HIV: Μια νέα ερευνητική ανασκόπηση που θα παρουσιαστεί σε μια προσυνεδριακή ημέρα για το φετινό Ευρωπαϊκό Συνέδριο Κλινικής Μικροβιολογίας & Λοιμωδών Νοσημάτων (ECCMID 2024) θα επικεντρωθεί στον αυξανόμενο επιπολασμό του HIV σε ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας, χρησιμοποιώντας την Αγγλία ως παράδειγμα με τους μισούς ενήλικες που έχουν πρόσβαση σε φροντίδα ηλικίας 50 ετών και άνω και περίπου 1 στους 11 ηλικίας 65 ετών και άνω.
Παρόμοιες τάσεις υπάρχουν στην Ιταλία και σε άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Οι ηλικιωμένοι με HIV σε όλες τις χώρες είναι επίσης πιο πιθανό να έχουν συννοσηρότητες και να γίνουν αδύναμοι νωρίτερα από τους ηλικιωμένους χωρίς HIV. Ο παρουσιαστής καθηγητής Giovanni Guaraldi του Πανεπιστημίου της Μόντενα και του Ρέτζιο Εμίλια, Μόντενα, Ιταλία, θα συζητήσει επίσης το πρόβλημα της διάγνωσης περισσότερων ηλικιωμένων με HIV (μία στις 5 νέες διαγνώσεις σε άτομα ηλικίας 50 ετών και άνω) και καθυστερημένη διάγνωση σε αυτούς τους ηλικιωμένους (και πάλι χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της Αγγλίας) με περίπου οι μισές από αυτές τις νέες διαγνώσεις σε άτομα άνω των 50 ετών να παρουσιάζουν αριθμό λευκών αιμοσφαιρίων CD4 κάτω από 350 κύτταρα ανά mm3 αίματος εντός 3 μηνών από τη διάγνωση, αυξάνοντας τον κίνδυνο θνησιμότητας το επόμενο έτος πενταπλάσια. Παρά τις προκλήσεις, ο καθηγητής Guaraldi θα τονίσει επίσης την πρόοδο που έχει σημειωθεί, με τη διαφορά στο υπολειπόμενο προσδόκιμο ζωής συγκρίνοντας τα άτομα που ζουν με HIV και τα άτομα χωρίς λοίμωξη HIV ηλικίας 21 ετών, μειώνοντας από 22 ετών το 2003-06 σε 9 έτη το 2014- 2016. Ωστόσο, κατά την ίδια περίοδο, δεν υπήρξε καμία αλλαγή στη διαφορά των ετών που έζησαν χωρίς την ανάπτυξη άλλων παθήσεων (πολυνοσηρότητα) με εκείνους που ζούσαν με HIV να ζούσαν 15 λιγότερα χρόνια χωρίς πολυνοσηρότητα σε σύγκριση με εκείνους που δεν είχαν μολυνθεί. Σήμερα, σε μια άλλη ένδειξη προόδου, ένα νέο άτομο που έχει διαγνωστεί με τον ιό HIV μπορεί να περιμένει το ίδιο προσδόκιμο ζωής με εκείνους που δεν ζουν με HIV. Μέχρι την ηλικία των 65 ετών, περίπου το 70% των ατόμων που ζουν με HIV για 20 χρόνια ή περισσότερο ζουν με πολλές άλλες καταστάσεις, σε σύγκριση με περίπου 50% για όσους έχουν μολυνθεί για λιγότερο από 20 χρόνια και κοντά στο 40% για όσους δεν ζουν χωρίς HIV. Αυτοί οι αριθμοί αυξάνονται σταθερά καθώς τα άτομα με HIV γερνούν, αλλά το χάσμα μειώνεται μεταξύ αυτών με και χωρίς HIV. Παρόμοια τάση παρουσιάζεται για την πολυφαρμακία (λήψη πολλαπλών συνταγογραφούμενων φαρμάκων) σε όσους ζουν με HIV. Ο καθηγητής Guaraldi θα συζητήσει επίσης το κρυφό φαινόμενο της επιταχυνόμενης γήρανσης ή της «πρώιμης αδυναμίας» σε όσους ζουν με HIV. Η ευθραυστότητα είναι ένα κλινικό σύνδρομο που βασίζεται στην παρουσία συγκεκριμένων σημείων και συμπτωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της απώλειας βάρους, της εξάντλησης, της έλλειψης σωματικής δραστηριότητας, της μείωσης της δύναμης λαβής και της ταχύτητας βαδίσματος.
