Μπορούμε πλέον να μιλήσουμε για την αυτοφροντίδα, η οποία αποτελεί μία θετική στροφή προς τον εαυτό και να την δούμε ως μία διεργασία απότοκη των πρώτων μας σχέσεων. Ας εστιάσουμε στα δυο σκέλη του ορισμού της αυτοφροντίδας. Πρόκειται για μία θετική στροφή στον εαυτό, η οποία είναι μία πράξη αγάπης και φροντίδας για εμάς. Φυσικά το ότι αποζητούμε χρόνο και ενέργεια για εμάς αποτελεί μία στάση σεβασμού προς τον εαυτό.
Η στάση αυτή πιθανόν να προκύπτει από την καλή φροντίδα που έχουμε οι ίδιοι πάρει από το οικογενειακό μας περιβάλλον. Ακόμη η στάση αυτή δεν μας φαντάζει εγωιστική γιατί έχουμε μάθει από μικροί ότι για να δώσεις χρειάζεται να έχεις πάρει. Επίσης για να συνεχίζει κανείς να δίνει χρειάζεται να έχει την ικανότητα να φροντίζει και τον εαυτό του. Σκεφτείτε αμέτρητα παραδείγματα στην καθημερινή μας ζωή. Πόσο πιο γεμάτη νιώθει μία μητέρα, όταν έχει τη δυνατότητα να βρει χρόνο και ανθρώπους γύρω της που θα την διευκολύνουν να φροντίσει τον εαυτό της. Πόσο πιο χαρούμενα ασκεί τα γονεϊκά της καθήκοντα. Πόσο περισσότερη ενέργεια μπορούν να δώσουν οι γονείς στα παιδιά τους όταν μπορούν ως ζευγάρι να στραφούν ο ένας στον άλλο και να αλληλοφροντιστούν.
Σκεφτείτε μία εταιρεία ή γενικότερα έναν εργασιακό πλαίσιο που δίνει χώρο στους εργαζομένους του για να φροντιστούν. Έναν χώρο που δεν τους απομυζά αλλά τους δίνει τη δυνατότητα να φροντίσουν και οι ίδιοι τους εαυτούς τους. Έναν εργασιακό χώρο, στον οποίο γίνονται σεβαστά τα ωράρια εργασίας, οι διακοπές, η οικονομική ασφάλεια και σταθερότητα. Οι εργαζόμενοι τότε βρίσκουν τον χρόνο να στρέψουν το ενδιαφέρον στον εαυτό τους και να φροντίσουν την υγεία και την προσωπική τους ζωή.
Σκεφτείτε ένα σχολείο όπου δεν αγωνιζόμαστε μόνο για τις επιδόσεις αλλά υπάρχει χώρος και για την φροντίδα. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπου οι δάσκαλοι έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν όσα τους προβληματίζουν και τους δυσκολεύουν. Ένα σχολικό περιβάλλον όπου ο καθένας μπορεί να δώσει στον εαυτό του τη δυνατότητα να φροντιστεί, να ακουστεί και να εκφραστεί. Πόσο ευτυχέστερα θα λειτουργούσαν όλοι: μαθητές, δάσκαλοι και γονείς. Και πόσο πιο αποδοτική θα ήταν η μάθηση τελικά.
Σκεφτείτε έναν άνθρωπο ο οποίος έχει φροντιστεί και έχει μάθει να αξιολογεί υψηλά την αξία της υγείας του και γενικότερα την ευζωία. Είναι πολύ πιθανόν να υιοθετήσει μία στάση πρόληψης και προαγωγής της υγείας του, σωματικής και ψυχικής. Είναι δυνατό να προλάβει θέματα υγείας που πρόκειται να παρουσιαστούν. Μπορούμε να σκεφτούμε άπειρα ακόμη παραδείγματα γιατί η φροντίδα αγγίζει όλο το εύρος της ανθρώπινης ζωής και αποτελεί βασικό συστατικό όλων των τομέων της καθημερινότητας.
Είναι σαφές λοιπόν ότι και η ίδια η αυτοφροντίδα λαμβάνει χώρα μέσα στις σχέσεις: παρελθούσες και τωρινές. Ωστόσο ακόμη και αν δεν είχαμε τη δυνατότητα από μικροί να λάβουμε την κατάλληλη εκείνη φροντίδα, η οποία μας οδηγεί στο να σεβόμαστε και να αποζητούμε την φροντίδα του εαυτού, μπορούμε να δημιουργήσουμε επανορθωτικές για εμάς εμπειρίες στο παρόν. Μπορούμε να αναζητήσουμε έναν αρκετά καλό σύντροφο, φίλο, μέντορα, θεραπευτή.
Σύμφωνα με τον J. D. Guy, η απαραίτητη προϋπόθεση για έναν υγιή εαυτό είναι η δημιουργία γύρω μας ενός δικτύου διαπροσωπικών σχέσεων, μέσα στις οποίες αναγνωριζόμαστε ως πρόσωπα με ανάγκες, ικανότητες και χαρίσματα. Σχέσεων που θα μας παρέχουν την φροντίδα, τον έπαινο, την υποστήριξη, την ψυχική δύναμη και ενέργεια. Και ακόμη σχέσεων που θα προσφέρουν νόημα στη ζωή μας.