Οι γιατροί και οι ασφαλιστικές εταιρείες υγείας είναι σαν το πετρέλαιο και το νερό, ή έτσι και οι δύο πλευρές μπορούν να σκεφτούν. Όμως, μετά από προσεκτικότερη ανασκόπηση, είναι στην πραγματικότητα πιο ομοειδή από ό, τι δεν είναι και το κλειδί για τη βελτίωση του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης είναι μια προσπάθεια συνεργασίας και από τις δύο πλευρές για να λειτουργήσει. Τόσο οι γιατροί όσο και οι ασφαλιστές υγείας έχουν κοινό στόχο – να διατηρούν τους ανθρώπους υγιείς. Για το ιατρικό επάγγελμα, αυτό βασίζεται στον λόγο για τον οποίο ακολούθησαν αυτό το λειτούργημα, δηλαδή για να θεραπεύσουν τους ανθρώπους. Υπάρχει μια προσωπική ικανοποίηση για να μπορέσει να βοηθήσει κάποιον να ανακάμψει από μια ασθένεια. Για τις ασφαλιστικές εταιρείες, θα μπορούσε να βασιστεί στο οικονομικό κίνητρο να απομακρυνθούν οι άνθρωποι από το νοσοκομείο και να μειωθεί το κόστος για τη φροντίδα τους. Υπάρχουν όμως νοσοκόμες και γιατροί που δουλεύουν επίσης για την εταιρεία και οι στόχοι τους είναι οι ίδιοι με αυτούς που θεραπεύουν τον ασθενή – για να κρατούν τους ανθρώπους υγιείς και να απολαμβάνουν παραγωγική ζωή.
Το 98% των παρόχων κάνει το σωστό. Είναι το 2% που το καταστρέφει για όλους τους άλλους. Η συντριπτική πλειοψηφία των γιατρών διατηρεί κάτω το κόστος, αλλά μερικές υπερβολές προκαλούν προβλήματα λόγω περιττών χρεώσεων. Για τους γιατρούς, σχεδόν όλοι οι πάροχοι δεν πληρώνονται επιπλέον για να δώσουν ενδοφλέβια φάρμακα σε αντίθεση με χάπια για τους ασθενείς τους. Οι περισσότερες επισκέψεις είναι ιατρικά απαραίτητες και βλέπουν τους ασθενείς μόνο όταν χρειάζονται φροντίδα. Δεν τους λένε να έρχονται κάθε εβδομάδα για χρόνιες καταστάσεις που δεν χρειάζεται να παρακολουθούνται συχνά. Δεν τους παρέχονται φάρμακα που πρέπει να πληρώσουν μετρητά στο γραφείο.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν πάντα μερικές από τις υπερβολικές τιμές που φαίνεται να χρεώνουν τις ασφαλιστικές εταιρείες στο υψηλότερο επίπεδο για κάθε ασθενή και μερικές φορές βλέπουν τους ασθενείς πιο συχνά από ό, τι χρειάζονται, ή συνταγογραφούν φάρμακα που δεν είναι κατάλληλα. Το μόνο συμπέρασμα που πρέπει να καταλήξουμε είναι ότι το κάνουν για τα χρήματα.
Οι ασφαλιστικές εταιρείες αναγκάζονται να δημιουργήσουν προγράμματα για την παρακολούθηση αυτών των παρόχων, διότι δεν είναι δίκαιο για όλους τους άλλους που πληρώνουν τα ασφάλιστρά τους να ξοδέψουν τα χρήματά τους για επισκέψεις ή φροντίδα που δεν είναι απαραίτητες. Αυτό θα μπορούσε να αυξήσει το βάρος της τεκμηρίωσης για εκείνους τους γιατρούς που κάνουν το σωστό, καθώς πλησιάζουν στη διαδικασία εξεύρεσης εκείνων που δεν είναι τόσο άμεσα. Το κόστος της περίθαλψης είναι κάτι που όλοι πρέπει να γνωρίζουν, αλλά λίγοι από εμάς είναι σε θέση να το υπολογίσουν πραγματικά μέχρι την ολοκλήρωση της υπηρεσίας. Οι γιατροί δεν ξέρουν πόσο κοστίζουν τα πράγματα, εκτός εάν πρόκειται απλώς για επίσκεψη στο γραφείο τους. Υπάρχουν τόσες πολλές μεταβλητές στην περίπτωση που κάποιος αναγκάζεται να πάει στο νοσοκομείο.
Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε εκ των προτέρων ποιο μπορεί να είναι το κόστος. Τα πάντα χρεώνονται ξεχωριστά και υπάρχουν περίπλοκες συμφωνίες μεταξύ νοσοκομείων, ασφαλιστικών εταιρειών, συμμετεχόντων γιατρών και άλλων. Οι ασθενείς μπορούν να ρωτήσουν για το μερίδιό τους, αλλά είναι συχνά πολύ περίπλοκο να απαντήσουμε άμεσα στην ερώτηση. Οι ασφαλιστικές εταιρείες ενδέχεται να γνωρίζουν τα ιδιαίτερα ποσοστά τους για ορισμένες διαδικασίες, αλλά είναι δύσκολο να γνωρίζουμε εκ των προτέρων εάν υπάρχουν επιπλοκές που ενδέχεται να απαιτούν πρόσθετα φάρμακα ή φροντίδα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο «είναι σχεδόν αδύνατο να απαντήσουμε σε αυτό το κόστος».
