Διαβήτης Τύπος 2: Οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 που υποβλήθηκαν σε βαριατρική χειρουργική επέμβαση γνώρισαν συνήθως ύφεση, αλλά υπήρξε μικρή αύξηση στα ποσοστά ύφεσης πάνω από το όριο της συνολικής απώλειας βάρους 20% (TWL), σύμφωνα με μια αναδρομική ανάλυση 5.928 ασθενών με διαβήτη σε σύστημα ολοκληρωμένης υγειονομικής περίθαλψης στη Νότια Καλιφόρνια. Τα ευρήματα θα πρέπει να καθησυχάσουν τους γιατρούς και τους ασθενείς ότι η χειρουργική επέμβαση θα είναι επωφελής, σύμφωνα με την κύρια συγγραφέα Karen Coleman, PhD, καθηγήτρια επιστήμης συστημάτων υγείας στο Kaiser Permanente στη Νότια Καλιφόρνια. Η Coleman έχει ακούσει από πολλούς γιατρούς να λένε ότι προτείνουν κατά της βαριατρικής χειρουργικής εξαιτίας ανησυχιών ότι οι ασθενείς θα πάρουν βάρος πίσω και επομένως δεν θα έχουν μακροπρόθεσμα οφέλη, αλλά αυτό δεν υποστηρίζεται από τη βιβλιογραφία.
“Εκατοντάδες άρθρα σε αυτό το σημείο δείχνουν ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Επιπλέον, οι πάροχοι φαίνεται να σκέφτονται τη βαριατρική χειρουργική ως μια θεραπεία” όλα ή καθόλου “. Η ανάκτηση οποιουδήποτε βάρους σημαίνει ότι οι ασθενείς” αποτυγχάνουν “. Η ανάκτηση βάρους είναι ένα φυσιολογικό μέρος της μαζικής απώλειας βάρους · ωστόσο, η διατήρηση ενός ορισμένου ποσοστού απώλειας βάρους εξακολουθεί να παρέχει οφέλη για τους ασθενείς, ειδικά για εκείνους με καρδιαγγειακές παθήσεις όπως ο διαβήτης », δήλωσε η Coleman.
Οι περισσότεροι ασθενείς χάνουν το 20% -30% του σωματικού τους βάρους μετά από βαριατρική χειρουργική επέμβαση, αλλά δεν χρειάζεται να χάσουν τόσο πολύ για να δουν βελτίωση στον διαβήτη τύπου 2 (T2D). Επιπλέον, εάν οι ασθενείς χάσουν τόσο πολύ ή περισσότερο και στη συνέχεια ανακτήσουν κάποιο βάρος, δεν εξαλείφει το όφελος.
“Παρόλο που δεν μετρήσαμε την επανάκτηση βάρους, μια συνοπτική δήλωση είναι ότι οι ασθενείς μπορούν να ανακτήσουν μέρος του βάρους που χάνουν, αλλά αν παραμείνουν περίπου στο 20% του συνολικού τους βάρους, τότε ο διαβήτης τους εξακολουθεί να υποχωρεί”, δήλωσε η Coleman. Στο παρελθόν, ορισμένα πρότυπα για τη θεραπεία σοβαρής απώλειας βάρους και μεταβολικών ασθενειών απαιτούσαν 50% ή περισσότερη απώλεια βάρους TWL. Τα πιο πρόσφατα πρότυπα στοχεύουν σε ένα όριο 30%.
“Θέλουμε οι γιατροί να καταλάβουν ότι πρέπει να έχουν πιο λογικές προσδοκίες για απώλεια βάρους με χειρουργική επέμβαση και ότι αυτές οι λογικές προσδοκίες εξακολουθούν να οδηγούν σε βαθιές βελτιώσεις στον καρδιαγγειακό κίνδυνο, τον θάνατο και την ποιότητα ζωής. Ένα όριο απώλειας βάρους TWL 20% είναι ευκολότερο για αυτούς τους ασθενείς για να φτάσουν, και όπως άλλοι ασθενείς, εξακολουθούν να έχουν το όφελος. Έτσι, ακόμα κι αν αυτοί οι ασθενείς μπορεί να μην έχουν τόσο μεγάλη απώλεια βάρους, μπορούν να επωφεληθούν από τη χειρουργική επέμβαση για τον διαβήτη τους», πρόσθεσε η Coleman.
