Τα βαριά μπουκάλια νερού είναι πλέον πιο συνηθισμένα από τα χαλάκια γιόγκα, ως κομψές εκφράσεις της δέσμευσης για ευεξία, με τη στενή σχέση των ιδιοκτητών με τις πηγές ενυδάτωσής τους να γίνονται δυνητικά ανθυγιεινές προσκολλήσεις. Η τάση για τη συναισθηματική υποστήριξη του μπουκαλιού νερού εμφανίστηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατά τη διάρκεια του lockdown, εν μέρει από τη δημιουργό περιεχομένου Christina Najjar, πιο γνωστή ως Tinx, η οποία είπε ότι ένα επαναχρησιμοποιούμενο δοχείο νερού «άλλαξε κυριολεκτικά τη ζωή της», αφού παρατήρησε supermodels να κουβαλούν το αντικείμενο.
Τώρα το hashtag του μπουκαλιού νερού συναισθηματικής υποστήριξης έχει λάβει 64 εκατομμύρια προβολές στο TikTok. Η Αυστραλή κατασκευαστής επαναχρησιμοποιήσιμων μπουκαλιών νερού, Frank Green, οδήγησε το συνεχιζόμενο κύμα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, με την τάση να οδηγεί το δικό του hashtag της επιχείρησης σε 123,7 εκατομμύρια προβολές στο TikTok. «Αυτή είναι η περιοχή των Καρντάσιαν», λέει ο ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος του Φρανκ Γκριν, Μπέντζαμιν Γιανγκ. Ανταποκρινόμενη στην τάση, η εταιρεία προχώρησε σε μεγάλο βαθμό, κυκλοφόρησε μια έκδοση δύο λίτρων του επαναχρησιμοποιήσιμου μπουκαλιού της στα τέλη Αυγούστου, με ενσωματωμένο καλαμάκι, που κρατάει τα κλικ.
«Το μπουκάλι αύξησε τις συνολικές πωλήσεις για την επιχείρησή μας κατά 15%, χωρίς κανιβαλισμό από τα άλλα προϊόντα μας», λέει ο Young. «Είναι η συνιστώμενη ποσότητα νερού που πρέπει να καταναλώνει μια γυναίκα την ημέρα. Με το μπουκάλι, δεν χρειάζεστε μια εφαρμογή για να δείτε πόσο νερό έχετε καταναλώσει. Είναι ακριβώς μπροστά σας». «Ζυγίζουν πολύ στην αρχή της ημέρας όταν είναι γεμάτα, αλλά υπάρχει αυτή η νοοτροπία «νομίζω ότι μπορώ, νομίζω ότι μπορώ», που σε κάνει να νιώθεις καλύτερα όσο περισσότερο πίνεις».
Η κωμικός, podcaster και μοντέλο Aurelia St Clair με έδρα τη Μελβούρνη, ανάρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την προσκόλλησή τους σε ένα μπουκάλι νερό δύο λίτρων. Είναι μια σχέση που εντάθηκε μετά την απώλεια της έκδοσης 1,5 λίτρων. «Φοβάμαι πολύ να το πάρω μαζί μου παντού γιατί τι θα γινόταν αν το χάσω;» Λέει η Σεντ Κλερ. «Δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω που συμβαίνει ξανά. Το παίρνω από δωμάτιο σε δωμάτιο μαζί μου.» «Ξεκίνησε ως ένας τρόπος να φροντίζω το δέρμα μου πίνοντας περισσότερο νερό, αλλά έχει γίνει κάτι άλλο».
Ο κλινικός ψυχολόγος του Καθολικού Πανεπιστημίου της Αυστραλίας και ειδικός σε διαταραχές αποθησαυρισμού, ο αναπληρωτής καθηγητής Keong Yap, συγκρίνει το νέο φαινόμενο με αντικείμενα που χρησιμοποιούν τα βρέφη για να καταπραΰνουν το άγχος, όπως γεμιστά παιχνίδια και κουβέρτες ασφαλείας. «Είναι αντικείμενα που δεν μπορούν να μας προδώσουν», λέει ο Yap. «Είναι αξιόπιστα και προβλέψιμα, σε αντίθεση με τους ανθρώπους που μπορούν να μας βλάψουν».
Η προσκόλληση των ενηλίκων με αντικείμενα ανάγεται στους πρώτους μας προγόνους με στοιχειώδη εργαλεία και διαμορφώνεται εύκολα με πράγματα που μας βοηθούν να επιβιώσουμε. «Τις περισσότερες φορές αυτές οι σχέσεις είναι θετικές και ασφαλείς, επομένως δεν έχουμε εμμονή να χάσουμε τα αντικείμενα ή να πρέπει να τα έχουμε μαζί μας ανά πάσα στιγμή», λέει ο Yap. «Αυτή η προσκόλληση γίνεται ανασφαλής όταν νιώθουμε άγχος για την απώλειά τους και βιώνουμε μια συντριπτική αίσθηση θλίψης».