ΗΠΑ Μελέτη: Το πρόγραμμα προσωρινής βοήθειας για άπορες οικογένειες Temporary Assistance for Needy Families (TANF), το οποίο θεσπίστηκε το 1996 και ανανεώθηκε το 2005, αποτέλεσε μια σημαντική μεταρρύθμιση του συστήματος πρόνοιας των ΗΠΑ. Ωστόσο, μετά την ανανέωσή του, λίγες μελέτες έχουν εξετάσει τις επιπτώσεις του στα παιδιά. “Το δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας έχει σημασία”, λέει η Donna Ginther, διακεκριμένη καθηγήτρια οικονομικών Roy A. Roberts στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας. “Και η πρόσβαση στο δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας έχει αντίκτυπο στην κακοποίηση των παιδιών”.
Το νέο της άρθρο ” Συσχετίσεις μεταξύ των κρατικών πολιτικών Προσωρινής Βοήθειας για Άπορες Οικογένειες TANF, της εμπλοκής των υπηρεσιών παιδικής προστασίας και της τοποθέτησης σε ανάδοχη οικογένεια” διαπιστώνει ότι οι αυξήσεις στον αριθμό των περιπτώσεων Προσωρινής Βοήθειας για Άπορες Οικογένειες TANF συνδέθηκαν με σημαντικές μειώσεις στον αριθμό των θυμάτων παραμέλησης και των τοποθετήσεων σε ανάδοχες οικογένειες. Το άρθρο δημοσιεύεται στο τεύχος Δεκεμβρίου του Health Affairs. “Είδαμε διπλασιασμό της παιδικής φτώχειας μεταξύ του 2000 και του 2016 εδώ στο Κάνσας και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχει αρχίσει να μειώνεται λίγο. Με τόσα πολλά παιδιά σε νοικοκυριά με χαμηλό εισόδημα, η φτώχεια είναι αυτό που συνήθως κάνει τους ανθρώπους να ασχολούνται περισσότερο με τις Υπηρεσίες Προστασίας Παιδιών”, λέει η ίδια.
Η μελέτη, την οποία συνέγραψε μαζί με τη Michelle Johnson-Motoyama του Κρατικού Πανεπιστημίου του Οχάιο, χρησιμοποίησε εργαλειακές μεταβλητές, αμφίδρομες σταθερές επιδράσεις και μελέτες γεγονότων για να εξετάσει τις συσχετίσεις μεταξύ των πολιτικών Προσωρινής Βοήθειας για Άπορες Οικογένειες TANF σε επίπεδο πολιτείας, της εμπλοκής των υπηρεσιών προστασίας παιδιών και της τοποθέτησης σε ανάδοχη οικογένεια κατά την περίοδο 2004-2016. Διαπίστωσαν ότι κάθε πρόσθετη πολιτική Προσωρινής Βοήθειας για Άπορες Οικογένειες TANF που περιόριζε την πρόσβαση σε παροχές σχετιζόταν με 13% μείωση του φόρτου εργασίας Προσωρινής Βοήθειας για Άπορες Οικογένειες TANF. Επιπλέον, οι αυξήσεις του φόρτου εργασίας Προσωρινής Βοήθειας για Άπορες Οικογένειες TANF συνδέονταν με σημαντικές μειώσεις στον αριθμό των θυμάτων παραμέλησης και των τοποθετήσεων σε ανάδοχες οικογένειες. Ενώ οι περιορισμοί στην πρόσβαση στην Προσωρινή Βοήθεια για Άπορες Οικογένειες TANF σχετίζονταν με περισσότερα από 44 επιπλέον θύματα παραμέλησης ανά 100.000 παιδιά του παιδικού πληθυσμού και με 19 έως 22 επιπλέον παιδιά ανά 100.000 που τοποθετούνταν σε ανάδοχες οικογένειες.
Όμως, παρά τα οφέλη αυτά, η πολιτική συχνά μπαίνει εμπόδιο στις πολιτικές κοινής λογικής. “Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που πιστεύουν ότι κάθε επιδότηση δημιουργεί εξάρτηση”, λέει ο Ginther. “Αντίθετα, η έρευνά μας δείχνει ότι η πρόσβαση στο δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας με τη μορφή των παροχών Προσωρινής Βοήθειας για Άπορες Οικογένειες TANF συμβάλλει στη μείωση της παραμέλησης και των τοποθετήσεων σε ανάδοχες οικογένειες”. Η Ginther διανύει τώρα το 20ό έτος της θητείας της στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης KU και ειδικεύεται στα οικονομικά της εργασίας. Είναι επίσης διευθύντρια του Ινστιτούτου Πολιτικής και Κοινωνικής Έρευνας, ενός διεπιστημονικού κέντρου της πανεπιστημιούπολης για καθηγητές και φοιτητές που κάνουν χρηματοδοτούμενο έργο στις κοινωνικές και συμπεριφορικές επιστήμες.