Οι γιατροί έχουν υποθέσει από καιρό ότι η επίδραση της βαριατρικής χειρουργικής στην ύφεση του T2D συνδέεται με την απώλεια βάρους, αλλά αυτό έχει δοκιμαστεί μόλις πρόσφατα. Προηγούμενες μελέτες βρήκαν έναν σύνδεσμο και πρότειναν ότι το 25% της απώλειας βάρους TWL μπορεί να είναι το απαραίτητο όριο, αλλά χρειάζονται περισσότερα δεδομένα, ειδικά για γαστρεκτομή. Στην τρέχουσα μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο Diabetes Care, το 73% των ασθενών ήταν γυναίκες.
Η μέση ηλικία ήταν 49,8 έτη και ο μέσος δείκτης μάζας σώματος ήταν 43,8 kg/m2. Το 57 % υποβλήθηκε σε γαστρική παράκαμψη Roux-en-Y (RYGB). Η μέση παρακολούθηση ήταν 5,9 έτη. Συνολικά, το 71% των ασθενών είχαν αρχική ύφεση του διαβήτη τους (72% RYGB, 70% μανίκι). Ο μέσος χρόνος για την ύφεση ήταν 1,0 έτος. Οι ερευνητές κατηγοριοποίησαν τους συμμετέχοντες κατά ποσοστό απώλειας βάρους TWL. Σε σύγκριση με την ομάδα 0%-5%, κάθε αύξηση 5% της απώλειας βάρους TWL συνδέθηκε με μεγαλύτερη πιθανότητα επίτευξης ύφεσης.
Οι κατηγορίες της άνω του 25% απώλειας βάρους TWL είχαν ποσοστά ύφεσης παρόμοια με αυτά της ομάδας 20% -25%. Όσοι ανήκουν στην ομάδα απώλειας βάρους TWL άνω του 20% που έπαιρναν ινσουλίνη τη στιγμή της χειρουργικής επέμβασης είχαν καλύτερες πιθανότητες ύφεσης του διαβήτη τύπου 2 T2D από εκείνους της ομάδας απώλεας βάρους TWL 0% -5% που δεν έπαιρναν ινσουλίνη.
Dr W. Timothy Garvey
Η μελέτη είναι μια χρήσιμη προσθήκη στη βιβλιογραφία για το θέμα, σύμφωνα με τον W. Timothy Garvey, MD, διευθυντή του ερευνητικού κέντρου διαβήτη στο Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα στο Μπέρμιγχαμ. “Αυτό τείνει να το ποσοτικοποιήσει λίγο περισσότερο από ό,τι θα μπορούσαν να είχαν οι άνθρωποι πριν”, είπε. Ο Garvey σημείωσε ότι υπήρχαν ευρείες γραμμές σφαλμάτων στα αποτελέσματα που ομαδοποιήθηκαν με την απώλεια βάρους TWL και πρότεινε ότι τα μεμονωμένα αποτελέσματα της χειρουργικής επέμβασης μπορεί να διαφέρουν πολύ.
“Υπάρχουν πολλά άτομα σε κάθε έναν από αυτούς τους κλάδους που θα απαιτήσουν περισσότερη απώλεια βάρους για ύφεση ή λιγότερη απώλεια βάρους. Αυτός είναι μόνο ο μέσος όρος των ατόμων σε αυτήν την κατηγορία απώλειας βάρους. Έτσι, εάν ένας κλινικός ιατρός πρόκειται να χρησιμοποιήσει αυτές τις πληροφορίες, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι, επειδή φτάνει σε αυτό το όριο απώλειας βάρους 20%, δεν σημαίνει ότι ο ασθενής τους θα πάει σε ύφεση. Ως χαλαρός οδηγός, νομίζω αυτό είναι πολύτιμο», πρόσθεσε. Η Coleman συνέστησε στους γιατρούς να μην περιμένουν πολύ για να προτείνουν βαριατρική χειρουργική επέμβαση, καθώς οι ασθενείς είναι πιθανό να έχουν καλύτερα αποτελέσματα εάν είναι πιο υγιείς.