Ενδομήτριο Σπείραμα: Οι ενδομήτριες συσκευές που τοποθετούνται στη μήτρα (IUDs) είναι μια εξαιρετικά αποτελεσματική και μακροχρόνια μορφή ελέγχου των γεννήσεων. Η έρευνα δείχνει ότι πολλοί άνθρωποι που παίρνουν ενδομήτριες συσκευές IUD βιώνουν μέτριο έως έντονο πόνο κατά την εισαγωγή. Αλλά μόνο πρόσφατα οι πάροχοι άρχισαν να το αναγνωρίζουν και να κάνουν κάτι γι’ αυτό.
Φέτος, το Planned Parenthood League της Μασαχουσέτης έγινε ένας από τους πρώτους παρόχους στη Νέα Αγγλία που διαφήμισε το γεγονός ότι όλοι οι ασθενείς μπορούν να πάρουν νάρκωση κατά τη διάρκεια της διαδικασίας. Σύμφωνα με το PPLM, οι ασθενείς θα έχουν την επιλογή της ενδοφλέβιας καταστολής στα κέντρα υγείας της σε όλη την πολιτεία. Το PPLM πρόσφερε προηγουμένως ένα τοπικό αναισθητικό για τη διαδικασία. Άλλοι τοπικοί πάροχοι μπορεί να προσφέρουν καταστολή, αλλά κατόπιν αιτήματος του ασθενούς και κατά περίπτωση. «Είναι μια πραγματικά σημαντική πρόοδος», δήλωσε η Κάθι Σίμοντς, ειδικός στην αναπαραγωγική υγεία και κλινική καθηγήτρια νοσηλευτικής στο Πανεπιστήμιο Northeastern. “Η αναλογία που μπορείτε να σκεφτείτε είναι ο τοκετός και το να μπορούν οι άνθρωποι να επιλέγουν τον τύπο του τοκετού που θέλουν. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν μια γέννα χωρίς φάρμακα και υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν μια επισκληρίδιο.
Έχει να κάνει με τους ανθρώπους να έχουν τον έλεγχο των δικών τους Αυτοί γνωρίζουν καλύτερα τον εαυτό τους. Σύμφωνα με τον Simmonds και άλλους ειδικούς, οι ενδομήτριες συσκευές IUD είναι ελκυστικές επειδή είναι εξαιρετικά αποτελεσματικές και μακράς διαρκείας. Τα ορμονικά σπιράλ μπορούν να είναι αποτελεσματικά για έως και οκτώ χρόνια ενώ τα χάλκινα σπιράλ μπορεί να διαρκέσουν έως και 12 χρόνια. Αλλά η εισαγωγή είναι επώδυνη επειδή η συσκευή εισάγεται μέσω του γεμάτου με νεύρο ενδοτραχηλικού καναλιού, που είναι η ίδια περιοχή που διαστέλλεται κατά τον τοκετό, σύμφωνα με την Elyse Watkins, αναπληρώτρια κλινική καθηγήτρια ιατρικών επιστημών στο Northeastern. Οι κλινικοί γιατροί χρησιμοποιούν μια συσκευή για την τεχνητή διαστολή του τραχήλου της μήτρας κατά τη διάρκεια της διαδικασίας. Ωστόσο, η Simmonds δήλωσε ότι ο τράχηλος έχει σχεδιαστεί για να συγκρατεί τα πράγματα μέσα, όπως μια εγκυμοσύνη, και να κρατάει τα βακτήρια έξω. “Όταν τοποθετούμε ένα σπιράλ ή πηγαίνουμε ενάντια σε αυτή τη φυσική κατάσταση κλειδώματος του τραχήλου της μήτρας”, δήλωσε ο Simmonds.
“Γι’ αυτό υπάρχει πόνος, επειδή αναγκάζετε τον τράχηλο να ανοίξει”. Το επίπεδο του πόνου ποικίλλει από ασθενή σε ασθενή, είπε ο Watkins, ο οποίος εργάστηκε σε ιατρεία OB GYN για περίπου 20 χρόνια. Αλλά από την εμπειρία της στην υγεία των γυναικών, η διαδικασία ήταν ιδιαίτερα επώδυνη για εκείνες που δεν είχαν γεννήσει ποτέ κολπικά. Η μόνη μορφή διαχείρισης του πόνου που προσφερόταν για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν ο αποκλεισμός του τραχήλου της μήτρας, είπε ο Watkins, όπου το αναισθητικό εγχέεται στον τράχηλο – κάτι που πολλοί βρήκαν εξίσου αγχωτικό με τη διαδικασία και δεν ήταν πάντα αποτελεσματικό. Ο Simmonds πρόσθεσε ότι ορισμένοι κλινικοί γιατροί συνιστούν στους ασθενείς να παίρνουν ιβουπροφαίνη πριν έρθουν στη διαδικασία ή τους καθοδηγούν σε πρακτικές διαχείρισης του πόνου που χρησιμοποιούνται συχνά σε γυναίκες που γεννούν (όπως οπτικές τεχνικές). Μερικοί γιατροί προσφέρουν φάρμακα που χρησιμοποιούνται σε ιατρικές αμβλώσεις που μαλακώνουν τον τράχηλο της μήτρας, πρόσθεσε, αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία που να βοηθούν. Για πολλά χρόνια, οι ασκούμενοι απέρριπταν τον πόνο των γυναικών κατά τη διάρκεια της διαδικασίας και δεν τις προετοίμαζαν επαρκώς για το τι να περιμένουν, είπαν και οι δύο ειδικοί.
