Οι ερευνητές εξέτασαν εάν ένα αυτοαναφερόμενο ατομικό επίπεδο αηδίας ως απάντηση σε πιθανές πηγές μόλυνσης συσχετίστηκε με σημάδια μόλυνσης σε τρεις αυτόχθονες κοινότητες του Εκουαδόρ Shuar. Όλες οι κοινότητες βρίσκονταν σε περιβάλλοντα υψηλής παθογένειας, αλλά με διαφορετικά επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης και συμμετοχή σε δραστηριότητες όπως το κυνήγι.
«Διαπιστώσαμε ότι οι συμμετέχοντες που εμφάνισαν υψηλότερα επίπεδα αηδίας είχαν χαμηλότερα επίπεδα βιοδεικτών που σχετίζονται με ανοσοαποκρίσεις σε ιογενείς ή βακτηριακές λοιμώξεις, υποδηλώνοντας ότι η αηδία μπορεί να είναι προστατευτική έναντι ασθενειών», δήλωσε ο Gildner.
Ωστόσο, η σχέση μεταξύ αηδίας και μόλυνσης φαίνεται επίσης να επηρεάζεται από τις τοπικές συνθήκες.
«Οι συμμετέχοντες που ζουν σε περιοχές όπου η έκθεση σε παθογόνα είναι συχνή σε καθημερινές δραστηριότητες – όπως η συλλογή τροφίμων ή νερού – δε θα μπορούσαν να έχουν υψηλά επίπεδα αηδίας. Συγκριτικά, τα άτομα που ζουν σε κοινότητες με υψηλότερη οικονομική ανάπτυξη, όπου είναι ευκολότερο να αποφευχθούν πηγές πιθανής μόλυνσης, φαίνεται να εμφανίζουν μεγαλύτερη ευαισθησία αηδίας», δήλωσε ο Gildner.
«Ένα παράδειγμα αυτού που μπορεί να αφορά πολλούς ανθρώπους είναι η εμπειρία του κάμπινγκ. Τα αισθήματα αηδίας μπορεί να μειωθούν κατά τη διάρκεια του κάμπινγκ, επειδή μπορεί να είναι πολύ πιο δύσκολο να διατηρηθεί το ίδιο επίπεδο καθαριότητας με όταν βρίσκεστε στο σπίτι».
Τα ευρήματα υποστηρίζουν την υπόθεση ότι η αηδία εξελίχθηκε ως συναίσθημα που βοηθά τους ανθρώπους να αποφύγουν την έκθεση σε ασθένειες. Είναι ενδιαφέρον ότι φαίνεται επίσης να υπάρχει πολιτιστικό στοιχείο καθώς ορισμένες πτυχές της αηδίας ποικίλλουν μεταξύ των συνθηκών.
«Για παράδειγμα, πολλές ομάδες – συμπεριλαμβανομένων των συμμετεχόντων στο Shuar σε αυτήν τη μελέτη – ενσωματώνουν έντομα στη διατροφή τους και δεν το βρίσκουν αυτό αηδιαστικό. Αλλά πολλοί Αμερικανοί μπορεί να αηδιάζουν από την σκέψη να τρώνε ένα έντομο. Έτσι, ενώ ορισμένα πράγματα, όπως τα κόπρανα, φαίνεται να προκαλούν αισθήματα αηδίας στους περισσότερους ανθρώπους, άλλα ερεθίσματα φαίνεται να ποικίλλουν ανάλογα με τους πολιτιστικούς κανόνες και τις συνθήκες διαβίωσης», δήλωσε ο Gildner.
Δυστυχώς, υπάρχουν όρια για το τι μπορούν και τι δεν μπορούν να κάνουν τα αισθήματα αηδίας. Για παράδειγμα, το συναίσθημα είναι απίθανο να βοηθήσει κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας, συμπεριλαμβανομένου του τρέχοντος παγκόσμιου ζητήματος COVID-19.