είναι ένα αυξανόμενο πρόβλημα που μπορεί όχι μόνο να επηρεάσει την αίσθηση ευεξίας του κλινικού ιατρού αλλά και την ασφάλεια και την ποιότητα της περίθαλψης που λαμβάνουν οι ασθενείς», δήλωσε η Πρόεδρος του ACLM, Beth Frates, MD, FACLM., DipABLM, κλινική βοηθός καθηγήτρια στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ. “Φαίνεται ότι ο κύριος παράγοντας της επαγγελματικής εξουθένωσης είναι η βαθιά έλλειψη ικανοποίησης και χαράς στη ζωή των κλινικών γιατρών που καλούνται να διαχειριστούν ασθενείς με αυξανόμενο αριθμό χρόνιων παθήσεων μέσω ολοένα αυξανόμενων ποσοτήτων φαρμάκων και διαδικασιών. Η ιατρική του τρόπου ζωής επιτρέπει στους κλινικούς ιατρούς να συνδεθούν σε ένα βαθύτερο επίπεδο με τους ασθενείς και να αντιμετωπίσουν τις βαθύτερες αιτίες της νόσου για να τους βοηθήσουν να θεραπευτούν πραγματικά. Και η ευκαιρία να είναι αληθινοί θεραπευτές είναι ο λόγος που πολλοί κλινικοί γιατροί επιλέγουν να σπουδάσουν ιατρική εξαρχής.”