Αλτσχάιμερ: Μια ανάλυση στην επιθεώρηση Περιοδικό της Αμερικανικής Γηριατρικής Εταιρείας (Journal of the American Geriatrics Society) διαπίστωσε ότι μεταξύ 2015 και 2019, ένα αυξανόμενο ποσοστό των κατοίκων γηροκομείων των ΗΠΑ με νόσο Αλτσχάιμερ και συναφείς άνοιες (ADRD) συνταγογραφήθηκε αντιεπιληπτικά, ενώ τα ποσοστά συνταγογράφησης αντιψυχωσικών και οπιοειδών μειώθηκαν. Επίσης, οι ένοικοι με τη Νόσο του Alzheimer και συναφείς άνοιες (ADRD) και διαταραγμένη συμπεριφορά ήταν πιο πιθανό να λάβουν βαλπροϊκό οξύ (ένα αντιεπιληπτικό που χρησιμοποιείται ως σταθεροποιητής της διάθεσης), ενώ εκείνοι με αναφερόμενο πόνο ήταν πιο πιθανό να λάβουν γκαμπαπεντίνη (ένα αντιεπιληπτικό που έχει εγκριθεί για τη θεραπεία του νευρικού πόνου μετά από έρπητα ζωστήρα, αλλά συνταγογραφείται ευρέως για άλλες παθήσεις πόνου).
“Από πλευράς πολιτικής, τα αντιεπιληπτικά πετούν κάτω από το ραντάρ. Επειδή η βάση αποδείξεων για τα αντιεπιληπτικά είναι σχετικά αδύναμη τόσο για τα συμπεριφορικά και ψυχολογικά συμπτώματα της άνοιας όσο και για τις περισσότερες παθήσεις πόνου, αυτές οι τάσεις συνταγογράφησης δικαιολογούν μεγαλύτερη προσοχή”, δήλωσε η αντίστοιχη συγγραφέας Molly Candon, Ph.D., του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια. Η χρήση αντιεπιληπτικών φαρμάκων συνδέεται με υψηλότερο κίνδυνο θανάτου μεταξύ των ατόμων με νόσο Αλτσχάιμερ, σύμφωνα με μια νέα μελέτη του Πανεπιστημίου της Ανατολικής Φινλανδίας. Τα αποτελέσματα δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Neurology. Ο κίνδυνος θνησιμότητας αυξήθηκε σημαντικά κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων μηνών της θεραπείας με αντιεπιληπτικά φάρμακα και ήταν υψηλότερος μεταξύ των χρηστών παλαιότερων αντιεπιληπτικών φαρμάκων σε σύγκριση με τους χρήστες νεότερων αντιεπιληπτικών. Ο κίνδυνος θανάτου παρέμεινε αυξημένος μετά τον αποκλεισμό των ατόμων με επιληψία στις αναλύσεις ευαισθησίας.
Ο αυξημένος κίνδυνος παρέμεινε και μετά τον έλεγχο των συννοσηροτήτων, των κοινωνικοδημογραφικών παραγόντων και της χρήσης άλλων φαρμάκων. Ωστόσο, είναι πιθανό οι λόγοι έναρξης χορήγησης αντιεπιληπτικού να εξηγούν εν μέρει τα αποτελέσματα και, ως εκ τούτου, τα ευρήματα θα πρέπει να επιβεβαιωθούν σε περαιτέρω μελέτες. Αυτά τα αρχικά ευρήματα είναι ανησυχητικά, καθώς τα άτομα με νόσο Αλτσχάιμερ έκαναν συχνότερα χρήση αντιεπιληπτικών φαρμάκων σε σχέση με τα άτομα χωρίς τη νόσο και η χρήση παλαιότερων αντιεπιληπτικών είναι πιο συχνή μεταξύ τους. Η συσχέτιση μεταξύ της χρήσης αντιεπιληπτικών και της θνησιμότητας σε αυτόν τον πληθυσμό δεν έχει μελετηθεί στο παρελθόν.
Τα αποτελέσματα υπογραμμίζουν την προσοχή στη συνταγογράφηση αυτών των φαρμάκων για άλλες ενδείξεις εκτός από την επιληψία σε αυτή την ευάλωτη ομάδα. Έως και το 1% του πληθυσμού χρειάζεται χρόνια αντιεπιληπτική αγωγή για τον έλεγχο της επιληψίας. Τα φάρμακα αυτά χρησιμοποιούνται επίσης συχνά για άλλες ενδείξεις, συμπεριλαμβανομένου του νευροπαθητικού πόνου και των συμπεριφορικών και ψυχολογικών συμπτωμάτων της άνοιας, αν και τα αντιεπιληπτικά δεν ενδείκνυνται επισήμως για τα συμπεριφορικά και ψυχολογικά συμπτώματα της άνοιας. Οι μελέτες βασίζονται στο φινλανδικό εθνικό σύνολο δεδομένων MEDALZ, το οποίο περιλαμβάνει όλα τα άτομα με νόσο Αλτσχάιμερ που διαμένουν στην κοινότητα στη Φινλανδία κατά την περίοδο 2005-2011 (70.718 άτομα). Τα δεδομένα σχετικά με τη χρήση αντιεπιληπτικών φαρμάκων αντλήθηκαν από το Μητρώο Συνταγών. Ο κίνδυνος θνησιμότητας συγκρίθηκε μεταξύ χρηστών αντιεπιληπτικών φαρμάκων και αντίστοιχων μη χρηστών με νόσο Αλτσχάιμερ. Η μελέτη, που χρηματοδοτήθηκε από την Ακαδημία της Φινλανδίας, διεξήχθη στο Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Φινλανδίας.
