Το πώς μπορεί όμως η καθιστική ζωή και η αδράνεια να προκαλέσουν δύσπνοια, δυσφορία, μυϊκή αδυναμία είναι κάτι που φωτίζει μια πρόσφατη μελέτη δημοσιευμένη στο επιστημονικό περιοδικό του Αμερικανικού Κολεγίου Καρδιολογίας (JACC).
Στη μελέτη αυτή αποτυπώνεται το πώς μπορεί ένας άνθρωπος που δεν ασκείται και κάνει καθιστική ζωή να εμφανίσει τα συμπτώματα αυτά που μοιάζουν με συμπτώματα καρδιακής ανεπάρκειας χωρίς οι καρδιολογικές εξετάσεις να δείχνουν ότι η καρδιά πάσχει.
Παρότι η καρδιά διατηρεί την ικανότητά της να λειτουργεί ικανοποιητικά σαν αντλία (δηλαδή να διατηρεί φυσιολογικό το κλάσμα εξωθήσεως της), ο άρρωστος παραπονείται για συμπτώματα που μοιάζουν με συμπτώματα καρδιακής ανεπάρκειας. Επιστημονικά, το φαινόμενο αυτό εξηγείται από την εμφάνιση μιας χρόνιας, τελείως ασυμπτωματικής φλεγμονής που οδηγεί σε αδυναμία και ατροφία των μυών και του μυοκαρδίου με εναπόθεση λίπους στην κοιλιά (εικόνα κεντρικής παχυσαρκίας).
Γενικά, η ακινησία σε συνδυασμό με το πάχος και τη συνύπαρξη άλλων χρόνιων παθήσεων από άλλα όργανα και ιστούς, όπως π.χ. οι αρθρώσεις (αρθρίτιδες), οδηγεί σε κλινική εικόνα καρδιακής ανεπάρκειας που, με την πάροδο του χρόνου, γίνεται και εργαστηριακά αντιληπτή.
Κατά συνέπεια, το ερώτημα που τίθεται είναι το πώς θα αντιμετωπισθεί το θέμα αυτό. Η απάντηση σε αυτόν τον προβληματισμό είναι ότι πρέπει να αντιμετωπισθεί με προγραμματισμένη και όχι υπερβολική άσκηση, π.χ. ελαφρό τρέξιμο ή ποδήλατο. Η απότομη έντονη άσκηση δεν ωφελεί. Αντίθετα μπορεί και να βλάψει.
Ο συνδυασμός της οργανωμένης άσκησης με την απώλεια βάρους για τους παχύσαρκους καθώς και η αντιμετώπιση τυχόν υπαρχόντων εξωκαρδιακών προβλημάτων από άλλα όργανα του σώματος θεωρείται αυτονόητος, προκειμένου η προοδευτικά αυξανόμενη άσκηση να οδηγήσει σε θετικά αποτελέσματα εξαλείφοντας τη δυσφορία, τη δύσπνοια και την αδυναμία που είναι ενοχλήματα τα οποία ουσιαστικά καθηλώνουν και αδρανοποιούν κάθε άνθρωπο.
