Η οικονομική αδράνεια, λόγω μακροχρόνιας ασθένειας, γίνεται γρήγορα μια από τις πιο πιεστικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου. 2,7 εκατομμύρια άνθρωποι είναι άνεργοι λόγω κακής υγείας, έναντι 2,1 εκατομμυρίων ανθρώπων πριν από την πανδημία. Η αύξηση της μακροχρόνιας ασθένειας σημαίνει ότι το Ηνωμένο Βασίλειο είναι η μόνη οικονομία της G7 όπου η απασχόληση παραμένει κάτω από το προ-πανδημικό επίπεδο.
Σαφώς, η επιδείνωση της υγείας είναι κακή σε ατομικό επίπεδο, αλλά γίνεται γρήγορα εμφανές ότι η επιδείνωση της υγείας στον πληθυσμό επιβραδύνει την ανάπτυξη και συμβάλλει σε κολλώδεις πληθωριστικές πιέσεις. Τι κρύβεται λοιπόν πίσω από το πρόβλημα και τι προσπαθεί να κάνει η κυβέρνηση για αυτό;
Τι κρύβεται πίσω από την αύξηση της μακροχρόνιας ασθένειας;
Ένας παράγοντας περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο εξηγεί την πρόσφατη αύξηση των μακροχρόνιων ασθενειών – την επιδείνωση της ψυχικής υγείας. Έρευνα του ONS από τον περασμένο Ιούλιο έδειξε ότι το 53 τοις εκατό των ανενεργών λόγω μακροχρόνιας ασθένειας είχαν προβλήματα ψυχικής υγείας, αν και συχνά ως δευτερεύουσα πάθηση. Τα θέματα ψυχικής υγείας είναι ιδιαίτερα διαδεδομένα μεταξύ των νεότερων ατόμων (18-24). Οι νέοι είναι πλέον πιο πιθανό να εμφανίσουν μια κοινή ψυχική διαταραχή από οποιαδήποτε άλλη ηλικιακή ομάδα, σύμφωνα με έρευνα του Resolution Foundation.
Η επιδείνωση της ψυχικής υγείας συνέβαλε στον διπλασιασμό του αριθμού των νέων χωρίς εργασία για λόγους υγείας την τελευταία δεκαετία, πηδώντας από 93.000 σε 190.000. «Το ποσοστό των νέων χωρίς εργασία με προβλήματα ψυχικής υγείας αυξάνεται αρκετά γρήγορα με τρόπο που δεν συμβαίνει με άλλες παθήσεις», είπε η Louise Murphy, οικονομολόγος. Υπάρχουν άλλοι παράγοντες που εξηγούν την αύξηση της μακροχρόνιας ασθένειας, αλλά η χειρότερη ψυχική υγεία –ιδιαίτερα μεταξύ των νέων– είναι ένα βασικό μέρος της ιστορίας.
Υπολογίζοντας το κόστος
Είναι πολύ δύσκολο να ποσοτικοποιηθεί συγκεκριμένα το κόστος της πρόσφατης αύξησης της μακροχρόνιας ασθένειας, αλλά η κυβέρνηση πρέπει σαφώς να ξοδέψει πολύ περισσότερα για να στηρίξει έναν πιο άρρωστο πληθυσμό. Σύμφωνα με κυβερνητικούς υπολογισμούς, οι δαπάνες για την υποστήριξη ατόμων με αναπηρία και ατόμων με προβλήματα υγείας ανέρχονται επί του παρόντος σε 72 δισεκατομμύρια στερλίνες, έναντι μόλις 50 δισεκατομμυρίων λιρών το 2003.
Αυτό αναμένεται να αυξηθεί κατά περίπου £30 δις το 2028/29, σε £101 δις. Για να το θέσουμε αυτό σε προοπτική, η συνολική περικοπή 4 πόντων του Hunt στην National Insurance κατά τα τελευταία δύο δημοσιονομικά γεγονότα κόστισε 20 δισεκατομμύρια £. Η εξέταση του τι οδηγεί στην αύξηση των δαπανών δείχνει πόσο η επιδείνωση της ψυχικής υγείας αυξάνει τις κρατικές δαπάνες.
Οι προσωπικές πληρωμές ανεξαρτησίας (PIP), ένα μη ελεγμένο επίδομα, καταβάλλεται για να αντισταθμίσει το κόστος που σχετίζεται με τη ζωή με αναπηρία. Το 2019, υπήρχαν κατά μέσο όρο περίπου 2.200 νέα βραβεία PIP το μήνα στην Αγγλία και την Ουαλία, όπου η κύρια προϋπόθεση ήταν το άγχος και η κατάθλιψη – αυτό έχει υπερδιπλασιαστεί σε 5.300 το μήνα πέρυσι.
Η προσέγγιση της κυβέρνησης για την επιστροφή των ανθρώπων στην εργασία έχει στοχεύσει στον ρόλο της ψυχικής υγείας, τόσο στα λόγια όσο και στην πράξη. Ο Rishi Sunak έχει υποστηρίξει ότι οι καθημερινές ανησυχίες «υπερ-ιατροποιούνται», ενώ ο Mel Stride, υπουργός Εργασίας και Συντάξεων, έχει προτείνει ότι η κουλτούρα ψυχικής υγείας «έχει πάει πολύ μακριά». Και οι δύο έχουν υποστηρίξει ότι, σε πολλές περιπτώσεις, η επιστροφή των ανθρώπων στην εργασία μπορεί πραγματικά να βελτιώσει την ψυχική υγεία.