Διαβήτης Τύπου 2: Σύντομη και μεγάλη διάρκεια ύπνου που σχετίζεται με βλάβη των αιμοφόρων αγγείων σε όσους έχουν διαγνωστεί με τη νόσο

Η επίδραση της ηλικίας στη σχέση μεταξύ της μεγάλης διάρκειας ύπνου και της μικροαγγειακής νόσου δεν ήταν στατιστικά σημαντική. Οι συγγραφείς καταλήγουν στο συμπέρασμα, "Σε ασθενείς με ΣΔ2 που διαγνώστηκαν πρόσφατα, τόσο η μικρή όσο και η μεγάλη διάρκεια ύπνου συνδέονται με υψηλότερο επιπολασμό μικροαγγειακής νόσου σε σύγκριση με τη βέλτιστη διάρκεια ύπνου τη νύχτα.

Διαβήτης Τύπου 2: Νέα έρευνα που θα παρουσιαστεί στη φετινή ετήσια συνάντηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη Μελέτη του Διαβήτη (EASD) (Μαδρίτη, 9-13 Σεπτεμβρίου) δείχνει ότι τα άτομα που διαγνώστηκαν πρόσφατα με διαβήτη και παρουσιάζουν σύντομη ή μεγάλη διάρκεια ύπνου είναι πιο πιθανό να εμφανίσουν μικροαγγειακή ασθένεια (βλάβη στα μικρά αιμοφόρα αγγεία), η οποία θα μπορούσε τελικά να οδηγήσει σε πιο σοβαρές επιπλοκές.

Η μελέτη είναι από τους Mette Johansen και Thomas Olesen, Steno Diabetes Center Odense, Odense University Hospital, Odense, Δανία και συνεργάτες. Οι μικροαγγειακές επιπλοκές, όπως η αμφιβληστροειδοπάθεια και η νεφροπάθεια, συμβάλλουν σημαντικά στις επιπλοκές που σχετίζονται με τον διαβήτη τύπου 2 (T2D). Όλο και περισσότερα στοιχεία δείχνουν ότι οι διακυμάνσεις στη διάρκεια του ύπνου μπορεί να επηρεάσουν τον κίνδυνο εμφάνισης επιπλοκών που σχετίζονται με τον διαβήτη. Αυτή η μελέτη είχε στόχο να διερευνήσει τη σχέση μεταξύ της διάρκειας του ύπνου και της παρουσίας μικροαγγειακής νόσου σε άτομα που είχαν πρόσφατα διαγνωστεί με διαβήτη τύπου 2 T2D. Για την ανάλυσή τους οι συγγραφείς χρησιμοποίησαν δεδομένα από τη μελέτη «Η εποπτευόμενη από ειδικούς εξατομικευμένη πολυπαραγοντική θεραπεία του νέου κλινικά διαγνωσμένου διαβήτη τύπου 2 στο γενικό ιατρείο» (IDA) – μια υπομελέτη από το Δανικό Κέντρο Στρατηγικής Έρευνας για τον Διαβήτη Τύπου 2 (DD2).

Η διάρκεια του ύπνου τη νύχτα μετρήθηκε χρησιμοποιώντας επιταχυνσιόμετρα Axivity AX3, που φορούσαν οι συμμετέχοντες για μια περίοδο 10 ημερών. Η διάρκεια του νυχτερινού ύπνου ταξινομήθηκε σε τρεις κατηγορίες: σύντομη (<7 ώρες), βέλτιστη (7 έως <9 ώρες) και μεγάλη (9 ώρες ή περισσότερο). Η μικροαγγειακή νόσος (βλάβη μικρών αιμοφόρων αγγείων) ορίστηκε είτε ως αναλογία λευκωματίνης/κρεατινίνης ούρων (UACR) ≥ 30 mg/g είτε ως παρουσία διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας (DR) που αξιολογήθηκε είτε με μυδριατική απεικόνιση αμφιβληστροειδούς είτε με οφθαλμοσκόπηση. Στη συνέχεια εφαρμόστηκε υπολογιστική μοντελοποίηση χρησιμοποιώντας τη βέλτιστη διάρκεια ύπνου ως ομάδα αναφοράς προσαρμοσμένη για την ηλικία, το φύλο, τον ΔΜΣ, τη συστολική αρτηριακή πίεση, τις συνήθειες καπνίσματος, τη γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη (HbA1c—δείκτης ελέγχου του σακχάρου στο αίμα), τη διάρκεια του διαβήτη και την αντιυπερτασική θεραπεία και χρησιμοποιείται για την εκτίμηση των αναλογιών πιθανοτήτων (ORs) μεταξύ των ομάδων διάρκειας ύπνου. Συνολικά, 396 συμμετέχοντες είχαν έγκυρες μετρήσεις διάρκειας ύπνου, μέτρηση UACR και οφθαλμολογική εξέταση. Η διάμεση ηλικία ήταν 62 έτη με μέση διάρκεια διαβήτη 3,5 έτη και 175 ήταν γυναίκες (44%).

