"Σε κάποιο επίπεδο, κάθε θάνατος ασθενούς αποτελεί δυνητική πηγή ντροπής για τους γιατρούς και πηγή ενοχής για τα επιζώντα μέλη της οικογένειας", δήλωσε ο Duberstein. "Αλλάζοντας την κουλτούρα της ιατρικής εκπαίδευσης και την ευρύτερη πολιτισμική στάση απέναντι στον θάνατο, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα συναισθήματα και τις οικογενειακές δυναμικές που έχουν αποτρέψει πάρα πολλούς ασθενείς από το να λάβουν ποιοτική φροντίδα τις τελευταίες ημέρες και εβδομάδες της ζωής τους".
Ανίατη Ασθένεια: Ερευνητές από το Rutgers και άλλα πανεπιστήμια ανέπτυξαν ένα μοντέλο συμπεριφοράς που εξηγεί ένα μακροχρόνιο μυστήριο της υγειονομικής περίθαλψης: Γιατί τόσοι πολλοί ασθενείς με ανίατη ασθένεια υποβάλλονται σε εντατικές θεραπείες τελευταίας στιγμής με ελάχιστες πιθανότητες ουσιαστικής παράτασης της ζωής τους; Οι έρευνες δείχνουν επανειλημμένα ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι θα προτιμούσαν να πεθάνουν ειρηνικά στο σπίτι, ωστόσο οι επώδυνες, μακρόχρονες θεραπείες παραμένουν συχνές και οι προσπάθειες για τη μείωση της χρήσης έχουν αποτύχει. Προηγούμενες αναλύσεις έχουν δώσει κυρίως έμφαση στις προτιμήσεις των ασθενών για θεραπεία στο τέλος της ζωής. Το νέο μοντέλο, το οποίο οι δημιουργοί του ονόμασαν ‘Διαθεωρητικό μοντέλο παράλογης βιοϊατρικής υπερβολής’ (Transtheoretical Model of Irrational Biomedical Exuberance) (TRIBE), εστιάζει ευθέως στην ψυχολογία του κλινικού ιατρού και στη δυναμική της οικογένειας. “Τα παλαιά μοντέλα είχαν την τάση να υποθέτουν ότι οι κλινικοί ιατροί ήταν καθαρά ορθολογικοί παράγοντες, που οδηγούσαν τους ασθενείς προς λογικές επιλογές”, δήλωσε ο Paul R. Duberstein, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης και πρόεδρος του Τμήματος Συμπεριφοράς, Κοινωνίας και Πολιτικής της Υγείας στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Rutgers. “Από τη στιγμή που οι γιατροί έχουν συστήσει μια θεραπεία ή διαδικασία, υπάρχει τεράστια πίεση στους ασθενείς να την ακολουθήσουν”.
Το μοντέλο TRIBE συνδυάζει δύο παλαιότερες θεωρίες – τη θεωρία της κοινωνικοσυναισθηματικής επιλεκτικότητας και τη θεωρία της διαχείρισης του τρόμου – για να εξηγήσει γιατί συμβαίνει αυτό. Το μοντέλο δείχνει πώς οι συναισθηματικές πιέσεις στους γιατρούς και οι πολύπλοκες οικογενειακές δυναμικές προκαλούν υπερβολικές προσπάθειες για τη θεραπεία ανίατων παθήσεων. “Το μοντέλο αυτό ενσωματώνει έρευνες που δείχνουν ότι οι κλινικοί γιατροί είναι συναισθηματικά όντα, όπως όλοι οι άνθρωποι, και αυτά τα συναισθήματα επηρεάζουν έντονα τις επιλογές των ασθενών τους”, δήλωσε ο Duberstein. “Οι γιατροί μισούν να “εγκαταλείπουν” τους ασθενείς, γι’ αυτό και συχνά συστήνουν θεραπείες με πολύ μικρές πιθανότητες επιτυχίας. Αυτό δεν θα αλλάξει μέχρι να βελτιώσουμε την ιατρική εκπαίδευση και την κουλτούρα της παράλογης βιοϊατρικής πληθωρικότητας”. Η “παράλογη υπερβολή” είναι ένας όρος που ο οικονομολόγος Άλαν Γκρίνσπαν χρησιμοποίησε ως γνωστόν για να περιγράψει το συναίσθημα των επενδυτών κατά την προετοιμασία της κατάρρευσης της dot-com, αλλά ο Duberstein και οι συνάδελφοί του δήλωσαν ότι επηρεάζει εδώ και καιρό τους γιατρούς και τους ασθενείς όσο και τη Wall Street. Διαβάζουν για θεραπείες του ενός στο εκατομμύριο και πιστεύουν παράλογα ότι οι ίδιοι ή οι ασθενείς τους θα είναι αυτοί που θα είναι ένας στο εκατομμύριο – ακριβώς όπως οι άνθρωποι που αγοράζουν λαχεία πιστεύουν ότι θα είναι οι τυχεροί νικητές.
Η επισήμανση του παραλογισμού της επιλογής δεν επηρεάζει τους γιατρούς περισσότερο από ό,τι επηρεάζει τους παίκτες του λαχείου. Μάλιστα, οι ερευνητές πιστεύουν ότι επηρεάζει τους γιατρούς λιγότερο, επειδή σε αντίθεση με τα τυχερά παιχνίδια, τα οποία συχνά παρουσιάζονται ως βίτσιο, ο αγώνας για τη διατήρηση της ζωής παρουσιάζεται συνήθως ως αρετή. Τα κίνητρα για τη συνταγογράφηση μακροχρόνιων θεραπειών είναι ευγενή – για να αποφευχθεί ο θάνατος, να σωθεί μια ζωή, “να κάνουμε ό,τι μπορούμε”, “να δώσουμε μια μάχη” και “να μην τα παρατήσουμε ποτέ”. Κατά την άποψη αυτή, η μη συνταγογράφηση μακρόπνοων θεραπειών ισοδυναμεί με εγκατάλειψη των ασθενών, και για τους ασθενείς, η μη δοκιμή αυτών των θεραπειών ισοδυναμεί με εγκατάλειψη των αγαπημένων τους προσώπων. Οι συγγραφείς, οι οποίοι προέρχονται επίσης από πανεπιστήμια όπως το Tulane, το Rochester και το Rowan, ζητούν νέες προσεγγίσεις στην κλινική φροντίδα και τη δημόσια εκπαίδευση που θα αντιμετωπίζουν τα συναισθήματα που τροφοδοτούν τις άχρηστες θεραπείες στο τέλος της ζωής. “Σε κάποιο επίπεδο, κάθε θάνατος ασθενούς αποτελεί δυνητική πηγή ντροπής για τους γιατρούς και πηγή ενοχής για τα επιζώντα μέλη της οικογένειας”, δήλωσε ο Duberstein. “Αλλάζοντας την κουλτούρα της ιατρικής εκπαίδευσης και την ευρύτερη πολιτισμική στάση απέναντι στον θάνατο, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα συναισθήματα και τις οικογενειακές δυναμικές που έχουν αποτρέψει πάρα πολλούς ασθενείς από το να λάβουν ποιοτική φροντίδα τις τελευταίες ημέρες και εβδομάδες της ζωής τους”.
Η εργασία δημοσιεύεται στο περιοδικό ‘Κοινωνικές Επιστήμες & Ιατρική’ (Social Science & Medicine).
Ακολουθήστε το healthweb.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Ακολουθήστε το healthweb.gr στο κανάλι μας στο YouTube
