Covid-19: Περίπου 1 στα 6 ανεμβολίαστα άτομα δηλώνουν ότι εξακολουθούν να βιώνουν επιπτώσεις στην υγεία τους από την COVID-19 έως και δύο χρόνια μετά τη μόλυνση, διαπιστώνει μελέτη από την Ελβετία που δημοσιεύθηκε στο The BMJ. Τα ευρήματα δείχνουν ότι το 17% των συμμετεχόντων δεν επέστρεψε στην κανονική του υγεία και το 18% ανέφερε συμπτώματα που σχετίζονται με την COVID-19 24 μήνες μετά την αρχική μόλυνση. Οι περισσότεροι άνθρωποι που πάσχουν από COVID-19 αναρρώνουν σύντομα μετά την αρχική φάση της νόσου, αλλά άλλοι αντιμετωπίζουν επίμονα προβλήματα υγείας (γνωστά ως μακροχρόνια COVID), τα οποία μπορεί να επηρεάσουν την ποιότητα ζωής και την ικανότητα εργασίας. Προηγούμενες μελέτες σχετικά με τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα μετά τη μόλυνση με COVID-19 έχουν αναφέρει ένα ευρύ φάσμα εκτιμήσεων (22-75% στους 12-24 μήνες), γεγονός που εμποδίζει τους ερευνητές να βγάλουν ασφαλή συμπεράσματα σχετικά με τη μακροπρόθεσμη θεραπεία και υποστήριξη.
Για να αντιμετωπίσουν μέρος αυτής της αβεβαιότητας, οι ερευνητές εξέτασαν τα πρότυπα ανάρρωσης και την επιμονή των συμπτωμάτων σε διάστημα δύο ετών σε ενήλικες από την ομάδα SARS-CoV-2 της Ζυρίχης, μια συνεχιζόμενη μελέτη ατόμων με επιβεβαιωμένη λοίμωξη SARS-CoV-2. Τα ευρήματά τους βασίζονται σε 1.106 μη εμβολιασμένους ενήλικες (μέση ηλικία 50 ετών) με επιβεβαιωμένη λοίμωξη SARS-CoV-2 μεταξύ 6 Αυγούστου 2020 και 19 Ιανουαρίου 2021 και 628 ενήλικες (μέση ηλικία 65 ετών) που επιλέχθηκαν τυχαία από τον γενικό πληθυσμό και δεν είχαν προσβληθεί από τον ιό. Οι συμμετέχοντες παρείχαν πληροφορίες σχετικά με 23 πιθανά μακροχρόνια συμπτώματα COVID 6, 12, 18 και 24 μήνες μετά τη μόλυνση. Επίσης, λήφθηκαν υπόψη και άλλοι παράγοντες που ενδέχεται να επηρεάσουν την κατάσταση, όπως η ηλικία, το φύλο, η εκπαίδευση, η απασχόληση και τα προϋπάρχοντα προβλήματα υγείας. Συνολικά, το 55% των συμμετεχόντων ανέφερε ότι επέστρεψε στην κανονική κατάσταση της υγείας του λιγότερο από ένα μήνα μετά τη μόλυνση και το 18% ανέφερε αποκατάσταση εντός ενός έως τριών μηνών. Μέχρι τους έξι μήνες, το 23% των συμμετεχόντων ανέφερε ότι δεν είχε ακόμη ανακάμψει, μειωμένο σε 19% στους 12 μήνες και 17% στους 24 μήνες. Τα ποσοστά των ατόμων που εξακολουθούσαν να εμφανίζουν συμπτώματα που θεωρούνταν ότι σχετίζονταν με το COVID-19 στις τρεις χρονικές στιγμές ήταν παρόμοια αλλά ελαφρώς υψηλότερα, μειούμενα από 29% στους έξι μήνες, σε 20% στους 12 μήνες και σε 18% στους 24 μήνες. Σε σύγκριση με τα άτομα που δεν είχαν λοίμωξη, τα άτομα με COVID-19 είχαν υπερβολικό κίνδυνο τόσο για σωματικά προβλήματα, όπως αλλοιωμένη γεύση ή οσμή (9,8%), αδιαθεσία μετά από άσκηση (9,4%) και δύσπνοια (7,8%), όσο και για προβλήματα ψυχικής υγείας, όπως μειωμένη συγκέντρωση (8,3%) και άγχος (4%) κατά τον έκτο μήνα. Τα άτομα που ανέφεραν συμπτώματα σε όλες τις παρακολουθήσεις ή ανέφεραν επιδείνωση των συμπτωμάτων είχαν περισσότερες πιθανότητες να είναι μεγαλύτερης ηλικίας και να έχουν προϋπάρχοντα προβλήματα υγείας.
Πρόκειται για ευρήματα παρατήρησης και οι ερευνητές αναγνωρίζουν αρκετούς περιορισμούς, μεταξύ άλλων ότι επικεντρώθηκαν μόνο στον άγριο τύπο SARS-CoV-2 σε μη εμβολιασμένο πληθυσμό και βασίστηκαν στην αυτοαναφερόμενη υγεία, η οποία μπορεί να είναι αναξιόπιστη. Παρ’ όλα αυτά, πρόκειται για μια μεγάλη μελέτη με βάση τον πληθυσμό με τακτικές αξιολογήσεις μιας σειράς εκβάσεων υγείας και τα ευρήματα ήταν παρόμοια μετά από περαιτέρω αναλύσεις, ενισχύοντας την αξιοπιστία των εκτιμήσεων. “Τα επίμονα προβλήματα υγείας δημιουργούν σημαντικές προκλήσεις για τα επηρεαζόμενα άτομα και αποτελούν σημαντική επιβάρυνση για την υγεία του πληθυσμού και τις υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης”, γράφουν οι συγγραφείς και ζητούν να διεξαχθούν κλινικές δοκιμές “για να καθοριστούν αποτελεσματικές παρεμβάσεις για τη μείωση της επιβάρυνσης της κατάστασης μετά το COVID-19”. Η κατανόηση της πορείας της επιβάρυνσης των συμπτωμάτων και της ανάκαμψης από το μακροχρόνιο COVID είναι ζωτικής σημασίας για τη χάραξη πολιτικής, τις αποφάσεις θεραπείας και τον συντονισμό της περίθαλψης, αναφέρει ένας ερευνητής του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας σε ένα συνδεδεμένο κύριο άρθρο. Ο σχεδιασμός μελλοντικών θεραπειών, κλινικών δοκιμών και παρεμβάσεων πολιτικής “θα εξαρτηθεί από ισχυρές μελέτες που βασίζονται σε υψηλής ποιότητας δεδομένα σε επίπεδο πληθυσμού”, γράφει. “Επιπλέον, ενόψει της πολυπλοκότητας της πορείας των συμπτωμάτων και της μοναδικής επιβάρυνσης της νόσου που βιώνει κάθε μεμονωμένος ασθενής με μακροχρόνιο COVID, οι ασθενείς θα πρέπει να συμμετέχουν στενότερα στο σχεδιασμό και τη διεξαγωγή αυτών των μελετών στο μέλλον”.