Θα επανεξετάσει μια μελέτη που δείχνει υψηλότερα επίπεδα αδυναμίας σε άτομα που ζουν με HIV σε σύγκριση με αυτά που δεν ζουν με HIV, σε όλες τις ηλικιακές ομάδες από 50 ετών και άνω, με ποσοστά περίπου πέντε φορές υψηλότερα σε άτομα ηλικίας 65+. Μια άλλη μελέτη δείχνει ότι οι ηλικιωμένοι ενήλικες που ζουν με τον ιό HIV είναι δύο φορές πιο πιθανό να γίνουν αδύναμοι από τους οροθετικούς συνομηλίκους τους. Θα συζητήσει ότι η αδυναμία και οι κακές εκβάσεις δεν είναι αναπόφευκτες και οι τρόποι αποφυγής περιλαμβάνουν την έγκαιρη διάγνωση του HIV και την έναρξη αντιρετροϊκής θεραπείας (για να αποφευχθεί ο κίνδυνος ταχείας εξέλιξης και γνωστικής εξασθένησης), αλλά και μια προσεκτική ανάλυση όλων των άλλων φαρμάκων και αφαιρώντας τους ανθρώπους από πάνω τους (περιγράφοντας) όπου είναι δυνατόν. Θα καλύψει επίσης φάρμακα που πρέπει να αποφεύγονται σε ηλικιωμένους με HIV, όπου είναι δυνατόν, λόγω αλληλεπιδράσεων φαρμάκων, καθώς και φάρμακα που αυξάνουν τον κίνδυνο αδυναμίας. Παραδείγματα σε αυτόν τον εκτενή κατάλογο περιλαμβάνουν την κατηγορία φαρμάκων alfalitics που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της υψηλής αρτηριακής πίεσης και βενζοδιαζεπίνες που μπορούν να αυξήσουν τον κίνδυνο πτώσεων. Τέλος, θα αναφερθεί στις κοινωνικές προκλήσεις και τις προκλήσεις φροντίδας που αντιμετωπίζουν οι ηλικιωμένοι που ζουν με HIV, που διερευνήθηκαν στην πρόσφατη εργασία που συνέταξε στο The Lancet HIV, συζητώντας, μεταξύ άλλων, τα προβλήματα που μπορούν να αντιμετωπίσουν όταν εισέρχονται σε μακροχρόνια γήρανση. Εγκαταστάσεις φροντίδας και άνοιγμα σχετικά με τη διάγνωσή τους σε νέους γιατρούς και ανθρώπους με τους οποίους δεν είναι εξοικειωμένοι—και μια σειρά άλλων προβλημάτων, συμπεριλαμβανομένων των επιδεινούμενων προκλήσεων της καθημερινής ζωής, προβλημάτων ψυχικής υγείας, όπως η «ενοχή του επιζώντος» και το στίγμα, και η αυξανόμενη απομόνωση που προκαλείται από την πανδημία COVID-19. Ο καθηγητής Guaraldi και οι συνεργάτες του εξηγούν: “Η ηλικία μπορεί να ενισχύσει πολλά ζητήματα που σχετίζονται με τον HIV, συμπεριλαμβανομένου του στιγματισμού και της μοναξιάς. Οι κοινότητες που βρίσκονται σε κίνδυνο είναι ιδιαίτερα ευάλωτες στο να βιώσουν αυτές τις πτυχές. Η ηλικία μπορεί να θεωρηθεί ο τελευταίος πυλώνας του καταρράκτη του στίγματος που επηρεάζει τους ηλικιωμένους που ζουν με HIV, και επίσης το πιο σημαντικό εμπόδιο για την επίτευξη υγιούς γήρανσης σε άτομα που ζουν με HIV».
Μεταξύ των πολλών συστάσεων, οι ερευνητές συμβουλεύουν ότι «τα συστήματα κλινικής περίθαλψης πρέπει να αναδιαμορφωθούν για να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των ηλικιωμένων που ζουν με HIV, συμπεριλαμβανομένου του προσυμπτωματικού ελέγχου γηριατρικού συνδρόμου, της ολοκληρωμένης φροντίδας και των συστημάτων υποστήριξης και παραπομπής που περιλαμβάνουν την παροχή επαρκούς χρόνου για ιατρικές επισκέψεις με έμφαση στη βελτίωση της ευεξίας και της λειτουργικής κατάστασης» και ότι «οι γιατροί και οι κλινικοί γιατροί του HIV θα πρέπει να λαμβάνουν εκπαίδευση για το πώς να παρέχουν ολοκληρωμένη φροντίδα σε ηλικιωμένους που ζουν με τον ιό HIV». Λένε «Το μοντέλο φροντίδας για τους ηλικιωμένους που ζουν με HIV πρέπει να επεκταθεί πέρα από την ιολογική επιτυχία υιοθετώντας μια γηριατρική νοοτροπία, η οποία είναι προσεκτική στην πρόκληση της γήρανσης και είναι προληπτική στην προώθηση μιας συνολικής προσέγγισης για τη γήρανση του πληθυσμού». Ο καθηγητής Guaraldi θα τονίσει επίσης ότι με την πρόοδο στη φροντίδα και τη θεραπεία, τα άτομα που ζουν με HIV μπορούν να γεράσουν υγιή με τη σωστή υποστήριξη. Θα αναφερθεί στον πρώτο γνωστό ασθενή με HIV που έφτασε τα 100 χρόνια, τον «Ασθενή της Λισαβόνας» Μιγκέλ, ο οποίος πέθανε τον Αύγουστο του 2019, μήνες μετά τον εορτασμό των 100ων γενεθλίων του. Δεν είχε πολλές άλλες παθήσεις ή πολυφαρμακία, και ζούσε μόνος και ανεξάρτητα, και ποτέ στη ζωή του δεν είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο. Ο καθηγητής Guaraldi καταλήγει: “Βρισκόμαστε τώρα σε μια εντελώς νέα εποχή όπου το να ζεις στα 70, 80 και ακόμη και 90 σου με HIV είναι πλέον εφικτό και γίνεται όλο και πιο συνηθισμένο. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι κάνουμε ό,τι μπορούμε, κοινωνικά, σωματικά και ιατρικά, για να διασφαλίσουμε ότι τα άτομα που ζουν με τον ιό HIV ζουν όσο το δυνατόν πιο υγιεινά όσο φτάνουν τα τελευταία τους χρόνια».
