Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα σε αυτές τις μέρες καραντίνας είναι να συμβιβαστεί κανείς με το να μην κάνει τίποτα. Νιώθω ότι έχω εξαντληθεί απλά χωρίς να κάνω τίποτα. Σίγουρα, αυτή η περίοδος είναι μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση, να εξερευνήσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο. Ξέρω ότι έχω το προνόμιο να έχω δουλειά και ένα σπίτι και μια οικογένεια, αλλά μου λείπει να ταξιδεύω, να συναντώ νέους ανθρώπους, μου λείπουν οι τυχαίες συναντήσεις.
Μου λείπει η δημιουργία νέων αναμνήσεων.
Συνεχίζω να είμαι απασχολημένη αντλώντας δύναμη από παλιές αναμνήσεις, συγκρίνοντας τι έκανα ακριβώς πριν από ένα χρόνο αυτήν την ημέρα (βόλτα) με αυτό που κάνω σήμερα (τίποτα). Ποτέ άλλοτε το παρελθόν δε ζύγιζε τόσο βαρύ.
Αλλά μετά παρακολουθώ το «The Crown» στο Netflix, την καθημερινή μου αποκορύφωση του να μην κάνω τίποτα, και να μαθαίνω από τη Βασίλισσα ότι το να μην κάνω τίποτα είναι στην ουσία η υψηλότερη τέχνη. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τις επιχειρήσεις όπου επικρατεί η προκατάληψη της δράσης και η αποτελεσματική ηγεσία εξακολουθεί να συγχέεται συχνά με επιθετική και γρήγορη δράση. Ο συνιδρυτής, πρόεδρος και συν-διευθύνων σύμβουλος της Netflix, Reed Hastings, είπε κάποτε σε συνέδριο ότι προσπαθούσε να λάβει όσο το δυνατόν λιγότερες αποφάσεις. Στην πραγματικότητα, καυχιέται με περηφάνια, ότι το προηγούμενο τρίμηνο δεν είχε λάβει ούτε μία απόφαση.
Ο João Sevilhano γράφει:
«Οι παραβιάσεις της παραγωγικότητας, το δόγμα «να κάνουμε πράγματα» και η εταιρική ορολογία, γενικά, έχουν πλημμυρίσει το μυαλό και το χρόνο μας. Ακόμα και τον ελεύθερο χρόνο μας. Πόσοι από εμάς σχεδιάζουμε τις διακοπές μας μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, χρησιμοποιώντας ένα εξελιγμένο πρότυπο ή μία εφαρμογή; Πόσοι από εμάς προσπαθούμε να διαβάσουμε όσα περισσότερα βιβλία μπορούμε, όσο πιο γρήγορα μπορούμε; Πότε έγινε η γρήγορη ανάγνωση προτιμότερη από την καλή ανάγνωση;»