Η Βρετανίδα αναπτυξιακή ψυχολόγος Elizabeth Newson επινόησε τον όρο «παθολογική αποφυγή απαιτήσεων» τη δεκαετία του 1980, αφού μελέτησε ομάδες παιδιών στο ιατρείο της. Μια συστηματική ανασκόπηση του 2021, τα χαρακτηριστικά της παθολογικής αποφυγής απαιτήσεων περιλαμβάνουν αντίσταση σε καθημερινά αιτήματα και έντονες συναισθηματικές και συμπεριφορικές αντιδράσεις.
Τα παιδιά με παθολογική αποφυγή απαιτήσεων μπορεί να επιδεικνύουν εμμονική συμπεριφορά, να παλεύουν με την επιμονή και να επιδιώκουν τον έλεγχο καταστάσεων. Μπορεί να παλεύουν με την προσοχή και την παρορμητικότητα, παράλληλα με κινητικές δυσκολίες και δυσκολίες συντονισμού, γλωσσική καθυστέρηση και την τάση να υποχωρούν σε κόσμους ρόλων ή φανταστικού κόσμου. Είναι επίσης γνωστό ως «αποφυγή ακραίας ζήτησης» και συχνά περιγράφεται ως υποτύπος αυτισμού. Μερικοί άνθρωποι προτιμούν τον όρο επίμονη κίνηση για αυτονομία ή διάχυτη κίνηση για αυτονομία.
Τι λένε τα στοιχεία;
Κάθε κλινικός ιατρός που εργάζεται με παιδιά και οικογένειες αναγνωρίζει το προφίλ συμπεριφοράς που περιγράφεται από το PDA. Το δύσκολο ερώτημα είναι γιατί εμφανίζονται αυτές οι συμπεριφορές. Η παθολογική αποφυγή απαιτήσεων δεν περιλαμβάνεται επί του παρόντος στα δύο διαγνωστικά εγχειρίδια που χρησιμοποιούνται στην ψυχιατρική και την ψυχολογία για τη διάγνωση της ψυχικής υγείας και των αναπτυξιακών καταστάσεων, το τρέχον Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSM-5) και τη Διεθνή Ταξινόμηση Νοσημάτων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ICD-11). ).
Οι ερευνητές έχουν αναφέρει ανησυχίες σχετικά με την επιστήμη πίσω από την παθολογική αποφυγή απαιτήσεων. Δεν υπάρχουν σαφείς θεωρίες ή εξηγήσεις για το γιατί ή πώς αναπτύσσεται το προφίλ των συμπτωμάτων και μικρή συμπερίληψη παιδιών ή ενηλίκων με βιωμένη εμπειρία συμπτωμάτων παθολογικής αποφυγής απαιτήσεων στις μελέτες. Περιβαλλοντικοί, οικογενειακοί ή άλλοι παράγοντες που μπορεί να συμβάλλουν στη συμπεριφορά δεν έχουν μελετηθεί συστηματικά.
Ένας σημαντικός περιορισμός της υπάρχουσας έρευνας και περιπτωσιολογικών μελετών είναι η έλλειψη συνεκτίμησης συμπτωμάτων αλληλοεπικάλυψης με άλλες καταστάσεις, όπως ο αυτισμός, η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ADHD), η εναντιωματική προκλητική διαταραχή, η αγχώδης διαταραχή, η εκλεκτική αλαλία και άλλες αναπτυξιακές διαταραχές. Οι διαγνωστικές ετικέτες μπορεί να έχουν θετικές και αρνητικές συνέπειες και επομένως πρέπει να διερευνηθούν διεξοδικά πριν χρησιμοποιηθούν στην πράξη.
Η ταξινόμηση μιας «νέας» κατάστασης απαιτεί συνέπεια σε επτά κλινικές και ερευνητικές πτυχές: επιδημιολογικά δεδομένα, μακροχρόνια παρακολούθηση ασθενών, οικογενειακή κληρονομικότητα, εργαστηριακά ευρήματα, αποκλεισμός από άλλες καταστάσεις, ανταπόκριση στη θεραπεία και διακριτοί προγνωστικοί παράγοντες έκβασης. Σε αυτό το στάδιο, αυτοί οι τομείς δεν έχουν δημιουργηθεί. Δεν είναι σαφές εάν η παθολογική αποφυγή απαιτήσεων διαφέρει από άλλες επίσημες διαγνώσεις ή αναπτυξιακές διαφορές.
Βρίσκοντας το γιατί
Οι συζητήσεις για την ταξινόμηση δεν ανακουφίζουν από τη στενοχώρια ενός παιδιού ή των κοντινών του ατόμων. Εάν ένα παιδί επιδίδεται «σκόπιμα» σε αντικοινωνική συμπεριφορά, το ερώτημα είναι τότε «γιατί;». Κάτω από τη συμπεριφορά κρύβεται σχεδόν πάντα η αναπτυξιακή διαφορά, η γνήσια αγωνία και η δυσκολία αντιμετώπισης. Απαιτείται ευρεία και βαθιά κατανόηση των αναπτυξιακών διαδικασιών.
Είναι ενδιαφέρον ότι ενώ τα κορίτσια «υποεκπροσωπούνται» στην έρευνα για τον αυτισμό, εκπροσωπούνται εξίσου σε μελέτες που χαρακτηρίζουν την παθολογική αποφυγή απαιτήσεων. Αλλά εάν η συμπεριφορά ενός παιδιού γίνεται κατανοητή μόνο μέσω ενός «παθολογικού» ή διαγνωστικού φακού, υπάρχει κίνδυνος να μειωθεί η δράση του. Οι υποκείμενες εμπειρίες στενοχώριας, αισθητηριακής υπερφόρτωσης, κοινωνικής σύγχυσης και αισθήματα απομόνωσης μπορεί να παραληφθούν.