Aρθρίτιδα: Τα άτομα με ατοπικά (αλλεργικά) νοσήματα, όπως το άσθμα ή το έκζεμα, μπορεί να διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης της επώδυνης και συχνά αναπηρικής πάθησης των αρθρώσεων, της οστεοαρθρίτιδας, διαπιστώνει έρευνα που δημοσιεύθηκε online στο επιστημονικό έντυπο Αναρτήσεις των Ρευματικών Παθήσεων Annals of the Rheumatic Diseases. Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για την καταστολή των φυσιολογικών προτροπών για αλλεργικές αντιδράσεις στο σώμα μπορεί να βοηθήσουν στη μείωση αυτού του κινδύνου, προτείνουν οι ερευνητές.
Η οστεοαρθρίτιδα είναι η πιο κοινή μορφή αρθρίτιδας. Όμως, παρά τον υψηλό επιπολασμό, το σημαντικό κόστος και τις εξουθενωτικές επιπτώσεις της νόσου, δεν υπάρχει ακόμη αποτελεσματική θεραπεία. Η θεραπεία επικεντρώνεται, κυρίως, στη διαχείριση των συμπτωμάτων. Ολοένα και περισσότερα στοιχεία δείχνουν ότι η ενεργοποίηση ενός τύπου λευκών αιμοσφαιρίων που ονομάζονται μαστοκύτταρα και οι φλεγμονώδεις χημικές ουσίες (κυτοκίνες) που εμπλέκονται στις αλλεργικές αντιδράσεις μπορεί να έχουν βασικό ρόλο στην ανάπτυξη της οστεοαρθρίτιδας. Αλλά δεν είναι σαφές εάν τα άτομα με αλλεργικό άσθμα ή έκζεμα μπορεί να διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης της πάθησης. Για να το διαπιστώσουν, οι ερευνητές βασίστηκαν σε απαιτήσεις που υποβλήθηκαν σε μια εθνική βάση δεδομένων ασφαλιστικών φορέων των ΗΠΑ (Optum CDM) μεταξύ Ιανουαρίου 2003 και Ιουνίου 2019, καθώς και σε ηλεκτρονικά αρχεία υγείας από το Αποθετήριο Έρευνας του Στάνφορντ (Stanford Research Repository) (STARR) για την περίοδο 2010-2020. Συνολικά, 117.346 άτομα με αλλεργικό άσθμα ή έκζεμα (μέσος όρος ηλικίας 52 ετών- 60% γυναίκες) και 1.247.196 άτομα χωρίς ατοπική νόσο (μέσος όρος ηλικίας 50 ετών- 48% γυναίκες) εντοπίστηκαν στη βάση δεδομένων ασφαλιστικών απαιτήσεων. Περίπου 109.899 άτομα με ατοπική νόσο αντιστοιχήθηκαν με 109.899 άτομα χωρίς αλλεργικό άσθμα ή έκζεμα ως προς την ηλικία, το φύλο, τη φυλή/εθνικότητα, το επίπεδο εκπαίδευσης, τις υποκείμενες παθήσεις, τη διάρκεια της περιόδου παρακολούθησης και τις επισκέψεις σε εξωτερικά ιατρεία. Ο κίνδυνος εμφάνισης οστεοαρθρίτιδας κατά τη διάρκεια μιας μέσης περιόδου παρακολούθησης 8 ετών ήταν 58% υψηλότερος στα άτομα με αλλεργικό άσθμα ή έκζεμα από ό,τι στα άτομα χωρίς ατοπική νόσο. Με άλλα λόγια, θα υπήρχαν 27 νέες περιπτώσεις έναντι 19 νέων περιπτώσεων εάν 100 άτομα με και χωρίς ατοπική νόσο παρακολουθούνταν για 10 χρόνια το καθένα. Η τάση αυτή ήταν ακόμη πιο αισθητή μεταξύ των 4.325 ατόμων που έπασχαν τόσο από αλλεργικό άσθμα όσο και από έκζεμα: Είχαν διπλάσιες πιθανότητες να αναπτύξουν οστεοαρθρίτιδα σε σχέση με τα άτομα χωρίς ατοπική νόσο. Παρομοίως, τα 11.820 άτομα με αλλεργικό άσθμα και μόνο είχαν 83% περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν οστεοαρθρίτιδα σε διάστημα 8 ετών από ό,τι τα άτομα με χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ), μια πνευμονοπάθεια που δεν περιλαμβάνει αλλεργικές οδούς. Στη συνέχεια, οι ερευνητές συνέκριναν τον κίνδυνο οστεοαρθρίτιδας μεταξύ των ατόμων με και χωρίς αλλεργικό άσθμα/έκζεμα από τα αρχεία υγείας του Αποθετηρίου Έρευνας του Στάνφορντ (STARR) για να δουν αν θα μπορούσαν να λάβουν παρόμοια αποτελέσματα.