«Υπάρχει μια ιστορική προκατάληψη ενάντια στην κατανόηση του πόνου των γυναικών ή των ανθρώπων με πόνο της μήτρας», πρόσθεσε ο Simmonds. «Ανάγεται μέχρι την υστερία που πιστεύεται ότι προκαλείται από… τις μήτρες μας. Όταν κοιτάξετε την ιστορία της ιατρικής, είναι γεμάτη από παρεξηγήσεις για οτιδήποτε σχετίζεται με τους εμμηνορροϊκούς μας κύκλους, την αναπαραγωγή μας. Δεν έχει ερευνηθεί πολύ εκτενώς». Οι κλινικοί γιατροί μπορούν, επίσης, να χρειαστούν λίγο χρόνο για να υιοθετήσουν νέες πρακτικές. Ο Watkins είπε ότι για πολύ καιρό, η μόνη ενδομήτρια συσκευή IUD που ήταν διαθέσιμη στις γυναίκες ήταν η χάλκινη. Τα χάλκινα σπιράλ καθιστούν τις χρήστριες επιρρεπείς σε ορισμένες λοιμώξεις και ως εκ τούτου χρησιμοποιήθηκαν μόνο σε γυναίκες που τελείωσαν να κάνουν παιδιά, πολλές από τις οποίες βρήκαν την εισαγωγή λιγότερο επώδυνη. Αυτό δημιούργησε κάποια παρεξήγηση σχετικά με την ενόχληση που αισθάνθηκαν κατά τη διάρκεια της διαδικασίας. “Αυτό πραγματικά μιλάει για το τι δεν πάει καλά στην ιατρική”, είπε ο Watkins. «Δεν θέλαμε να τοποθετήσουμε ένα χάλκινο σπιράλ σε μια ασθενή που δεν έκανε ποτέ παιδί, γιατί αν κατέληγε σε λοίμωξη, μπορεί να ήταν υπογόνιμη…
Έτσι, δεν είχαμε συνηθίσει να μιλάμε σε γυναίκες για τον πόνο γιατί όλες όσες είχαν βάλει ενδομήτριες συσκευές IUD πριν είχαν ήδη ένα παιδί». Η στροφή προς την προσφορά καταστολής δεν προήλθε μόνο από την έρευνα για τη διαχείριση του πόνου, είπε ο Simmonds, αλλά από τις ασθενείς που μιλούσαν ανοιχτά — συμπεριλαμβανομένης της ανάρτησης βίντεο σχετικά με τον πόνο που αισθάνονται κατά την εισαγωγή. “Οι άνθρωποι που μιλούσαν μεταξύ τους για την εμπειρία ήταν ένα πραγματικά ισχυρό εργαλείο για να δημιουργήσει μέρος της ζήτησης για αυτήν την επιλογή”, δήλωσε ο Simmonds. “Και υπάρχει τώρα αυξανόμενη έρευνα που δείχνει ότι (η καταστολή) βοηθάει και είναι ασφαλής. … Αυτό θα κάνει τους κλινικούς ιατρούς να σηκωθούν και να δώσουν προσοχή εάν χάνουν τις δουλειές τους με την άλλη κλινική στον δρόμο επειδή προσφέρουν καταστολή. Είναι πραγματικά οδηγός οι πάροχοι να ανταποκριθούν και νομίζω ότι θα οδηγήσει σε περισσότερη έρευνα». Το να επιτρέπεται η καταστολή μπορεί να κάνει τη διαδικασία πιο διαχειρίσιμη για τις ασθενείς. Ο Simmonds είπε ότι οι επιλογές που προσφέρονται αφήνουν επίσης χώρο στις ασθενείς να αποφασίσουν πόση καταστολή θέλουν, με βάση το προσωπικό τους ιστορικό και την ανοχή στον πόνο.
Και ενώ μπορεί να περιλαμβάνει έκθεση στη φαιντανύλη, ο Simmonds είπε ότι η ποσότητα ελέγχεται από τους κλινικούς γιατρούς. Αλλά η προσφορά καταστολής δεν έρχεται χωρίς επιπλοκές. Ο Watkins είπε ότι η χρήση βαριάς καταστολής (σε αντίθεση με κάτι σαν οξείδιο του αζώτου) απαιτεί από τις κλινικές να προσλαμβάνουν αναισθησιολόγους. Οι ασφαλιστικές εταιρείες ενδέχεται, επίσης, να μην καλύπτουν την καταστολή και η καταστολή των ασθενών σημαίνει ότι χρειάζονται κάποιον να τους φέρει στο σπίτι, προσθέτοντας περισσότερο χρόνο ανάρρωσης στη διαδικασία. Αλλά αυτή η κίνηση, μαζί με τη συνοδευτική έρευνα που ξεκίνησε για τον πόνο γύρω από την ένθεση και τους καλύτερους τρόπους διαχείρισής του, κινεί τη βελόνα σε αυτό που ο Watkins είπε ότι είναι ένα συστημικό ζήτημα της απόρριψης του πόνου των γυναικών. “Είναι ένα τεράστιο βήμα προς τα εμπρός”, δήλωσε ο Watkins. “Είναι η αποκατάσταση της πίστης στην ιατρική. Πρόκειται για ένα απίστευτο θετικό βήμα προς την κατεύθυνση της πίστης των γυναικών μετά από εκατοντάδες χρόνια μη πίστης των γυναικών”.