Σίγουρα εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Τι γίνεται όμως όταν το παιδί σας κυνηγάει σχεδόν εμμονικά το τέλειο, νιώθοντας ασύλληπτη απογοήτευση όταν επιτυγχάνει κάτι λιγότερο από αυτό;
Είναι δείγμα σωστής νοοτροπίας όταν ένα παιδί βάζει υψηλούς στόχους, γιατί έτσι βελτιώνεται και ανακαλύπτει τα πραγματικά όρια των δυνατοτήτων του, όμως αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την τελειομανία. Στη δεύτερη περίπτωση, απλά πιέζει αφόρητα τον εαυτό του να καταφέρει το απόλυτο, χωρίς να έχει τη δυνατότητα διαχείρισης αυτού που στο μυαλό του θεωρείται αποτυχία.
Κατ’ουσίαν, ένα παιδί με τάσεις τελειομανίας δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι δεν έχει αποτύχει και ότι απλά οι προσδοκίες του ήταν ανεδαφικές. Αν μπορούσε να δει τα πράγματα στοιχειωδώς πιο ρεαλιστικά, θα καταλάβαινε πότε πραγματικά τα έχει πάει αντικειμενικά περίφημα και πότε όχι.
Μέσω της τελειομανίας, πάει περίπατο αυτό που ονομάζεται κοινή λογική. Το παιδί δεν είναι σε θέση να σκεφτεί καθαρά μόνο του ή έστω να ακούσει τους γονείς ότι αυτό που επιδιώκει δε γίνεται να επιτευχθεί, ακόμα κι αν δώσει τον καλύτερο εαυτό του. Το αποτέλεσμα είναι να έχει φρούδες ελπίδες και οι απογοητεύσεις να διαδέχονται η μία την άλλη.
Ένα παιδί με τάσεις μεγαλομανίας είναι «τσακωμένο» με την ήττα και άκρως κακομαθημένο, αφού αν δε γίνουν τα πράγματα ακριβώς όπως τα έχει στο κεφάλι του, εκνευρίζεται και αντιδρά άσχημα. Και βέβαια δεν έχει την ωριμότητα να πάρει μαθήματα μέσα από μια αποτυχία.
Όταν το παιδί δεν έχει ρεαλιστικές προσδοκίες από τον εαυτό του και τη ζωή, χάνει στιγμές και το «ταξίδι» μέχρι τον τελικό στόχο. Είναι εμμονικά προσηλωμένο στο αποτέλεσμα και το μόνο που το απασχολεί είναι ο τρόπος με τον οποίο θα το επιτύχει.
Πολλές φορές θα το δείτε να είναι άκρως ανταγωνιστικό και με έλλειψη πρόθεσης για συνεργασία. Θεωρεί ότι μόνο αν αναλάβει τα πάντα, τα πράγματα θα πάνε καλά και πως οι άλλοι αντί να βοηθήσουν, θα του δημιουργήσουν προβλήματα.