Υπερθυρεοειδισμός: Η θεραπεία του υπερθυρεοειδισμού, όπως το ραδιενεργό ιώδιο ή η χειρουργική επέμβαση σχετίζεται με μειωμένο κίνδυνο θανάτου, σύμφωνα με έρευνα που παρουσιάστηκε το Σάββατο στο ENDO 2023, το ετήσιο συνέδριο της Ενδοκρινικής Εταιρείας στο Σικάγο. “Ο υπερθυρεοειδισμός ή ο υπερδραστήριος θυρεοειδής αδένας είναι συχνός, επηρεάζοντας έως και το 3% του πληθυσμού, και σχετίζεται με μακροπρόθεσμες δυσμενείς καρδιακές και μεταβολικές συνέπειες. Η βέλτιστη επιλογή θεραπείας παραμένει ασαφής”, δήλωσε η Kristien Boelaert, M.D., Ph.D., καθηγήτρια ενδοκρινολογίας από το Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η Boelaert και οι συνεργάτες της εντόπισαν 55.318 ασθενείς με νεοδιαγνωσθέντα υπερθυρεοειδισμό, που έλαβαν θεραπεία με αντιθυρεοειδικά φάρμακα (ATD; 77,6%), ραδιοϊώδιο (14,6%) ή θυρεοειδεκτομή (7,8%) από μια βάση δεδομένων ηλεκτρονικών αρχείων υγείας με βάση τον πληθυσμό του Ηνωμένου Βασιλείου για τη μελέτη EGRET. Εξέτασαν την ολική θνησιμότητα, τα μείζονα καρδιαγγειακά συμβάντα (MACE: καρδιαγγειακός θάνατος, καρδιακή ανεπάρκεια ή εγκεφαλικό επεισόδιο) και την παχυσαρκία μετά τη θεραπεία. Ο μέσος όρος παρακολούθησης ήταν περίπου 12 έτη. Όσοι έλαβαν θεραπεία με αντιθυρεοειδικά φάρμακα είχαν εκτιμώμενη μέση επιβίωση 12 ετών, σύμφωνα με τα δεδομένα. Η επιβίωση αυξήθηκε σε όσους έλαβαν θεραπεία με ραδιοϊώδιο κατά 1,7 έτη και θυρεοειδεκτομή κατά 1,1 έτη. Τα άτομα που έλαβαν θεραπεία με αντιθυρεοειδικά φάρμακα είχαν εκτιμώμενο κίνδυνο MACE 10,2%, ο οποίος αυξήθηκε σημαντικά κατά 1,3% επιπλέον με τη ραδιοϊωδίνη αλλά όχι με τη θυρεοειδεκτομή. Αυτές οι οριστικές θεραπείες συσχετίστηκαν με σημαντικά αυξημένη επιβίωση, παρά τον μικρό αυξημένο κίνδυνο για συνολική αύξηση του σωματικού βάρους. Για παράδειγμα, η θυρεοειδεκτομή συσχετίστηκε με αυξημένη πιθανότητα παχυσαρκίας τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες. Η θεραπεία με ραδιοϊώδιο οδήγησε σε αυξημένο κίνδυνο παχυσαρκίας στις γυναίκες, αλλά όχι στους άνδρες. “Τα ευρήματά μας είναι σημαντικά και θα ενημερώσουν τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων για τους ασθενείς και τους κλινικούς γιατρούς κατά την εξέταση των βέλτιστων θεραπευτικών επιλογών και είναι πιθανό να επηρεάσουν τις κατευθυντήριες γραμμές κλινικής πρακτικής στο μέλλον”, δήλωσε η Boelaert.
Παρέχεται από την Ενδοκρινική Εταιρεία