Γιατί τα παιδιά σήμερα δείχνουν μια απάθεια για τη συμμετοχή στην καθημερινότητα της ζωής; Γιατί εμφανίζουν έλλειψη κινήτρων να προσπαθήσουν για το σχολείο και τις σχολικές τους υποχρεώσεις;
Συχνά οι γονείς παραπονιούνται πως το παιδί τους είναι αδιάφορο, απορροφημένο στο δικό του κόσμο, του διαδικτύου και του YouTube, ή πως τεμπελιάζει τόσο στο σχολείο όσο και μέσα στο σπίτι.
Απάθεια «και μένα τι με νοιάζει» αναβλητικότητα «σε λίγο …» εναντίωση «άσε με ήσυχο»
Μήπως εμείς οι γονείς ευθυνόμαστε για τη μαλθακότητα και την αδιαφορία των παιδιών; Μήπως αυτή η εικόνα άρχισε από την ηλικία που το παιδί μας ήταν βρέφος ή νήπιο και του συμπεριφερόμασταν σα να ήταν “βασιλιάς” ; Πολλοί σημερινοί γονείς θεωρούν ότι είναι καλοί και ότι αποδεικνύουν την αγάπη για τα παιδιά τους φροντίζοντας να μην τους λείψει τίποτα, να μη νιώσουν ποτέ πληγωμένα, να μην αντιμετωπίσουν ποτέ κάτι δυσάρεστο ούτε να νιώσουν πόνο.
Μότο τους είναι «Ποιος θα μιλήσει στο δικό μου παιδί …»;
Όταν κάποιος αδικήσει το παιδί τους ή το προσβάλει σπεύδουν να βάλουν στη θέση του τον κακό που επιχειρεί να ενοχλήσει το παιδί τους. Το συμμαθητή του που το χτύπησε, τη δασκάλα που το μάλωσε, την πωλήτρια στο μαγαζί που του έκανε παρατήρηση, το γείτονα που το προσέβαλε, τον προπονητή που τον υποτίμησε μπροστά στους άλλους.
Η γενιά των παραχαϊδεμένων και των εγωκεντρικών παιδιών Επισημαίνεται ότι οι υπερπροστατευτικοί γονείς πνίγουν το παιδί τους μεταλλάσσοντάς το μελλοντικά σε ανώριμο έφηβο, ενήλικα με μειωμένα κίνητρα, και γενικότερα του μαθαίνουν να ζει χωρίς να γνωρίζει πως είναι να προσπαθείς για να επιβιώσεις. Οι γονείς του κλείνουν τα αυτιά και τα μάτια, του δένουν τα χέρια και το απομακρύνουν από την πραγματική ζωή και την κοινωνία.
Ανταγωνισμός, συναγωνισμός, αντιπαλότητα, βία, επιθετικότητα είναι όλα διαφορετικές πλευρές της ζωής
Υπερπροστατεύοντας τα παιδιά μας δεν τους επιτρέπουμε να μάθουν να αμύνονται, να μάθουν να διεκδικούν, να μάθουν να αυτοπροστατεύονται, να προσπαθούν, να λύνουν μόνα τους τα προβλήματά τους και να ανεξαρτητοποιούνται, να μαθαίνουν από τα λάθη τους και να βελτιώνονται.
Τα σύγχρονα παιδιά μαθαίνουν να μην προσπαθούν, να μην κουράζονται
Αφήστε τα παιδιά σας να ταλαιπωρηθούν και να προσπαθήσουν, μην τα διευκολύνετε. Όλα τα παιδιά στην ηλικία των 3-4 χρονών περνούν την περίοδο της ανεξαρτητοποίησής τους. Αυτό σημαίνει ότι θέλουν να προσπαθούν να τα κάνουν όλα μόνα τους, θέλουν να φάνε, να ντυθούν, να πλύνουν πιάτα, να κουβαλήσουν ψώνια, να ποτίσουν, να συμμετέχουν με το δικό τους αδέξιο τρόπο μέσα στην οικογένεια αλλά και την κοινωνική ζωή (σχολείο, παιδική χαρά, γήπεδο). Εμείς οι γονείς σε αυτό το σημαντικό στάδιο της ανάπτυξης αντί να το ενθαρρύνουμε «κάνε, προσπάθησε, δοκίμασε», του αποδυναμώνουμε την έμφυτη επιθυμία για δράση για ανεξαρτητοποίηση και εξερεύνηση.
Τα καθημερινά δικά μας «μη», «όχι», «πρόσεχε», «δεν είναι για σένα», «είσαι μικρός ακόμα» αναστέλλουν την πρωτοβουλία και τη δράση
Το απαίδευτο μυαλό και σώμα τους σε συνδυασμό με την υπερπροστασία αποδυναμώνει τα κίνητρα για νέα πράγματα, την πρωτοβουλία και τη δράση, τα καταδικάζει σε σταδιακό εφησυχασμό, ενώ μειώνει τα κίνητρα για συμμετοχή και αυτενέργεια σε κάθε είδους εργασία. Όταν αυτά μεγαλώσουν και πάνε στο σχολείο, αρχίζουμε να απαιτούμε συνέπεια, συμμετοχή και προσπάθεια.
Ένα άλλο λάθος των γονέων είναι ότι επιβραβεύουν συνεχώς το παιδί τους χωρίς εμφανή πραγματικό λόγο
Η συνεχής επιβράβευση χωρίς εμφανή λόγο δημιουργεί στο παιδί μια επίπλαστη σημαντικότητα, το μαθαίνει να χαίρεται – υπερηφανεύεται για διακρίσεις που δεν τις αξίζει και κυρίως δεν έχει προσπαθήσει για αυτές. Είναι συχνό ένας μαθητής να παίρνει πολύ καλύτερους βαθμούς στον έλεγχο προόδου ενώ πραγματικά είναι ένας μαθητής κάτω του μετρίου «η μητέρα ζήτησε από το δάσκαλο να είναι επιεικής με το παιδί της για να μην πληγωθεί», άλλο ένα συχνό παράδειγμα ειδικής μεταχείρισης.
Τα παιδιά της εποχής μας μαθαίνουν να ζουν σε καθεστώς ειδικής μεταχείρισης
Οι γονείς δικαιολογούν τα παιδιά τους για όλα. Τα παιδιά εκμεταλλεύονται αυτή την ανοχή και την ειδική μεταχείριση. Το παιδί όμως δεν είναι ανόητο, γνωρίζει ακριβώς ποιες είναι οι πραγματικές του ικανότητες, απλά μαθαίνει να ζει σε ένα περιβάλλον που του δικαιολογεί όλες του τις αδυναμίες και βέβαια νιώθει χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Η αυτοεκτίμηση κτίζεται μέσα από την καθημερινή μας συμμετοχή και προσπάθεια
Όταν οι γονείς δεν επιτρέπουν, δεν αφήνουν το παιδί τους να δοκιμάζει τις δυνάμεις του στις κοινωνικές προκλήσεις, στον ανταγωνισμό, στη συμμετοχή, τότε είναι που αντιλαμβάνεται ότι η συνεχής και άμετρη επιβράβευση που του προσέφεραν καθημερινά ήταν επίπλαστη, αφού βλέπει το συναγωνισμό και συνειδητοποιεί ότι οι άλλοι είναι πολύ καλύτεροι από αυτό και νιώθει πραγματικά μειονεκτικά.