Ο θυμός δεν είναι δυσαρέσκεια. Ίσως αυτό είναι το πρώτο σημείο που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε. Στην πραγματικότητα, εάν ο θυμός μετατραπεί σε δυσαρέσκεια, θα έχουμε υπερβεί τη θάλασσα. Πρόκειται για αυτό το συναίσθημα που μας παρακινεί να προστατευθούμε σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Πρόκειται για τη διοχέτευση της ενέργειάς μας, αλλά για να μην την περιέχουν κατά τρόπο ακατάληπτο – το είδος που στρέφεται εναντίον μας. Αν διακρίνουμε μεταξύ θυμού και δυσαρέσκειας, είναι επίσης απαραίτητο να κάνουμε διάκριση μεταξύ θλίψης και μελαγχολίας.
Αυτός ο τελευταίος όρος αναφέρεται σε μια κατάσταση στην οποία το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η θλίψη. Η πιο συχνή προέλευση της μελαγχολίας είναι η λαχτάρα ή η έλλειψη ελπίδας. Όντας ένα συναίσθημα, η θλίψη έχει ένα σύντομο ταξίδι ως πρωταγωνιστής. Έτσι, σε πολλές περιπτώσεις το συναίσθημα που το αντικαθιστά και προσπαθεί να το διατηρήσει είναι ενοχή. Σε αυτήν την περίπτωση, εμείς οι ίδιοι αρνούμαστε να βγούμε από τη θλίψη λόγω ενός πολύ χαρακτηριστικού τύπου δυσαρέσκειας, αλλά δεν είναι συναίσθημα. Στην πραγματικότητα, αυτό μάλλον έχει ήδη εξυπηρετήσει τον σκοπό του.
Εάν η θετική ψυχολογία ήταν πολύ επιτυχημένη, δεν ήταν εμπνευσμένη αισιοδοξία, μας κάνει να δούμε ότι μόλις εμφανιστεί ένα συναίσθημα, μπορούμε να πάρουμε αποφάσεις για να το διαχειριστούμε. Μπορούμε να κάνουμε προσαρμογές σε πολλές διαστάσεις – φυσιολογικές, συμπεριφορικές, γνωστικές – και σε πολλά επίπεδα – διαπροσωπικές, ενδοπροσωπικές – έτσι ώστε τα αρνητικά συναισθήματα να είναι μια μεγάλη συμβολή, όπως μια πρέζα αλάτι στα επιδόρπια, στην ευημερία μας.