Στις πολυάσχολες ζωές μας υπάρχει ελάχιστος χώρος για υπερβολική εξάντληση. Ωστόσο, για όσους έχουν διαγνωστεί με σύνδρομο χρόνιας κόπωσης αυτή είναι η καθημερινή τους πραγματικότητα. Το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, που αναφέρεται επίσης ως μυαλγική εγκεφαλομυελίτιδα, είναι μια λίγο κατανοητή και περίπλοκη ασθένεια. Το χαρακτηριστικό του σύμπτωμα είναι η ακραία και επίμονη εξάντληση.
Σύνδρομο χρόνιας εξάντλησης
Η σοβαρότητα των συμπτωμάτων μπορεί να ποικίλλει από μέρα σε μέρα, διαταράσσοντας εντελώς την προσωπική και επαγγελματική ζωή ενός ατόμου και επιβαρύνοντας τις σχέσεις και την ικανότητά του να κάνει ή να τηρεί σχέδια. «Εξ ορισμού, τα συμπτώματα του συνδρόμου χρόνιας κόπωσης πρέπει να συνεχίζονται για τουλάχιστον έξι μήνες», λέει ο Δρ. Srivani Sridhar, οικογενειακός γιατρός στο UW Health στο Rockford του Ιλινόις. «Μπορεί να διαρκέσει αρκετά χρόνια ή μια ζωή χωρίς θεραπεία. Τα συμπτώματα μπορεί επίσης να εξασθενήσουν και να εξασθενήσουν με μήνες και χρόνια».
Συμπτώματα του συνδρόμου χρόνιας κόπωσης
Τα πιο κοινά συμπτώματα του συνδρόμου χρόνιας κόπωσης περιλαμβάνουν:
- Προκλήσεις με τη μνήμη, τη συγκέντρωση και την εστίαση.
- Ζάλη που δημιουργείται από την κίνηση του ξαπλώματος είτε σε καθιστή είτε όρθια θέση, η οποία βελτιώνεται όταν το άτομο ξαπλώνει.
- Διογκωμένοι και πιθανώς ευαίσθητοι λεμφαδένες στο λαιμό ή τις μασχάλες.
- Πόνος στις αρθρώσεις χωρίς οίδημα ή ερυθρότητα.
- Επίμονη ή ακραία κόπωση που δεν βοηθάει η ξεκούραση ή ο ύπνος και επηρεάζει την ικανότητα κάποιου να πραγματοποιεί καθημερινές δραστηριότητες.
- Αδιαθεσία μετά την άσκηση, η οποία είναι η επιδείνωση των συμπτωμάτων μετά από σωματική ή πνευματική προσπάθεια.
- Ανεξήγητη μυϊκή αδυναμία.
Σύμφωνα με μια έκθεση της Εθνικής Ακαδημίας Ιατρικής, που παλαιότερα ονομαζόταν Ινστιτούτο Ιατρικής, υπολογίζεται ότι 836.000 με 2,5 εκατομμύρια Αμερικανοί πάσχουν από σύνδρομο χρόνιας κόπωσης και τουλάχιστον το ένα τέταρτο των ασθενών είναι δεμένοι στο κρεβάτι ή στο σπίτι σε κάποιο σημείο του ασθένεια. «Το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης χτυπά άτομα όλων των ηλικιών, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών, σε φυλετικές, εθνοτικές και κοινωνικοοικονομικές ομάδες. Διαγιγνώσκεται δύο έως τέσσερις φορές συχνότερα στις γυναίκες», λέει ο Δρ. Άβι Ναθ, κλινικός διευθυντής στο Εθνικό Ινστιτούτο Νευρολογικών Διαταραχών και Εγκεφαλικών Επεισοδίων του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας στο Bethesda του Μέριλαντ.
Από πού προέρχεται το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης;
Οι ερευνητές δεν έχουν ακόμη καθορίσει οριστικά τι προκαλεί το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, αλλά οι πιθανοί ένοχοι μπορεί να περιλαμβάνουν:
- Λοιμώξεις. Μερικοί άνθρωποι αναπτύσσουν σύνδρομο χρόνιας κόπωσης μετά από μια ασθένεια. Ένας στους 10 ανθρώπους που έχουν προσβληθεί από τον ιό Epstein-Barr, τον ιό Ross River ή την Coxiella burnetii θα εμφανίσει συμπτώματα που πληρούν τα κριτήρια για το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων.
- Γενεσιολογία. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι σε ορισμένες περιπτώσεις ένα άτομο έχει περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξει σύνδρομο χρόνιας κόπωσης εάν το είχαν άλλα μέλη της οικογένειας. Ωστόσο, κανένα γονίδιο δεν έχει ακόμη αποδειχθεί οριστικά ότι παίζει ρόλο.
- Ορμόνες. Ο υποθάλαμος είναι ένα κέντρο στον εγκέφαλο που παράγει ορμόνες που διατηρούν την εσωτερική ισορροπία του σώματος, που ονομάζεται ομοιόσταση. Οι διακυμάνσεις των ορμονών μπορεί να προκληθούν από διαταραχές ύπνου, λοιμώξεις, τοξίνες, σωματικό ή ψυχικό στρες, κακή διατροφή και αυτοάνοσες παθήσεις. Ο τρόπος του σώματος να προστατευτεί είναι να μειώσει τις ενεργειακές απαιτήσεις του σώματος, με αποτέλεσμα την κόπωση.
- Αλλαγές στο ανοσοποιητικό σύστημα. Το ανοσοποιητικό σύστημα των ατόμων με σύνδρομο χρόνιας κόπωσης φαίνεται ελαφρώς εξασθενημένο, αλλά δεν έχει προσδιοριστεί εάν αυτό παίζει ρόλο στη μόλυνση της νόσου.
- Μιτοχόνδρια. Τα μιτοχόνδρια, που υπάρχουν σχεδόν σε κάθε κύτταρο του σώματος, είναι τα «οικοστάσια ισχύος» των κυττάρων που παράγουν ενέργεια. Όταν λειτουργούν αναποτελεσματικά ή χρησιμοποιούνται υπερβολικά, μπορεί να οδηγήσει σε κόπωση.
- Σωματικό ή συναισθηματικό στρες. Μερικοί άνθρωποι αναφέρουν ότι λίγο πριν ξεκινήσουν τα συμπτώματά τους, υπέστησαν σημαντικό σωματικό ή συναισθηματικό στρες.