Βλεννομυκητίαση Ινδία: Η βλεννομυκητίαση είναι μια σχετικά σπάνια αλλά σοβαρή μυκητιασική λοίμωξη που αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο για την κακή πρόγνωσή της και την υψηλή θνησιμότητα. Λόγω της πανδημίας COVID-19, η επίπτωση της βλεννομυκητίασης έφτασε σε υψηλά επίπεδα κατά την περίοδο 2021–2022 στην Ινδία. Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Mycology και με επικεφαλής τον Δρ. Rizwan Suliankatchi Abdulkader (Ινδικό Συμβούλιο Ιατρικής Έρευνας) (Indian Council of Medical Research) δημιούργησε μια πολυκεντρική αμφισκοπική ομάδα ασθενών που νοσηλεύτηκαν με βλεννομυκητίαση σε όλη την Ινδία και ανέφεραν το αρχικό τους προφίλ, τα κλινικά χαρακτηριστικά και τα αποτελέσματά τους κατά την έξοδο.
Η βλεννομυκητίαση διαγνώστηκε με βάση μυκητολογική επιβεβαίωση σε άμεση μικροσκόπηση (λευκή χρώση ΚΟΗ/Calcofluor), καλλιέργεια, ιστοπαθολογία ή υποστηρικτικά στοιχεία από ενδοσκόπηση ή απεικόνιση. Μετά από συναίνεση (NIE/IHEC/202107-02), οι εκπαιδευμένοι συλλέκτες δεδομένων χρησιμοποίησαν ιατρικά αρχεία και τηλεφωνικές συνεντεύξεις για να συλλέξουν δεδομένα σε ένα προ-δοκιμασμένο δομημένο ερωτηματολόγιο. Στην αρχή, στρατολόγησαν 686 ασθενείς από 26 νοσοκομεία της μελέτης, εκ των οποίων το 72,3% ήταν άνδρες, το 78% είχε προηγούμενο ιστορικό διαβήτη, το 53,2% είχε ιστορικό θεραπείας με κορτικοστεροειδή και το 80% σχετίστηκε με COVID-19. Ο πόνος, το μούδιασμα ή το πρήξιμο του προσώπου ήταν τα πιο κοινά συμπτώματα (73,3%). Η λιποσωμική αμφοτερικίνη Β ήταν το πιο κοινό σκεύασμα φαρμάκου που χρησιμοποιήθηκε (67,1%) και η ενδοσκοπική χειρουργική των κόλπων ήταν η πιο κοινή χειρουργική επέμβαση (73,6%). Κατά το εξιτήριο, η νόσος ήταν σταθερή στο 43,3%, σε ύφεση για το 29,9%, αλλά το 9,6% πέθανε κατά τη διάρκεια της νοσηλείας. Μεταξύ των επιζώντων, οι κοινώς αναφερόμενες αναπηρίες περιελάμβαναν παραμόρφωση του προσώπου (18,4%) και δυσκολίες στη μάσηση/κατάποση (17,8%).
Αν και ο κίνδυνος θνησιμότητας ήταν μόνο 1 στους 10, η αναπηρία λόγω της νόσου ήταν πολύ υψηλή. “Η μελέτη ενισχύει την κατανόησή μας για τη νόσο, η οποία θα μπορούσε να εφαρμοστεί για να επιστήσει μεγαλύτερη προσοχή στην πολιτική στο πρόβλημα και να αναπτύξει αποτελεσματικές στρατηγικές δημόσιας υγείας. Τα ευρήματα αυτής της έρευνας θα μπορούσαν να καθοδηγήσουν τους κλινικούς ιατρούς στην επινόηση τυπικών πρωτοκόλλων και στρατηγικών θεραπείας και στον εντοπισμό παραγόντων κινδύνου για θνησιμότητα», είπε ο Δρ Rizwan Suliankatchi Abdulkader.
