Εάν ένα ήδη εγκεκριμένο εμβόλιο θα μπορούσε να μειώσει τη σοβαρότητα του COVID-19, αυτό θα ήταν πραγματικά καλό νέο. Το BCG (εμβόλιο φυματίωσης) έχει προσελκύσει την προσοχή επειδή είναι ένα ευρέως χρησιμοποιούμενο εμβόλιο που ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει στον έλεγχο της νόσου COVID-19.
Μερικές μελέτες εντόπισαν μια ενδιαφέρουσα σχέση μεταξύ της σοβαρότητας του COVID-19 σε μια χώρα και του αριθμού των πληθυσμών που εμβολιάστηκαν με BCG. Τον περασμένο αιώνα, αυτό το εμβόλιο έχει προστατεύσει εκατομμύρια ανθρώπους από τη φυματίωση.
Πάντως, σε απάντηση στα άρθρα που ισχυρίζονται ότι υπάρχει θετικό όφελος από το εμβόλιο BCG στη μείωση της σοβαρότητας της νόσου COVID-19, υπάρχει ίσος αριθμός αναφορών που απορρίπτουν αυτά τα ευρήματα.
Είναι προφανές ότι στις αρχικές μελέτες υπήρχαν πολλές αστήρικτες υποθέσεις. Γνωρίζουμε ότι τα ποσοστά πρόσληψης εμβολίων είναι συχνά ανακριβή και οι χώρες υπολογίζουν διαφορετικά τα ποσοστά θνησιμότητας. Υπάρχουν επίσης πολλοί παράγοντες σύγχυσης που παρεμποδίζουν την εξαγωγή συμπερασμάτων, όπως η πυκνότητα του πληθυσμού, η μέση ηλικία και τα ποσοστά των τεστ SARS-CoV-2.
Τα ποσοστά λήψης εμβολιασμού για όλα τα εμβόλια σε μία μόνο χώρα είναι συχνά αρκετά παρόμοια. Έχει προταθεί ότι η συσχέτιση της νόσου COVID-19 και του εμβολίου BCG αντανακλά στην πραγματικότητα ένα άλλο εμβόλιο που μεσολαβεί στην προστασία.
Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ έχουν προτείνει ότι το εμβόλιο κατά της ιλαράς, της παρωτίτιδας και της ερυθράς (MMR) θα μπορούσε να συμβάλει στην προώθηση μιας προστατευτικής ανοσοαπόκρισης έναντι του SARS-CoV-2.
Το MMR χορηγείται συνήθως σε όλα τα βρέφη ηλικίας εννέα μηνών, οπότε αυτή η υπόθεση ταιριάζει με την παρατήρηση ότι τα παιδιά φαίνεται να είναι εξαιρετικά ανθεκτικά στη νόσο COVID-19. Η ανάλυση της δομής των βασικών πρωτεϊνών στους ιούς της ιλαράς, της παρωτίτιδας και της ερυθράς έδειξε ότι υπάρχει κάποια απροσδόκητη ομοιότητα με ορισμένες πρωτεΐνες στον ιό SARS-CoV-2. Συγκεκριμένα, η «ακίδα πρωτεΐνης» του SARS-CoV-2 είναι 20% συγκρίσιμη με την «πρωτεΐνη σύντηξης» της ιλαράς. Δεν είναι γνωστό εάν αυτό είναι αρκετά κοντά για να οδηγήσει σε μια διασταυρούμενη αντιδραστική ανοσοαπόκριση, αλλά αυτό είναι πιθανό να είναι το επίκεντρο της μελλοντικής έρευνας.