Οι συμμετέχοντες στο Αποθετήριο Έρευνας του Στάνφορντ (STARR) περιελάμβαναν 114.427 ασθενείς, συμπεριλαμβανομένων 43.728 με αλλεργικό άσθμα ή έκζεμα και 70.699 χωρίς ιστορικό ατοπικής νόσου. Αυτό το σύνολο δεδομένων περιλάμβανε επίσης πληροφορίες σχετικά με το βάρος (ΔΜΣ), έναν σημαντικό παράγοντα κινδύνου για την οστεοαρθρίτιδα. Μετά την προσαρμογή για τον ΔΜΣ, οι πιθανότητες εμφάνισης οστεοαρθρίτιδας ήταν 42% υψηλότερες μεταξύ των ατόμων με αλλεργικό άσθμα ή έκζεμα και 19% υψηλότερες μεταξύ των ατόμων και με τα δύο. Οι ερευνητές αναγνωρίζουν διάφορους περιορισμούς στα ευρήματά τους, συμπεριλαμβανομένης της εξάρτησης από δεδομένα ασφαλιστικών απαιτήσεων για μέρος της μελέτης: αυτά δεν περιλάμβαναν πληροφορίες σχετικά με δυνητικά επιδραστικούς παράγοντες, όπως ο ΔΜΣ, ο προηγούμενος τραυματισμός των αρθρώσεων ή τα επίπεδα σωματικής δραστηριότητας. Το γεγονός ότι οι παρατηρούμενες συσχετίσεις ήταν ασθενέστερες μεταξύ των συμμετεχόντων στο Αποθετήριο Έρευνας του Στάνφορντ (STARR), για τους οποίους υπήρχαν διαθέσιμες πληροφορίες σχετικά με τον ΔΜΣ, υποδηλώνει ότι μπορεί να εμπλέκονται και άλλοι παράγοντες, επισημαίνουν οι ερευνητές. Επιπλέον, δεν υπήρχαν διαθέσιμες πληροφορίες σχετικά με τη σοβαρότητα της ατοπικής νόσου ή της οστεοαρθρίτιδας ή τη χρήση κοινών μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων, τα οποία μπορεί να επηρέασαν τα ευρήματα.
Παρ’ όλα αυτά, οι ερευνητές καταλήγουν: “Οι ασθενείς με ατοπική νόσο έχουν αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης οστεοαρθρίτιδας σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό. Η συσχέτιση μεταξύ ατοπικής νόσου και οστεοαρθρίτιδας υποστηρίζεται από πρόσφατες παρατηρήσεις ότι τα μαστοκύτταρα και οι κυτταροκίνες τύπου ΙΙ μπορεί να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην παθογένεια της σε ευρεία κλίμακα, όχι μόνο σε ασθενείς με ατοπική νόσο”. Και προσθέτουν: “Τα ευρήματά μας παρέχουν περαιτέρω στήριξη στην ιδέα ότι τα αλλεργικά μονοπάτια μπορεί να συμβάλλουν στην ανάπτυξη της οστεοαρθρίτιδας. Εάν αυτό είναι πράγματι αληθές, οι μη ατοπικοί ασθενείς μπορεί επίσης να επωφεληθούν από τη χρήση θεραπειών που αναστέλλουν τα μαστοκύτταρα και τις αλλεργικές κυτταροκίνες για τη θεραπεία ή την πρόληψη της οστεοαρθρίτιδας”.
