Όλοι μας, κατά κάποιο τρόπο, έχουμε περάσει μια περίοδο με μια γεύση αποθάρρυνσης. Ημέρες όπου η κριτική και αδίστακτη φωνή ακούγεται που κρύβεται στα βάθη μας για να εμφανιστεί όταν την χρειαζόμαστε λιγότερο. Είναι στιγμές όπου τα πάντα είναι πικρά, όπου ακούμε μόνο τα σονάτα της αρνητικότητας και πηγαίνουμε σε όλο τον κόσμο με την πιο επικίνδυνη εκδοχή του εαυτού μας: εκείνη που έχει χάσει όλες τις άμυνες της, εκείνη που προωθεί άγονη, κενή αγάπη. Λέμε ότι εμπίπτει στην κανονικότητα όσο αυτή η ημέρα του συναισθηματικού σκοταδιού καθαρίζεται μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Κάτι σύντομο από το οποίο να εμφανιστεί ξανά ενισχυμένο, αισιόδοξο, γενναίο.
Τώρα, εάν αυτή η κατάσταση διαιωνιστεί με την πάροδο του χρόνου, θα διατρέχουμε υψηλό κίνδυνο. Διότι, που δεν αισθάνεται πολύτιμος, θα αναζητήσει κάποιον να το κάνει για αυτόν, πολύ μακριά από το να είναι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η πιο κατάλληλη στρατηγική. Επειδή που δεν αγαπά τον εαυτό του, περπατά χωρίς παπούτσια και είναι ευάλωτο σε όλα. Αν νομίζετε ότι δεν αξίζετε τίποτα, χάνετε τα πάντα . Τι μια μέρα πετύχατε και ακόμη και αυτό που κάποτε ονειρευτήκατε να πετύχετε. Επειδή η χαμηλή αυτοεκτίμηση ή η έλλειψη αυτοεκτίμησης καταστρέφουν ταυτότητες, λεπτές ιδέες και εξοντώνουν τις αξίες κάποιου για να τις θέσουν στην υπηρεσία των άλλων.
Έτσι, η καταγωγή σε αυτόν τον καταστροφικό κύκλο σκέψης όπου ιδέες όπως “δεν είμαι έξυπνος, δεν έχω ταλέντο, δεν είμαι ελκυστικός ή δεν θα πετύχω ποτέ σε αυτή τη ζωή” μας οδηγεί σε μια εξουθενωτική κατάσταση που αντηχεί στο σώμα και το μυαλό μας. Εάν αναρωτηθούμε τώρα γιατί πήγαμε σε τέτοια άκρα, μπορεί να ειπωθεί ότι η απάντηση δεν είναι καθόλου απλή. Υπάρχουν εκείνοι που βλέπουν σε αυτές τις πολιτείες ένα άμεσο αποτέλεσμα της δικής τους ανατροφής. Από εκείνη την μακρινή προσκόλληση που δεν γνώριζε σε μια δεδομένη στιγμή να καλύψει τις συναισθηματικές μας ανάγκες.
