Η βία στα σχολεία, όπου κάποτε θεωρείτο μέρος της «πλάκας» μεταξύ των παιδιών και τρόπος « σκληραγώγησης « για να βγουν στην κοινωνία, τώρα αναγνωρίζουμε ότι πρόκειται για αντικοινωνική συμπεριφορά, που τραυματίζει εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο και εμποδίζει την ομαλή σχολική ζωή.
Αρκετοί ενήλικες δε, μέσα στο θεραπευτικό πλαίσιο αναφέρουν σαν επώδυνο και τραυματικό γεγονός την κοροϊδία και την απομόνωση κατά την διάρκεια των σχολικών τους χρόνων. Όπως σημειώνει η Ερμίνα Γάκη Μ.Α. Συμβουλευτική Ψυχολόγος Παν/μίου Keele Αγγλίας, ο σχολικός εκφοβισμός επεκτείνεται και πέρα από τα σχολεία, όπως την γειτονιά, την κατασκήνωση και τους αθλητικούς συλλόγους.
Η βία μεταξύ συνομηλίκων εκδηλώνεται με διάφορες μορφές όπως: σωματική, συναισθηματική, λεκτική, σεξουαλική, ηλεκτρονική και μπορεί να φτάσει ακόμη και στον θάνατο.
Έρευνες που έχουν γίνει σε παιδιά ηλικίας 12-18 ετών αναφέρουν ότι 22-30% έχουν δεχθεί σχολικό εκφοβισμό. Τα αίτια της σχολικής βίας είναι: άγνοια, μίμηση, επίδραση από την ομάδα των συνομηλίκων, μη επαρκής επιτήρηση από το σπίτι, ηρωοποίηση, κακοποίηση, θύματα βίας, χαμηλή αυτοεκτίμηση, ζήλεια, έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων, προσωπικές συγκρούσεις.
Το παιδί που εκφοβίζει βιώνει εσωτερικά την ανάγκη να εκτονώσει τον θυμό και την επιθετικότητά του, γι αυτό θα επιλέξει για στόχο ένα παιδί λιγότερο ισχυρό σωματικά και συναισθηματικά, με ενδεχόμενα χαμηλή αυτοεκτίμηση, εσωστρέφεια, αλλά και «παιδιά στόχους» που έχουν υψηλές ηθικές αρχές, αποστροφή προς την βία, ευαισθησία, συμπόνια, δημιουργικότητα, υπευθυνότητα και ανεξαρτησία.
Γι αυτό είναι πολύ σημαντική η παρέμβαση των εκπαιδευτικών, χρησιμοποιώντας για παράδειγμα «υπόδυση ρόλου» (role-play) ανάμεσα στα παιδιά, αλλά και ενημέρωση των γονιών, για να σταματήσει το φαινόμενο και να ενισχυθεί η αυτοεκτίμηση των παιδιών.
