Μοναξιά και με παρέα: Γιατί μπορεί να αισθανόμαστε έτσι. Τον τελευταίο καιρό νιώθω μοναξιά, ακόμα κι αν έχω ανθρώπους γύρω μου.
Νιώθω μόνος και δεν καταλαβαίνω γιατί. Από την άλλη πλευρά, όταν είμαι στο δωμάτιό μου και δεν υπάρχει κανένας που να καλύπτει τον δικό μου θόρυβο πάλι το ίδιο αισθάνομαι. Το πρώτο βασικό βήμα για την καταπολέμηση αυτής της ταλαιπωρίας που είναι τόσο τρομακτική και που σας εμποδίζει να απολαύσετε αυτό που έχετε, είναι να το αντιμετωπίσετε και να το αποδεχτείτε. Ναι, πρέπει πάντα να ονομάζουμε αυτό που μάς συμβαίνει, ώστε να μπορούμε να το δώσουμε χώρο και να ενεργήσουμε όταν λειτουργεί ως βάρος και όχι ως βοήθεια.
Η μοναξιά δεν πρέπει να είναι κακή. Με άλλα λόγια, το να είσαι μόνος μπορεί να γίνει μια μεγάλη ευκαιρία: για περπάτημα, ταξίδια, ανάγνωση, διαλογισμό… Ίσως είναι ο πιο γενναίος τρόπος να ανακαλύψεις τον εαυτό σου και να αρχίσεις να τον αγαπάς γιατί δεν μπορείς να περιμένεις από άλλους να σε “ντύσουν” με αγάπη όταν δεν μπορείς να τυλίξεις τον εαυτό σου με αυτήν. Οι στιγμές της σιωπής είναι ικανές να τρομάξουν, αλλά και να καθαρίσουν, να καθησυχάσουν και να παρηγορήσουν. Η μοναξιά που δίνει ευτυχία είναι αυτή που βρίσκει και καλωσορίζει για να μπορούμε να είμαστε η καλύτερη παρέα μας. Δεν είσαι ποτέ μόνος αν δεν το επιτρέψεις στον εαυτό σου. Κάποιος γεννιέται για να συσχετίζεται με άλλους και, ως εκ τούτου, να μοιράζεται τη ζωή του με εκείνους που είναι συναισθηματικά πιο κοντά του.
Ωστόσο, δεν είναι αλήθεια ότι το πλησιέστερο άτομο του εαυτού σου είσαι εσύ; Δεν είμαστε μόνοι αρκεί να φωνάζουμε ότι υπάρχει ακόμα κάτι που μας προσδιορίζει, που μας δείχνει ότι αξίζει να παλέψουμε. Ο καλύτερος τρόπος για να αντέξουμε τη μοναξιά είναι να δούμε ότι είναι ο δεσμός που μας ενώνει με την ουσία μας.
