Ο συνδυασμός της πανδημίας, των τεράστιων λιστών αναμονής του NHS και μιας ροής ανησυχητικών αναφορών για την αυξανόμενη παχυσαρκία και τις ψυχικές ασθένειες στους νέους σημαίνει ότι τα καλά νέα για την υγεία των παιδιών έχουν γίνει μια σπάνια απόλαυση. Έτσι, μια μελέτη που δείχνει ότι η εισφορά στη βιομηχανία αναψυκτικών έχει φέρει απροσδόκητα οφέλη, ιδιαίτερα για τα μικρότερα παιδιά, αποτελεί έκπληξη αλλά και ανακούφιση. Ερευνητές στο Κέιμπριτζ και τη Γλασκώβη εξέτασαν αρχεία εξαγωγών δοντιών σε αγγλικά νοσοκομεία και διαπίστωσαν ότι μειώθηκαν κατά 12% κατά την περίοδο κατά την οποία εισήχθη η εισφορά – αν και τα παιδιά ηλικίας άνω των 10 ετών δεν παρουσίασαν βελτίωση.
Η αυξανόμενη ανησυχία για τα ποσοστά παχυσαρκίας ήταν αυτό που οδήγησε την πολιτική, η οποία τέθηκε σε ισχύ το 2018. Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε νωρίτερα αυτό το έτος έδειξε ότι η αναμόρφωση του προϊόντος στην οποία οδήγησε έκανε τη διαφορά. Περίπου 8% λιγότερα κορίτσια 6 ετών βρέθηκαν να είναι παχύσαρκα το 2020 από ό,τι θα συνέβαινε αν δεν είχε εισαχθεί ο φόρος. Το πιο πρόσφατο εύρημα βελτίωσης της οδοντικής υγείας των μικρών παιδιών μπορεί να θεωρηθεί ως ένα επιπλέον όφελος πέρα από τον αρχικό στόχο της απώλειας βάρους. Δεδομένου ότι η κακή οδοντική υγεία στην πρώιμη παιδική ηλικία συσχετίζεται με προβλήματα αργότερα, αυτή είναι μια αλλαγή με μακροπρόθεσμη σημασία καθώς και ένα προφανές πλεονέκτημα για τα παιδιά που έχουν αποφύγει τα σάπια δόντια.
Όπως πάντα, δεν είναι συνετό να συνάγουμε σαρωτικά συμπεράσματα από μία μόνο μελέτη. Επί του παρόντος, υπάρχουν πολύ λίγα στοιχεία σχετικά με τον αντίκτυπο των εισφορών στη ζάχαρη, αν και χώρες, όπως η Γαλλία και το Μεξικό, έχουν επίσης επιβάλει χρεώσεις με στόχο να παρακινήσουν τους κατασκευαστές να παράγουν λιγότερο ανθυγιεινά τρόφιμα. Ενώ αυτό το κομμάτι της έρευνας βασίστηκε σε δεδομένα νοσοκομείων, υπάρχουν λόγοι να ανησυχούμε ιδιαίτερα για την οδοντική υγεία των παιδιών ευρύτερα. Η πανδημία κατέστησε δυσκολότερη την πρόσβαση στην περίθαλψη, ενώ η αποχώρηση των οδοντιάτρων από το NHS είχε οδηγήσει ορισμένες κομητείες να χαρακτηρίζονται ως «οδοντιατρικές έρημοι».
Ωστόσο, συνολικά, οι δύο μελέτες προσφέρουν ελπιδοφόρες ενδείξεις για τα αποτελέσματα που μπορούν να επιτευχθούν από πολιτικούς που είναι διατεθειμένοι να προβούν σε ενεργές δημοσιονομικές και ρυθμιστικές παρεμβάσεις για τη στήριξη της δημόσιας υγείας. Μετά από χρόνια κατά τα οποία τα εθελοντικά προγράμματα για τη βιομηχανία και η υπερβολική έμφαση στον ρόλο των ωθήσεων συμπεριφοράς ήταν τα προτιμώμενα εργαλεία των υπευθύνων χάραξης πολιτικής, ο φόρος ζάχαρης – που οδήγησε σε μείωση 21,6% της συνολικής περιεκτικότητας σε ζάχαρη των αναψυκτικών του Ηνωμένου Βασιλείου – ήταν μια παραδοχή ότι αυτό η προσέγγιση είχε αποτύχει.
Η κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον έδωσε υποσχέσεις για τα τρόφιμα που δεν τήρησε, ενώ η απαγόρευση διαφήμισης πρόχειρου φαγητού σε παιδιά καταργήθηκε από τη Λιζ Τρας. Ωστόσο, ενώ οι ιδεολόγοι κατά των ρυθμίσεων και οι λομπίστες της βιομηχανίας τροφίμων αναμένεται να συνεχίσουν να αντιτίθενται σε μέτρα που περιορίζουν τις επιχειρήσεις να κάνουν ό,τι επιλέγουν, χωρίς κίνητρο αλλά το κέρδος, τα στοιχεία από τις δημοσκοπήσεις είναι ότι το κοινό υποστηρίζει μια πιο σκληρή στάση της κυβέρνησης.
Τα μέτρα δημόσιας υγείας και ασφάλειας που κάποτε θεωρούνταν αμφιλεγόμενα, όπως η απαγόρευση του καπνίσματος και οι υποχρεωτικές ζώνες ασφαλείας, θεωρούνται πλέον ευρέως ως απαράδεκτα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο η αρχή πίσω από την εισφορά αναψυκτικών δεν μπορούσε να εφαρμοστεί σε άλλα ποτά και τρόφιμα. Δεδομένου του βάρους των αποδεικτικών στοιχείων σχετικά με τις συνδέσεις μεταξύ της κακής διατροφής και της κακής υγείας και της μη βιώσιμης πίεσης στο NHS, οι πολιτικοί που κάθονται πίσω και δεν κάνουν τίποτα θα πρέπει να είναι εκτός συζήτησης.