Υπάρχουν διάφοροι τύποι Arnold-Chiari, με τον τύπο I να είναι ο πιο κοινός. Στον τύπο I, οι αμυγδαλές του παρεγκεφαλιδίου εκτείνονται χαμηλότερα από το φυσιολογικό. Οι τύποι II, III και IV είναι πιο σοβαροί και συνήθως συνοδεύονται από άλλες ανατομικές ανωμαλίες, όπως η σπονδυλοκήλη.
Συμπτώματα και Διάγνωση: Τα συμπτώματα του ACM ποικίλλουν και μπορεί να περιλαμβάνουν κεφαλαλγίες, ζάλη, προβλήματα ισορροπίας, μυϊκή αδυναμία, ενοχλήσεις στον αυχένα και διαταραχές της όρασης. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα συμπτώματα μπορεί να είναι ήπια και να παραμένουν απαρατήρητα για χρόνια. Η διάγνωση γίνεται συνήθως με μαγνητική τομογραφία (MRI), η οποία επιτρέπει την απεικόνιση των εγκεφαλικών δομών και των αδυναμιών τους.
Αιτίες: Οι ακριβείς αιτίες του Συνδρόμου Arnold-Chiari δεν είναι πλήρως κατανοητές, αν και πιστεύεται ότι σχετίζεται με ανωμαλίες στη ανάπτυξη του εγκεφάλου και της σπονδυλικής στήλης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Ορισμένοι παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν γενεσικές προδιαθέσεις και περιβαλλοντικές επιδράσεις.
Θεραπεία: Η αντιμετώπιση του ACM εξαρτάται από τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων. Σε ήπιες περιπτώσεις, η παρακολούθηση μπορεί να είναι αρκετή. Ωστόσο, εάν τα συμπτώματα είναι πιο σοβαρά ή αν υπάρχει κίνδυνος βλάβης του νωτιαίου μυελού, μπορεί να απαιτείται χειρουργική παρέμβαση. Η πιο κοινή χειρουργική διαδικασία είναι η αποσυμπίεση, η οποία έχει στόχο να αφαιρέσει τμήματα του κρανίου ή του αυχένα, επιτρέποντας χώρο για τις αμυγδαλές του παρεγκεφαλιδίου.
Προοπτικές: Με τη σωστή διάγνωση και θεραπεία, πολλές ανθρώπινες περιπτώσεις με το Σύνδρομο Arnold-Chiari αναφέρουν σημαντική βελτίωση στην ποιότητα ζωής τους. Είναι σημαντικό για τους ασθενείς να παρακολουθούνται από εξειδικευμένους νευρολόγους ή νευροχειρουργούς για τη διαχείριση της κατάστασης τους.