Για να αντιμετωπιστούν οι επιπτώσεις της κοινωνικής απομόνωσης, η δημιουργία ενός περιβάλλοντος όπου τα παιδιά μπορούν να συζητήσουν τα συναισθήματά τους ή απλώς να κοινωνικοποιηθούν είναι υψίστης σημασίας και είναι κάτι που "θα μπορούσε να διευκολυνθεί με τον προγραμματισμό χρόνου στη σχολική ημέρα για να συνομιλούν οι μαθητές μεταξύ τους μέσω εικονικών δωματίων διαλείμματος ή προσωπικών ομαδικών δραστηριοτήτων", δήλωσε η Fenesi.
COVID-19: Ενώ η πανδημία COVID-19 ήταν ανατρεπτική για όλες τις οικογένειες, νέα έρευνα διαπιστώνει ότι οι οικογένειες που μεγαλώνουν παιδιά που πάσχουν από διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) ήταν ιδιαίτερα ευάλωτες. Η Barbara Fenesi, επίκουρη καθηγήτρια της Σχολής Επιστημών της Εκπαίδευσης στο Western, ήταν η επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης μαζί με τους συν-συγγραφείς Alexis Winfield και Carly Sugar, αποφοίτους του προγράμματος Masters στη Συμβουλευτική Ψυχολογία της σχολής. Η έρευνα, που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο περιοδικό ανοικτής πρόσβασης PLOS ONE, εστιάζει σε οικογένειες στο Οντάριο και δίνει φωνή και αποχρώσεις στις εμπειρίες τους εφαρμόζοντας μια ποιοτική οπτική, μια νέα προσέγγιση στη μελέτη αυτού του θέματος. Για να κατανοήσουν τον αντίκτυπο στην ψυχική υγεία των οικογενειών, οι ερευνητές εφάρμοσαν τη θεωρία των συστημάτων στα ευρήματά τους. Πρόκειται για την πρώτη μελέτη σχετικά με τον αντίκτυπο της COVID-19 στις οικογένειες που αντιμετωπίζουν τη ΔΕΠΥ στην οποία χρησιμοποιήθηκε η θεωρία των συστημάτων.
Η θεωρία αυτή είναι μια μελέτη των συστημάτων που εξαρτώνται το ένα από το άλλο, όπως οι οικογένειες, η εκπαίδευση και η υγειονομική περίθαλψη. Οι ερευνητές πραγματοποίησαν εικονικές συνεντεύξεις με 15 οικογένειες που έχουν τουλάχιστον ένα παιδί με διάγνωση ΔΕΠΥ. Οι γονείς και τα παιδιά πήραν χωριστές συνεντεύξεις. “Κατά τη διεξαγωγή αυτών των συνεντεύξεων έγινε αμέσως φανερό ότι οι οικογένειες αυτές ήταν εξαιρετικά ευγνώμονες για την αναγνώριση των εμπειριών τους”, δήλωσε η Fenesi. “Για πολλούς γονείς και παιδιά, οι συνεντεύξεις ήταν η πρώτη φορά που συζήτησαν για το πώς αισθάνονται για την πανδημία”, είπε. Τρία επαναλαμβανόμενα θέματα αναδύθηκαν στις συνεντεύξεις:
- αυξημένο άγχος των παιδιών,
- αίσθημα κοινωνικής αποσύνδεσης και
- επιδείνωση της ψυχικής υγείας των γονέων.
Συνδεδεμένος με τις αναφορές για το άγχος των παιδιών ήταν ο φόβος μήπως οι ίδιοι ή τα αγαπημένα τους πρόσωπα προσβληθούν από την COVID-19. Αναφέρθηκαν, επίσης, θέματα προσκόλλησης, με μια μητέρα να λέει στους ερευνητές: “(το παιδί μου) δεν είναι πλέον σε θέση να κοιμηθεί μόνο του στο δικό του δωμάτιο”. Η δυσκολία πλοήγησης στην ηλεκτρονική μάθηση από το σπίτι και η έλλειψη δομής και ρουτίνας έπαιξαν, επίσης, ρόλο στην αύξηση του άγχους των παιδιών. Οι κατευθυντήριες γραμμές για την κοινωνική απομόνωση που προέκυψαν από τις κυβερνητικές απαντήσεις στην πανδημία συνέβαλαν στην αίσθηση κοινωνικής αποσύνδεσης μεταξύ των συμμετεχόντων. Η έλλειψη κοινωνικής υποστήριξης οδήγησε στην επιδείνωση της ψυχικής υγείας των γονέων, καθώς τα παιδιά έχασαν τη δυνατότητα να κάνουν βραδινές εξόδους και να συναναστρέφονται με φίλους. “Όλοι οι άνθρωποι που μας έδωσαν ένα διάλειμμα και έδωσαν στα παιδιά μας ένα διάλειμμα, δεν είναι εκεί”, δήλωσε ένας γονέας σε ένα απόσπασμα από τη συνέντευξή τους στην ομάδα του Fenesi. Τα γονεϊκά καθήκοντα έγιναν δύσκολα διαχειρίσιμα, ειδικά για όσους άρχισαν να εργάζονται από το σπίτι, ενώ φρόντιζαν τα παιδιά τους. Το να πασχίζουν να εκπληρώσουν αυτά τα καθήκοντα δημιούργησε ένα αίσθημα ενοχής, το οποίο προστέθηκε στον αυξανόμενο κατάλογο των στρεσογόνων παραγόντων που σχετίζονται με την πανδημία. Η σχολική εκπαίδευση υπό την καθοδήγηση των γονέων και η έλλειψη πληροφοριών σχετικά με τις σχολικές οδηγίες οδήγησαν, επίσης, σε αυξημένη απογοήτευση και άγχος για τους γονείς. Τέλος, όπως παρατηρήθηκε και στα παιδιά τους, αναφέρθηκε αύξηση του άγχους των γονέων, που προήλθε σε μεγάλο βαθμό από τον φόβο για τις άγνωστες πτυχές της COVID-19 και το γενικό άγχος σχετικά με τις γονεϊκές τους δεξιότητες υπό συνθήκες πανδημίας.