Η κοόρτη αποτελούνταν κυρίως από υπέρβαρα άτομα, με μέσο ΔΜΣ 31 (στο εύρος των παχύσαρκων) και το 68% (n=285) λάμβαναν αντιυπερτασική φαρμακευτική αγωγή. Η κατανομή της διάρκειας ύπνου ήταν 12% (n=49) με μικρή διάρκεια ύπνου, 60% (n=238) με βέλτιστη διάρκεια ύπνου και 28% (n=109) με μεγάλη διάρκεια ύπνου. Ο επιπολασμός της μικροαγγειακής βλάβης ήταν 38%, 18% και 31% στις ομάδες μικρής, βέλτιστης και μεγάλης διάρκειας ύπνου, αντίστοιχα. Η σύντομη διάρκεια ύπνου συσχετίστηκε σημαντικά με 2,6 φορές αυξημένο κίνδυνο μικροαγγειακής νόσου σε σύγκριση με τη βέλτιστη διάρκεια ύπνου. Ομοίως, η μεγάλη διάρκεια ύπνου συσχετίστηκε ανεξάρτητα με 2,3 φορές αυξημένο κίνδυνο μικροαγγειακής νόσου σε σύγκριση με τη βέλτιστη διάρκεια ύπνου. Επιπλέον, η συσχέτιση μεταξύ της σύντομης διάρκειας ύπνου και της μικροαγγειακής νόσου τονίστηκε ανάλογα με την ηλικία. Είναι ενδιαφέρον ότι για τους συμμετέχοντες ηλικίας κάτω των 62 ετών, η σύντομη διάρκεια ύπνου αύξησε τον κίνδυνο μικροαγγειακής βλάβης μόνο κατά 23% σε σύγκριση με τη βέλτιστη διάρκεια ύπνου. αλλά για τους συμμετέχοντες ηλικίας 62 ετών και άνω, η σύντομη διάρκεια ύπνου συσχετίστηκε με 5,7 φορές αυξημένο κίνδυνο βλάβης των μικρών αιμοφόρων αγγείων σε σύγκριση με τη βέλτιστη διάρκεια ύπνου.

Η επίδραση της ηλικίας στη σχέση μεταξύ της μεγάλης διάρκειας ύπνου και της μικροαγγειακής νόσου δεν ήταν στατιστικά σημαντική. Οι συγγραφείς καταλήγουν στο συμπέρασμα, “Σε ασθενείς με ΣΔ2 που διαγνώστηκαν πρόσφατα, τόσο η μικρή όσο και η μεγάλη διάρκεια ύπνου συνδέονται με υψηλότερο επιπολασμό μικροαγγειακής νόσου σε σύγκριση με τη βέλτιστη διάρκεια ύπνου τη νύχτα. Η ηλικία ενισχύει τη σχέση μεταξύ της σύντομης διάρκειας ύπνου και της μικροαγγειακής νόσου, υποδηλώνοντας αυξημένη ευπάθεια μεταξύ ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας». Προσθέτουν, «Οι αλλαγές στον τρόπο ζωής σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 μπορεί να περιλαμβάνουν παρεμβάσεις στον ύπνο. Ωστόσο, απαιτούνται περαιτέρω μελέτες για να διαπιστωθεί ο ρόλος της διάρκειας και της ποιότητας του ύπνου σε αυτούς τους ασθενείς».

Συνήθειες για μείωση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα

Σύνδρομος Μπίξλερ: Η πολύπλοκη διαταραχή της υπνικής άπνοιας

Πώς η άσκηση μπορεί να επηρεάζει τα άτομα με διαβήτη;

Διαβήτης: Η πρωινή και απογευματινή ελαφρώς καλύτερη από τη βραδινή άσκηση