“Η εργασία μας έδειξε ότι η πανδημία προκάλεσε μαζικά ρήγματα στα συστατικά στοιχεία του οικογενειακού συστήματος, διαταράσσοντας τις συνδέσεις με την οικογένεια, τους φίλους, τους συνομηλίκους, την εκπαιδευτική υποστήριξη, τους χώρους εργασίας, τις θεραπευτικές ομάδες και τις εξωσχολικές διεξόδους”, δήλωσε ο Fenesi. “Ενώ αυτά τα κατάγματα τα βίωσαν οικογένειες σε όλον τον κόσμο, η θεωρία των συστημάτων υποδεικνύει μια εγγενή ευπάθεια μεταξύ των οικογενειών που μεγαλώνουν παιδιά με ΔΕΠΥ, καθιστώντας τον αντίκτυπο των πρόσθετων στρεσογόνων παραγόντων σημαντικά χειρότερο σε αυτά τα νοικοκυριά”. Αυτή η εγγενής ευπάθεια αποκαλύπτεται σε άλλες καταστάσεις υψηλότερου στρες που βιώνουν συχνά αυτές οι οικογένειες και οι οποίες αντικατοπτρίζουν πολλές από τις συνθήκες που δημιούργησε η πανδημία. Μερικά παραδείγματα περιλαμβάνουν μεγαλύτερη εργασιακή αστάθεια, περισσότερες οικονομικές δυσκολίες, έλλειψη θεραπευτικής και εκπαιδευτικής υποστήριξης, αρνητικές αλληλεπιδράσεις γονέα-παιδιού και μεγαλύτερη γονική διχόνοια. “Η υποστήριξη που χρειάζονται αυτές οι οικογένειες εκτείνεται πέρα από τους πρόσθετους περιορισμούς που δημιούργησε η πανδημία COVID-19”, πρόσθεσε η Fenesi. Η έλλειψη εκπαιδευτικής υποστήριξης ήταν μία από τις πιο κοινές προκλήσεις που αντιμετώπισαν οι οικογένειες που ερωτήθηκαν, γεγονός ιδιαίτερα προβληματικό δεδομένου ότι “τα παιδιά με ΔΕΠΥ χρειάζονται στοχευμένη υποστήριξη κατά τη διάρκεια της μάθησής τους για να ευδοκιμήσουν”, δήλωσε η Fenesi. Είτε πρόκειται για πανδημία είτε για οποιοδήποτε άλλο σενάριο που αφήνει παρόμοιο αντίκτυπο, οι σχολικές επιτροπές, τα κολέγια και τα πανεπιστήμια θα μπορούσαν να προετοιμαστούν για το χειρότερο, αξιοποιώντας το δίκτυο των καθηγητών και του διδακτικού προσωπικού τους για να προσφέρουν συντονισμένη υποστήριξη σε όσους αγωνίζονται περισσότερο, σύμφωνα με τη Fenesi. Ένα παρόμοιο μέτρο περιλαμβάνει τη διάθεση διδασκάλων που αντιστοιχούν σε παιδιά ανάλογα με τις ανάγκες τους. Η σημασία των εξωσχολικών διεξόδων και της δομημένης ρουτίνας γίνεται εμφανής από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες που τις έχασαν και η Fenesi βλέπει μια λύση στο να παρέχουν τα σχολεία ή τα κοινοτικά κέντρα περισσότερες διαδικτυακές ή κοινωνικά απομακρυσμένες δραστηριότητες. Για να αντιμετωπιστούν οι επιπτώσεις της κοινωνικής απομόνωσης, η δημιουργία ενός περιβάλλοντος όπου τα παιδιά μπορούν να συζητήσουν τα συναισθήματά τους ή απλώς να κοινωνικοποιηθούν είναι υψίστης σημασίας και είναι κάτι που “θα μπορούσε να διευκολυνθεί με τον προγραμματισμό χρόνου στη σχολική ημέρα για να συνομιλούν οι μαθητές μεταξύ τους μέσω εικονικών δωματίων διαλείμματος ή προσωπικών ομαδικών δραστηριοτήτων”, δήλωσε η Fenesi.
Ακολουθήστε το healthweb.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Ακολουθήστε το healthweb.gr στο κανάλι μας στο YouTube
